Curse - Ice Ages

You know, my painful god my old forgotten cell

Please, save me from this curse of a bridge I’ll never cross

My wish for doom to think, my will for hopelessness dwells

Can I just fill this void, to turn to senseless loss

My dirge to live I hear, to live in vain in fears

To turn my heart to dust, to freeze my blood and thoughts

To spill here all my tears, forgetting the glimpses

of what could be my past, my ever haunting ghost

I’m longing for the end, I’m looking for the hope

Can’t see my shade ahead, and not behind… alone

Will it ever burn my brand?

The race of thoughts will stop?

I see my visions dead my light long time gone…

Weet je, mijn pijnlijke god mijn oude vergeten cel

Alsjeblieft, red me van deze vloek van een brug die ik nooit zal oversteken

Mijn wens voor onheil om te denken, mijn wil voor hopeloosheid woont

Mag ik deze leegte opvullen om me tot zinloos verlies te wenden?

Mijn klaagzang om te leven hoor ik, om tevergeefs in angst te leven

Om mijn hart in stof te veranderen, om mijn bloed en gedachten te bevriezen

Om hier al mijn tranen te laten vallen en de glimpen te vergeten

van wat mijn verleden zou kunnen zijn, mijn altijd rondspoken geest

Ik verlang naar het einde, ik ben op zoek naar de hoop

Kan mijn schaduw niet vooruit zien, en niet achter... alleen

Zal het ooit mijn merk verbranden?

De race van gedachten zal stoppen?

Ik zie mijn visioenen dood, mijn licht is allang verdwenen...