Elemental Crucifixion - Irkallian Oracle

Amidst these erected concrete wastelands

That your footsteps plow to sow your barren dreams

As well as those stellar shipwrecks flickering afar

That drifts in the idle, perfunctory current of the ages

And amidst this stumbling procession of thoughts and lives

And worlds and broken fingernails

Dust

Yes, amidst all this, it came to pass

That Eternity was stolen

And punctuated

The abyss awoke and spoke it’s name

Piercing the breath of the soul and the tissue of time

A steel-eyed horror nailing history’s scalp

Upon the crooked crux of all destinies aligned

A spark in the alley of dry ash trees

Stretching out into meaningless obscurity

Uprooted and aflame at the end of this grave descent

At the absolute nadir of the firmament

As Everything out from nothing became something

Or Something out from nothing became everything

The feral winds flee the fetching hand yet

Ever in a moment God bends beneath my tongue

And say:

I AM THAT I AM

Amidst this funeral sty that you claim to be your home

And amidst this yawning chasm of silence that you’ve flooded with your moans

Now — here: Nowhere

Death unlocks like a blazing charm of

Uncoiled, dawn, star

And traceless lightning

Traceless lightning between all that must or ought

Temidden van deze opgetrokken betonnen woestenijen

Dat je voetstappen ploegen om je kale dromen te zaaien

Evenals die stellaire scheepswrakken die in de verte flikkeren

Dat drijft in de nutteloze, plichtmatige stroom van de eeuwen

En te midden van deze struikelende stoet van gedachten en levens

En werelden en gebroken vingernagels

Stof

Ja, te midden van dit alles, gebeurde het

Die eeuwigheid werd gestolen

en onderbroken

De afgrond werd wakker en sprak zijn naam

De adem van de ziel en het weefsel van de tijd doorboren

Een horror met stalen ogen die de hoofdhuid van de geschiedenis nagelt

Op de kromme kern van alle lotsbestemmingen uitgelijnd

Een vonk in het steegje van droge essen

Zich uitstrekken in zinloze duisternis

Ontworteld en in vuur en vlam aan het einde van deze ernstige afdaling

Op het absolute dieptepunt van het firmament

Zoals alles uit het niets iets werd

Of iets uit het niets werd alles

De wilde winden ontvluchten de pakkende hand nog

Ooit in een moment buigt God zich onder mijn tong

En zeg:

IK BEN DAT IK BEN

Te midden van deze uitvaartstal waarvan je beweert dat het je thuis is

En te midden van deze gapende kloof van stilte die je hebt overspoeld met je gekreun

Nu — hier: Nergens

De dood ontgrendelt als een brandende charme van

Ontrold, dageraad, ster

En spoorloze bliksem

Spoorloze bliksem tussen alles wat moet of zou moeten