Modern Monk - Jim Kroft

I’m like a like a modern monk

I’m always running from love

Towards something ill defined

I took a jump

And they layed me on a stretcher

Over the modern city

Where I´m in pain and I’m alien in my skin

I can see the vermillion colours over Ostbanhoff station

Stretching out a familiar sigh history my friend

I’m like a modern monk

Captive in my own bodies cells

How can I repeat what I´ve seen?

I’m in a dream

But it feels like its a nightmare

Trying to face the future

I’m a man it feel like I´m a child

I can’t walk these streets now

Without feeling I´m scurrying like a mouse

Over & over the feeling grows

Till i get home my friend

History may rise and history may fall

Silent are the wars locked with the skull

Divided to the core, conflicted in the self

Trying to arrange the cards with which we´re dealt

Interlock horn and hold the demons gaze

If the factions grow try not to turn away my friend

We’re all just modern monks

Reckless & back to front

Through the prism of this life I fall

In nothingness

I find that I feel blessed

Trying still to make sense

False dialogues

Intersect the hush

Autumn shades look regal yet the

Colors of man so fleeting

Joyfully I accept the whole world into my arms

Cause after all,

We’re all just modern monks

And after all

I’m just a modern monk

Ik ben als een moderne monnik

Ik ben altijd op de vlucht voor liefde

Op weg naar iets slecht gedefinieerd

Ik heb een sprong gemaakt

En ze legden me op een brancard

Over de moderne stad

Waar ik pijn heb en een alien in mijn huid ben

Ik zie de vermiljoen kleuren boven station Ostbanhoff

Een bekende zuchtgeschiedenis uitrekken, mijn vriend

Ik ben als een moderne monnik

Gevangen in de cellen van mijn eigen lichaam

Hoe kan ik herhalen wat ik heb gezien?

Ik ben in een droom

Maar het voelt alsof het een nachtmerrie is

Proberen de toekomst onder ogen te zien

Ik ben een man, het voelt alsof ik een kind ben

Ik kan nu niet door deze straten lopen

Zonder gevoel haast ik me als een muis

Keer op keer groeit het gevoel

Tot ik thuiskom mijn vriend

De geschiedenis kan stijgen en de geschiedenis kan vallen

Stil zijn de oorlogen afgesloten met de schedel

Verdeeld tot in de kern, tegenstrijdig in het zelf

Proberen de kaarten te rangschikken waarmee we worden gedeeld

Vergrendel de hoorn en houd de blikken van de demonen vast

Als de facties groeien, probeer dan mijn vriend niet af te wijzen

We zijn allemaal maar moderne monniken

Roekeloos en van achteren naar voren

Door het prisma van dit leven val ik

In het niets

Ik merk dat ik me gezegend voel

Ik probeer nog steeds te begrijpen

Valse dialogen

Doorkruis de stilte

Herfsttinten zien er koninklijk uit, maar de

Kleuren van de mens zo vluchtig

Met vreugde accepteer ik de hele wereld in mijn armen

Immers,

We zijn allemaal maar moderne monniken

En uiteindelijk

Ik ben gewoon een moderne monnik