Ночь - HORUS, RIPBEAT

Иссушаем себя.

Искушаем судьбу.

Сердце бьется не в ритм, колотя наобум.

Собираю, как цепочку ДНК, в дневниках куплеты из букв.

Столько сил тратил, этих дел ради превратил тетради в раймбук,

Где вся суть на виду.

Пусть минуты бегут

Потоком частиц, я их не берегу.

Выхожу за порог, едва видя дорог паутину, в метели разгул.

В темноте дворов, на седом снегу, во всем черном, будто назгул.

И кто-то находит мой юмор таким же, уж больно он висельный.

Тупым идиотам скандируют тут стадионы "Брависсимо".

Князь мира сего, сменил типографскую краску на пиксели.

Снова поймаю себя самого на мысли, что занят метанием бисера.

Фиксирую стыд за эту реальность, мараю листы.

Пора ли остыть, признавая заранее, — слишком вопросы морали остры?

Веками бурлили багровые реки, из книг догорали костры.

Роемся в поисках некого тайного смысла: "Бля, ну где же он скрыт?"

И в чем наша миссия?

Жизненный опыт приходит на выручку:

Просто люби сам процесс, а не выручку.

Как подтвердит многолетняя выучка —

Такой тут закон: не пройти этот путь, подошвы не выпачкав.

Небо так высоко, но я, как сутенер, поднимаюсь на цыпочках.

Паутина пути, трудней идти с каждым метром.

Но тащат как локомотив мысли, унесенные ветром.

На вопрос "Как уснуть без таблеток?"

не услышать ответа.

Утомительный день свалит с ног, как свинцовый плевок пистолета.

Опускается ночь, мы замрем подобно насекомым в банке,

По осколкам надежд прочь шагает босиком их ангел.

Тлеет их внутренний мир, прогнивший с изнанки.

И с вершины горы из обломков пытаемся прыгнуть за рамки.

Этот мир нелюдим, здесь я один заблудился во сне.

В его коридорах бродил и ослеп, так плотно тут падает снег.

Сквозь мутные стекла луна посылает свой мертвенный свет,

Вновь собираемся вместе у майка травить свои байки, студия — склеп.

Надо взрослеть.

Нас преследует мертвый сезон серых промзон,

Где толпы заблудших несут у пивных неустанный дозор,

Без тормозов.

Все также вонял креазот да трубы харкали в озон черною сажей.

Мрачных пейзажей нас манит таинственный зов.

Крестами могил закончились сотни крестовых походов.

Опыт меня убедил, что надо любить сам процесс, а не доходы.

Вывод всегда тут один, больше дел, меньше слов — Ходор.

Ночь темнее всего перед самым восходом.

We drogen ons uit.

We tarten het lot.

Het hart klopt uit het ritme en bonst willekeurig.

Ik verzamel, als een ketting van DNA, coupletten van brieven in mijn dagboeken.

Ik heb zoveel energie gestoken, omwille van deze daden heb ik notitieboekjes in een rijmboek veranderd,

Waar alle essentie in zicht is.

Laat de minuten lopen

Een stroom deeltjes, ik bescherm ze niet.

Ik ga de drempel uit, nauwelijks de wegen van het web ziend, in een sneeuwstorm feestvreugde.

In de duisternis van de werven, op de grijze sneeuw, helemaal in het zwart, als de Nazgul.

En iemand vindt mijn humor hetzelfde, het hangt pijnlijk.

Stomme idioten roepen hier "Bravissimo"-stadions.

De prins van deze wereld veranderde de drukinkt in pixels.

Weer betrap ik mezelf erop dat ik bezig ben met kralen gooien.

Ik repareer de schaamte voor deze realiteit, ik bevlek de lakens.

Is het tijd om af te koelen en bij voorbaat te erkennen dat morele kwesties te scherp zijn?

Eeuwenlang kolkten karmozijnrode rivieren, vreugdevuren brandden uit boeken.

We snuffelen op zoek naar een geheime betekenis: "Fuck, nou, waar is het verstopt?"

En wat is onze missie?

Levenservaring komt te hulp:

Houd gewoon van het proces zelf, niet van de inkomsten.

Zoals langdurige training bevestigt -

Dat is de wet hier: ga niet deze kant op zonder je zolen vuil te maken.

De lucht is zo hoog, maar ik sta op mijn tenen als een pooier.

Web of the way, het is moeilijker om met elke meter mee te gaan.

Maar ze worden voortgesleept als een locomotief van gedachten die door de wind worden meegesleept.

Op de vraag "Hoe in slaap vallen zonder pillen?"

geen antwoord horen.

Een vermoeiende dag zal je van je voeten stoten als lood dat uit een pistool spuwt.

De nacht valt, we zullen bevriezen als insecten in een pot

Op fragmenten van hoop loopt hun engel op blote voeten weg.

Hun innerlijke wereld is smeulend, verrot van binnenuit.

En vanaf de top van de berg puin proberen we buiten het raamwerk te springen.

Deze wereld is ongezellig, hier ben ik alleen verdwaald in een droom.

In zijn gangen dwaalde ik en werd blind, de sneeuw valt hier zo dicht.

Door het bewolkte glas zendt de maan haar dodelijke licht,

We komen weer samen bij Mike om onze verhalen te vergiftigen, de studio is een crypte.

Moet opgroeien.

We worden achtervolgd door het dode seizoen van grijze industriële zones,

Waar de menigten van de verlorenen constant op wacht staan ​​bij de bierhallen,

Zonder remmen.

Het stonk nog naar creosoot en de leidingen spuwden zwarte roet in de ozonlaag.

Sombere landschappen wenken ons met een mysterieuze roep.

Honderden kruistochten eindigden met grafkruisen.

De ervaring heeft me ervan overtuigd dat we van het proces zelf moeten houden, niet van het inkomen.

De conclusie is hier altijd hetzelfde, meer daden, minder woorden - Hodor.

De nacht is het donkerst net voor zonsopgang.