A Single Hand Writing Several Stories - Her Space Holiday

A single hand writing several stories…

We seem to find comfort in categories and peace in placement.

the world moves

quickly around us.

there are so many variables, and unanswered questions.

who?

what?

when?

and more importantly why?

we feel like we constantly need to pick

a side and stick with it… whether it be politically, socially, or artistically.

despite the fact that our outlooks and philosophies are ever changing with

each passing day.

I have struggled with this often through the years.

taking one facet of myself, both personally and creatively, and holding onto

it so tightly, until there was nothing but ash in my hand.

who would i be without a definite description?

a tangible tag line?

the weight of one question

can be enough to make a back break.

i picked up the phone and called an old

friend.

«this is how i am feeling… and i don’t exactly know what to do with it»

«come visit me"she said «and we will figure it out together»

I packed my bags.

three pairs of pants.

two shirts.

and one old notebook that i had yet to press a pen to.

i kissed ella on the cheek and said.

«i will see you when it’s sorted."for two days we sat in silence on that beach

and listened to the waves.

foolishly, i waited for an answer to wash up on to

the shore.

but by my sandy feet there was only an old rusty bottle cap to speak

of.

this was of no surprise to me.

«nothing is easy"i thought.

«yes"she said aloud, «everything is possible!»

I looked at her.

as deep into her big eyes as i could stand.

it was such a simple four word statement.

yet, it sat inside me with the strength of dynamite.

little explosions started going off in my head that got bigger and bigger and

bigger.

with my lips slightly moving to the beat of the moment, i kept

repeating her words over and over to myself…

«yes…everything is possible, yes… everything is possible, yes…

everything is possible.»

She sat back on her elbows and stretched out in the sun.

«you know"she said. «the thing with you, is that you somehow managed to take a tiny percent of yourself, the smallest fraction, and turn it into your only

equation.

in this life, there are so many sides to everything.

and that

includes you.

you have so many things waiting to come out… and yet you insist

on building from only one part of yourself.

you wouldn’t point to your pinky

and say this is my entire body.

just like you wouldn’t look at one branch and

declare that this is a tree.

but if you add all of the little puzzle pieces

together, it makes up one entire picture.

but right now, how you live,

and how you create, you are just a little torn corner of a photograph.

and i know deep inside you, even more so than me, you are dying to see what’s

in the rest of the frame»

She continued…

«a single hand can write several stories.

you have made your point.

You have said everything you can about it.

lay that old character aside for a minute and allow yourself to make some new ones.

put them in films, paintings,

poems or songs.

give them different names if you like… they can be heroes or villains, it doesn’t matter.

but what does matter is that all of them together,

standing side by side, will make up one thing as a whole… and that’s you.

be brand new, let yourself have the innocence of a kid again.

have it be your

call to arms… make a revival out of it.»

I reached into my bag and pulled out my crumpled, empty notebook.

she handed me a pen that was resting in secret behind her ear that suggested

she knew all along that this is where the story would begin.

i scribbled out

four words of my own…

«THE NEW KID REVIVAL»

She looked at the smudged ink, gently smiled and said…

«i guess you’re ready to go home now.»

Een enkele hand die meerdere verhalen schrijft...

We lijken troost te vinden in categorieën en rust in plaatsing.

de wereld beweegt

snel om ons heen.

er zijn zoveel variabelen en onbeantwoorde vragen.

wie?

wat?

wanneer?

en vooral waarom?

we hebben het gevoel dat we constant moeten kiezen

een kant en blijf erbij ... of het nu politiek, sociaal of artistiek is.

ondanks het feit dat onze opvattingen en filosofieën steeds veranderen met

elke voorbijgaande dag.

Ik heb hier door de jaren heen vaak mee geworsteld.

één facet van mezelf nemen, zowel persoonlijk als creatief, en vasthouden aan

het zo strak, totdat er niets dan as in mijn hand was.

wie zou ik zijn zonder een duidelijke beschrijving?

een tastbare slogan?

het gewicht van één vraag

kan voldoende zijn om een ​​pauze te nemen.

ik pakte de telefoon en belde een oude

vriend.

«dit is hoe ik me voel… en ik weet niet precies wat ik ermee moet doen»

"kom me bezoeken" zei ze "en we zullen er samen uitkomen"

Ik heb mijn koffers ingepakt.

drie broeken.

twee overhemden.

en een oud notitieboekje waar ik nog een pen op moest drukken.

ik kuste ella op de wang en zei.

"Ik zie je wel als het geregeld is." Twee dagen lang zaten we in stilte op dat strand

en luisterde naar de golven.

dwaas, ik wachtte op een antwoord om af te wassen op

de kust.

maar bij mijn zandvoeten was er alleen een oude roestige dop van de fles om te spreken

van.

dit was geen verrassing voor mij.

"niets is gemakkelijk" dacht ik.

«ja» zei ze hardop, «alles is mogelijk!»

Ik keek naar haar.

zo diep in haar grote ogen als ik kon staan.

het was zo'n simpele uitspraak van vier woorden.

toch zat het in mij met de kracht van dynamiet.

er begonnen kleine explosies af te gaan in mijn hoofd die groter en groter werden en

groter.

met mijn lippen lichtjes bewegend op het ritme van het moment, bleef ik

haar woorden keer op keer herhalen voor mezelf...

«ja...alles is mogelijk, ja... alles is mogelijk, ja...

alles is mogelijk."

Ze leunde achterover op haar ellebogen en strekte zich uit in de zon.

"Weet je", zei ze. "Het ding met jou is dat je op de een of andere manier erin geslaagd bent om een ​​klein percentage van jezelf te nemen, de kleinste fractie, en het om te zetten in je enige

vergelijking.

in dit leven zijn er zoveel kanten aan alles.

en dat

omvat jou.

je hebt zoveel dingen die wachten om uit te komen ... en toch sta je erop

op bouwen vanuit slechts één deel van jezelf.

je zou niet naar je pink wijzen

en zeg dat dit mijn hele lichaam is.

net zoals je niet naar één filiaal zou kijken en

verklaren dat dit een boom is.

maar als je alle kleine puzzelstukjes toevoegt

samen vormt het één volledige foto.

maar op dit moment, hoe je leeft,

en hoe je creëert, je bent slechts een klein verscheurd hoekje van een foto.

en ik weet diep van binnen in jou, zelfs meer dan ik, je staat te popelen om te zien wat er is

in de rest van het frame»

Zij ging door…

«een enkele hand kan meerdere verhalen schrijven.

je hebt je punt gemaakt.

Je hebt er alles over gezegd.

leg dat oude personage even opzij en sta jezelf toe nieuwe te maken.

zet ze in films, schilderijen,

gedichten of liedjes.

geef ze verschillende namen als je wilt ... het kunnen helden of schurken zijn, het maakt niet uit.

maar wat er wel toe doet, is dat ze allemaal samen,

naast elkaar staan, zal één ding als geheel goedmaken ... en dat ben jij.

wees gloednieuw, gun jezelf weer de onschuld van een kind.

laat het je zijn

roep de wapens op... maak er een opwekking van.»

Ik reikte in mijn tas en haalde mijn verfrommelde, lege notitieboekje tevoorschijn.

ze gaf me een pen die in het geheim achter haar oor lag en suggereerde:

ze wist al die tijd dat dit is waar het verhaal zou beginnen.

ik krabbelde weg

vier eigen woorden...

«DE NIEUWE KIND REVIVAL»

Ze keek naar de vlekkerige inkt, glimlachte vriendelijk en zei...

"Ik denk dat je nu klaar bent om naar huis te gaan."