Apollyonic Enstasis - Irkallian Oracle

And from here it seems that

The god in man has murdered mankind

And has drowned all hopes and castrated all doubts

Hacked Adam’s face into valleys of formless dream

Wherein the Abysmal Angel feast

Upon disputing tongues and fingers counting difference

Twitching, questioning eyes and impotent phalluses

Clothed in this presence, this chance of existence' careless circumstance

A mad sun drunk on the blood of every star

Which trample galaxies beneath the monstrous moans of lonely love

As a Will breaching the motion of the worlds

In a single path

In a single word

In a single name

A single noose to hang all gods of shame

And from here it seems that the greatest fear of the living is not death

But existence itself, roaring in its tyrannical totality, upon the dying crowds

lost in their hell-mazes of reflection

En vanaf hier lijkt het erop dat

De god in de mens heeft de mensheid vermoord

En heeft alle hoop verdronken en alle twijfels gecastreerd

Heeft Adams gezicht gehackt in valleien van vormloze dromen

Waarin het verschrikkelijke engelenfeest?

Bij het betwisten van tongen en vingers die het verschil tellen

Trillende, vragende ogen en impotente fallussen

Gekleed in deze aanwezigheid, deze kans van bestaan' onvoorzichtige omstandigheid

Een gekke zon dronken van het bloed van elke ster

Die sterrenstelsels vertrappelen onder het monsterlijke gekreun van eenzame liefde

Als een wil die de beweging van de werelden doorbreekt

In één pad

In één woord

Op één naam

Een enkele strop om alle goden van schaamte op te hangen

En vanaf hier lijkt het erop dat de grootste angst voor de levenden niet de dood is

Maar het bestaan ​​zelf, brullend in zijn tirannieke totaliteit, op de stervende menigten

verloren in hun hel-doolhof van reflectie