La tristecita - Jairo, Ariel Ramírez

Sangre del ceibal que se vuelve flor

Yo no se porque, hoy me hiere mas

Tu señal de amor

Zamba quiero oír, al atardecer

Capullo de luz que quiere ser sol,

Y no puede ser.

Hay tristecita, tristecita igual

Que llovizna azul murmurándole

al cañaveral (bis)

El viento la trae, se la lleva el sol

Sueño en el trigal y sobre el sausal

Lamento de amor

Ya siento llegar, del cerro su voz

Pañuelo a de ser y luego prender,

en el corazón

Hay tristecita, tristecita igual

Que llovizna azul murmurándole

al cañaveral (bis)

Bloed van de ceibal dat een bloem wordt

Ik weet niet waarom, vandaag doet het me meer pijn

jouw teken van liefde

Zamba wil ik horen, bij zonsondergang

Cocon van licht dat zon wil zijn,

En dat kan niet.

Er is verdriet, verdriet hetzelfde

Die blauwe motregen die tegen hem mompelt

naar de canaveral (bis)

De wind brengt het, de zon brengt het

Ik droom in het korenveld en over de saus

klaaglied van liefde

Ik voel je stem al van de heuvel komen

Zakdoek om te zijn en dan aan te steken,

in het hart

Er is verdriet, verdriet hetzelfde

Die blauwe motregen die tegen hem mompelt

naar de canaveral (bis)