Last, Lonely And Wretched - Joan Baez

You’re tired and you’re poor,

you long to be free,

but in this Godforsaken land

you find no home, no family

on the many roads that you’ve wandered

since the day of your birth.

You’ve become one of the last,

lonely and wretched.

Your hair is matted,

your face and hands are dirty,

and the years that you’ve toiled

must number somewhere near thirty.

The deepening of a sadness

broke finally into madness.

You are truly one of the last,

lonely and wretched.

Your eyes are wild and frightening

at the same time they are blessed

and I wonder if God died,

turned his back or only just rested.

And you walked out on the seventh day

through the big gates and on your way

to become one of the last,

lonely and wretched.

For once you were a child.

Your cheeks were red,

you were well fed.

You laughed and played

till you got teary,

ran to your mother

when you were weary.

But somewhere you were forsaken

alone I’ll not bear the blame

and somehow all was taken,

your mind, your body, your name.

Forgive us our unkindness,

our desertion and our blindness,

with you, all the last,

lonely and wretched.

Forgive us, all the last,

lonely and wretched.

‚© 1970, 1971 Chandos Music (ASCAP)

Je bent moe en je bent arm,

je verlangt ernaar om vrij te zijn,

maar in dit godverlaten land

je vindt geen huis, geen familie

op de vele wegen die je hebt bewandeld

sinds de dag van uw geboorte.

Je bent een van de laatste geworden,

eenzaam en ellendig.

Je haar is gematteerd,

je gezicht en handen zijn vuil,

en de jaren dat je hebt gezwoegd

moet ergens in de buurt van dertig zijn.

De verdieping van een verdriet

brak uiteindelijk in waanzin.

Je bent echt een van de laatste,

eenzaam en ellendig.

Je ogen zijn wild en angstaanjagend

tegelijkertijd worden ze gezegend

en ik vraag me af of God stierf,

keerde zijn rug toe of rustte alleen maar uit.

En je liep weg op de zevende dag

door de grote poorten en op weg

om een ​​van de laatste te worden,

eenzaam en ellendig.

Voor een keer was je een kind.

Je wangen waren rood,

je was goed gevoed.

Je lachte en speelde

tot je tranen kreeg,

rende naar je moeder

toen je moe was.

Maar ergens werd je verlaten

alleen zal ik de schuld niet dragen

en op de een of andere manier werd alles ingenomen,

je geest, je lichaam, je naam.

Vergeef ons onze onvriendelijkheid,

onze desertie en onze blindheid,

met jou, de laatste,

eenzaam en ellendig.

Vergeef ons, de laatste,

eenzaam en ellendig.

‚© 1970, 1971 Chandos Music (ASCAP)