El Témpano - Jairo, Juan Carlos Baglietto

A veces cuando pienso que todo esta perdido

voy hacia algunas formas de la muerte

me pego un tiro con una palabra

que alguna vez me fue tan transparente.

En la ternura del agua que corre

me recuerdan la llegada de unos trenes

sales de los mares curvas de los puertos

con mujeres descalzas en el verde

Voy hacia el fuego como la mariposa

y no hay rima que rime con vivir

no te pares no te mates

solo es una forma mas de demorarte.

En las tardes tranquilas

cuando extraño todo

pienso que todo no es lo que perdi

una rosa de feria

y aun a costa de perder

se pierde pero se gana

la lucha es de igual a igual

contra uno mismo

y eso es ganarla

no te pares, no te mates

solo es una forma de mas de demorarse.

Recuerdo la quietud de la tierra

la quietud de estar adentro

se cree mas en los milagros

a la hora del entierro

Este hombre trabajo

quien escribira su historia

la cal reseca la viuda que sueña

los amigos que siguen igual

La gloria en zapatillas

el florero vacio

quien sabe si se puso a pensar

para que vivo

Soms als ik denk dat alles verloren is

Ik ga naar enkele vormen van dood

Ik schiet mezelf neer met een woord

dat was ooit zo transparant voor mij.

In de tederheid van het stromende water

ze doen me denken aan de komst van enkele treinen

zouten van de zeeën bochten van de havens

met vrouwen op blote voeten in het groen

Ik ga naar het vuur als de vlinder

en er is geen rijm dat rijmt op leven

stop niet, pleeg geen zelfmoord

Het is nog een manier om je uit te stellen.

Op rustige middagen

als ik alles mis

Ik denk dat niet alles is wat ik verloor

een kermisroos

en zelfs ten koste van verliezen

je verliest maar je wint

het gevecht is gelijk aan gelijk

tegen zichzelf

en dat is om het te winnen

stop niet, pleeg geen zelfmoord

Het is nog een manier om uit te stellen.

Ik herinner me de stilte van de aarde

de stilte van binnen zijn

ze geloven meer in wonderen

op het moment van de begrafenis

Deze man werkte

wie zal zijn verhaal schrijven

de limoen verdroogt de weduwe die droomt

vrienden die nog steeds dezelfde zijn

Glorie in pantoffels

de lege vaas

wie weet of hij begon na te denken

waar leef ik voor