Edge of the Frost - Immortal Souls

I wander through the wind and snow deeper into the unknown;

Old spruce trees and the sights of snowy fields I pass by;

The forest of my mind.

With fear I look the shapes and silhouettes;

One of them I stop to stare

Black eyes of night looking back at me;

Raven of despair.

I stare into raven’s eyes and see reflection of my life;

I see the sorrow and the tears, the demons of my fears;

Memories that tear.

The snow glimmers like stars before my eyes;

The glow of my fate

Black eyes of night looking back at me;

Raven of hate.

Raven.

On the edge of the frost;

I still remember it’s eyes black as night;

Raven.

Raven.

On the edge of the dark;

I can still feel it’s cold eyes upon me;

Raven.

I wish the visions be gone and to see them nevermore;

As in the dark appers a light, the red of sunrise;

The filtering light.

Raven breaks the silence with a shriek;

And spreads it’s black wings

The grace releases me from my pain;

Raven of grief.

Raven.

On the edge of the frost;

I still remember it’s eyes black as night;

Raven.

Raven.

On the edge of the dark;

I can still feel it’s cold eyes upon me;

Raven.

Ik dwaal door de wind en sneeuw dieper het onbekende in;

Oude sparren en de bezienswaardigheden van besneeuwde velden waar ik langs kom;

Het bos van mijn geest.

Met angst kijk ik naar de vormen en silhouetten;

Een van hen stop ik om te staren

Zwarte ogen van de nacht die naar me terugkijken;

Raaf van wanhoop.

Ik staar in de ogen van de raaf en zie de weerspiegeling van mijn leven;

Ik zie het verdriet en de tranen, de demonen van mijn angsten;

Herinneringen die scheuren.

De sneeuw glinstert als sterren voor mijn ogen;

De gloed van mijn lot

Zwarte ogen van de nacht die naar me terugkijken;

Raaf van haat.

Raaf.

Aan de rand van de vorst;

Ik herinner me nog steeds zijn ogen zo zwart als de nacht;

Raaf.

Raaf.

Aan de rand van het donker;

Ik kan nog steeds zijn koude ogen op me voelen;

Raaf.

Ik wou dat de visioenen verdwenen waren en ze nooit meer zouden zien;

Zoals in het donker een licht verschijnt, het rood van de zonsopgang;

Het filterlicht.

Raven verbreekt de stilte met een kreet;

En spreidt zijn zwarte vleugels

De genade verlost me van mijn pijn;

Raaf van verdriet.

Raaf.

Aan de rand van de vorst;

Ik herinner me nog steeds zijn ogen zo zwart als de nacht;

Raaf.

Raaf.

Aan de rand van het donker;

Ik kan nog steeds zijn koude ogen op me voelen;

Raaf.