North Country Blues - Joan Baez

Come gather 'round friends

And I’ll tell you a tale

Of when the red iron ore pits ran plenty

But the cardboard filled windows

And old men on the benches

Tell you now that the whole town is empty

In the north end of town

My own children are grown

But I was raised on the other

In the wee hours of youth

My mother took sick

And I was brought up by my brother

The iron ore poured

As the years passed the door

The drag lines an' the shovels they was a-humming

'Til one day my brother

Failed to come home

The same as my father before him

Well a long winter’s wait

From the window I watched

My friends they couldn’t have been kinder

And my schooling was cut

As I quit in the spring

To marry John Thomas, a miner

Oh the years passed again

And the givin' was good

With the lunch bucket filled every season

What with three babies born

The work was cut down

To a half a day’s shift with no reason

Then the shaft was soon shut

And more work was cut

And the fire in the air, it felt frozen

'Til a man come to speak

And he said in one week

That number eleven was closin'

They complained in the East

They are paying too high

They say that your ore ain’t worth digging

That it’s much cheaper down

In the South American towns

Where the miners work almost for nothing

So the mining gates locked

And the red iron rotted

And the room smelled heavy from drinking

Where the sad, silent song

Made the hour twice as long

As I waited for the sun to go sinking

I lived by the window

As he talked to himself

This silence of tongues it was building

Then one morning’s wake

The bed it was bare

And I’s left alone with three children

The summer is gone

The ground’s turning cold

The stores one by one they’re a-foldin'

My children will go

As soon as they grow

Well, there ain’t nothing here now to hold them

Kom samen met vrienden

En ik zal je een verhaal vertellen

Van toen de rode ijzerertsgroeven volop liepen

Maar de met karton gevulde ramen

En oude mannen op de banken

Zeg je nu dat de hele stad leeg is

In het noordelijke uiteinde van de stad

Mijn eigen kinderen zijn volwassen

Maar ik ben aan de andere kant opgevoed

In de kleine uurtjes van de jeugd

Mijn moeder werd ziek

En ik werd opgevoed door mijn broer

Het gegoten ijzererts

Naarmate de jaren verstreken,

De sleeplijnen en de schoppen waren aan het neuriën

Tot op een dag mijn broer

Kan niet naar huis komen

Hetzelfde als mijn vader voor hem

Wel een lange winter wachten

Vanuit het raam keek ik

Mijn vrienden, ze hadden niet aardiger kunnen zijn

En mijn opleiding werd afgebroken

Omdat ik in de lente stopte

Trouwen met John Thomas, een mijnwerker

Oh, de jaren gingen weer voorbij

En het geven was goed

Met elk seizoen de lunchemmer gevuld

Wat met drie baby's geboren

Het werk werd gestaakt

Naar een halve dagploeg zonder reden

Toen was de schacht al snel dicht

En meer werk werd gesneden

En het vuur in de lucht, het voelde bevroren aan

'Til a man come to speak'

En hij zei binnen een week

Dat nummer elf was aan het sluiten

Ze klaagden in het Oosten

Ze betalen te hoog

Ze zeggen dat je erts niet de moeite waard is om te graven

Dat het veel goedkoper is beneden

In de Zuid-Amerikaanse steden

Waar de mijnwerkers bijna voor niets werken

Dus de mijnpoorten zijn op slot

En het rode ijzer rotte

En de kamer rook zwaar van het drinken?

Waar het droevige, stille lied

Maakte het uur twee keer zo lang

Terwijl ik wachtte tot de zon onderging

Ik woonde bij het raam

Terwijl hij tegen zichzelf praatte

Deze stilte van tongen was het aan het bouwen

Dan op een ochtend wakker

Het bed was kaal

En ik ben alleen gelaten met drie kinderen

De zomer is voorbij

De grond wordt koud

De winkels zijn een voor een aan het opvouwen

Mijn kinderen gaan

Zodra ze groeien

Nou, er is hier nu niets om ze vast te houden