Imperial Requiem - IXXI

Ours is the calling of the descendants of a forlorn breed of masters:

A gathering of those that stand in no ranks, a unification of those who’s

spirits are alien.

A guiding star for those that does not ever follow.

All heirs to virtues, duties and priviliges — our souls might still only

whisper to us.

I am such a free spirit, my laughter is wholesome and warm where others weep.

My reaction is pity where others are jealous or angered,

my love carries as much hatred for life and existence as it carries private

reverence.

I am too strong to be weak and thus I rest always in the most perilous of

circumstances

— that is my duty toward any sentimental emotion!

A tough duty, to be sure,

one that has lessers beat (and thus defined!) — but what then of my priviliges?

— Beyond good and evil.

As close to a god as any man will ever come.

The 19th century echoes the gloom of our faltering golden age, degeneration

flourishes in protective illusions where symptoms are made gods unto causes

— anything more elevated is evil and thus a source of real pride.

And thus a source of real pride…

Lo!

Behold the last stuttering days of our modern Roman Empire!

Het is de roeping van de afstammelingen van een verlaten ras van meesters:

Een bijeenkomst van degenen die in geen enkele gelederen staan, een vereniging van degenen die

geesten zijn vreemd.

Een leidende ster voor degenen die nooit volgen.

Alle erfgenamen van deugden, plichten en privileges - onze ziel kan nog steeds alleen

fluister tegen ons.

Ik ben zo'n vrije geest, mijn lach is gezond en warm waar anderen huilen.

Mijn reactie is jammer als anderen jaloers of boos zijn,

mijn liefde draagt ​​evenveel haat voor het leven en het bestaan ​​als privé met zich mee

eerbied.

Ik ben te sterk om zwak te zijn en daarom rust ik altijd in de meest gevaarlijke van

situatie

- dat is mijn plicht ten opzichte van elke sentimentele emotie!

Een zware plicht, om zeker te zijn,

een die mindere beat heeft (en dus gedefinieerd!) - maar hoe zit het dan met mijn voorrechten?

— Voorbij goed en kwaad.

Zo dicht bij een god als een mens ooit zal komen.

De 19e eeuw weerspiegelt de somberheid van onze haperende gouden eeuw, degeneratie

floreert in beschermende illusies waar symptomen tot goden worden gemaakt

- alles wat meer verheven is, is slecht en dus een bron van echte trots.

En dus een bron van echte trots...

Zie!

Aanschouw de laatste stotterdagen van ons moderne Romeinse rijk!