Sombras - Javier Solis

Quisiera abrir lentamente mis venas mi sangre

toda verterla a tus pies.

Para poderte demostrar, que más no puedo amar,

y emtonces morir despues.

Y sin embargo tus ojos azules,

azul que tienen el cielo y el mar

Viven cerrados para mí

Sin verte estoy así

Perdida en mi soledad

Sombras nada mas

Acariciendo mis manos

Sombras nada mas en el temblor de mi voz

Pude ser feliz, y estoy en vida muriendo,

y entre lagrimas viviendo, los pasajes mas horrendos

de este drama sin final.

Sombras nada mas entre tu vida y mi vida,

sombras nada mas entre mi amor y tu amor.

Que breve fue tu presencia en mi hastio.

Que tibias fueron tus manos y tu voz,

como luciernaga llego, tu luz,

y disipó las sombras de mi rincón.

Y me quede, como un duende temblando,

sin el azul de tus ojos de mar

que se han cerrado para mí

Sin verte, estoy así, perdida en la soledad.

Sombras nada mas acariciendo mis manos,

sombras nada mas en el temblor de mi voz.

Pude ser feliz, y estoy en vida muriendo,

y entre lagrimas viviendo, los pasajes mas horrendos,

de este drama sin final.

Sombras nada mas entre tu vida y mi vida

Sombras nada mas entre tu amor y mi amor…

Ik zou graag langzaam mijn aderen mijn bloed willen openen

giet het allemaal aan je voeten.

Om je te kunnen laten zien dat ik niet meer kan liefhebben,

en daarna sterven.

En toch je blauwe ogen,

blauw dat de lucht en de zee hebben

Ze leven dicht voor mij

Zonder jou te zien ben ik zo

verloren in mijn eenzaamheid

alleen schaduwen

mijn handen strelen

Schaduw niets meer in de trilling van mijn stem

Ik was in staat om gelukkig te zijn, en ik sterf in het leven,

en tussen tranen leven, de meest afschuwelijke passages

van dit eindeloze drama.

Schaduwen niets meer tussen jouw leven en mijn leven,

schaduwt niets meer tussen mijn liefde en jouw liefde.

Hoe kort was je aanwezigheid in mijn verveling.

Hoe warm waren je handen en je stem,

als een vuurvlieg arriveer ik, jouw licht,

en verdreef de schaduwen uit mijn hoek.

En ik bleef, als een trillende elf,

zonder het blauw van je zeeogen

die voor mij gesloten zijn

Zonder jou te zien, ben ik zo, verloren in eenzaamheid.

Schaduwen strelen gewoon mijn handen,

schaduwt niets meer in de trilling van mijn stem.

Ik was in staat om gelukkig te zijn, en ik sterf in het leven,

en tussen tranen leven, de meest afschuwelijke passages,

van dit eindeloze drama.

Schaduw niets anders tussen jouw leven en mijn leven

Schaduwen niets meer tussen jouw liefde en mijn liefde...