Milanese Waltz/Marie Flore - Joan Baez

Marie, Marie Flore was a small girl of ten

Whom I met in the south end of France.

Stepping out of the crowd was the daughter

Of someone with flowers for me, we were friends at a glance.

She spoke no English but sat by my side in the car

And pointed out places en route to the village of Arles.

Marie, Marie Flore came to table that night

As I dined in an ancient hotel.

The room was all fitted with things from the seventeenth century

And they suited her well.

She would eat nothing but sat in her chair like a queen

And laughed at my French but seemed always to know what I’d mean.

Marie, Marie Flore came to hear me that night

When I sang for the people of Arles.

She stood back in the shadows of a ruined arena,

Her frame in my mind was never too far.

In the rush that did follow I found she was holding my hand

And ushering me through an evening the elders had planned.

Marie, Marie Flore, I will always remember

Your eyes, your smile and your grace.

The gold that flowed with your laughter remains

To enlighten the image I have of your face.

For I have seen children with faces much wiser than time,

And you, my Marie, are most certainly one of this kind.

Marie, Marie Flore, all the odds say I see you again

By plan or by chance.

But if not you’ll be there when I’m dreaming of rain over Paris

Or sun on the south end of France.

Marie, Marie, Marie Flore.

Marie, Marie Flore was een klein meisje van tien

Die ik ontmoette in het zuiden van Frankrijk.

De dochter stapte uit de menigte

Van iemand met bloemen voor mij waren we in één oogopslag vrienden.

Ze sprak geen Engels, maar zat naast me in de auto

En wees op plaatsen op weg naar het dorp Arles.

Marie, Marie Flore kwamen die avond aan tafel

Zoals ik dineerde in een oud hotel.

De kamer was allemaal uitgerust met dingen uit de zeventiende eeuw

En ze pasten goed bij haar.

Ze zou niets anders eten dan in haar stoel zitten als een koningin

En lachte om mijn Frans, maar leek altijd te weten wat ik bedoelde.

Marie, Marie Flore kwam die avond naar me luisteren

Toen ik voor de mensen van Arles zong.

Ze stond terug in de schaduw van een verwoeste arena,

Haar frame in mijn gedachten was nooit te ver.

In de haast die volgde, ontdekte ik dat ze mijn hand vasthield

En me door een avond leiden die de ouderlingen hadden gepland.

Marie, Marie Flore, ik zal me altijd herinneren

Je ogen, je glimlach en je gratie.

Het goud dat stroomde met je lach blijft

Om het beeld dat ik van je gezicht heb te verlichten.

Want ik heb kinderen gezien met gezichten die veel wijzer zijn dan de tijd,

En jij, mijn Marie, bent zeker een van deze soort.

Marie, Marie Flore, alle kansen zeggen dat ik je weer zie

Volgens plan of bij toeval.

Maar zo niet, dan ben je er als ik droom van regen boven Parijs

Of de zon aan de zuidkant van Frankrijk.

Marie, Marie, Marie Floris.