The Telescope Reading - Of Course - Her Space Holiday, PCP

He lived alone

With his books and his records and his telescope

With all the doors locked

Days piled upon each other one by tedious one

Until the pressure finally created a diamond like thought

And he was instantly sad

Ive read every book

Ive heard every song

And Ive seen every star from the safety of my bedroom

And i am empty

In defeat he slumped forward with his eyes still pressed against the telescope

Just then his lungs began to expand

He blinked rapidly

Alternating his eyes between squinting

And making his eyes as wide as saucers

He cried out, of course

With all the hours spent looking up

It never crossed his mind to veer straight ahead

He spent days upon days taking it all in

He say children grow to become men

And men grow to become fools

He saw hope, beauty, war, strength, weakness, chaos, stillness

He watched until he could recite each scene from memory

Eventually he wrote his own books about what he saw

And he made his own songs about what he thought he had heard

Until almost he himself believed what he was creating to be true

Until lie upon lie piled on top of itself

Until the pressure finally created a pearl-like thought

He spoke to the world

Ive seen all of your lives

And Ive heard all of your conversations

And i am hungry

In frustration

He dropped to his knees

And began to bang his head against the old wooden door

Of course he cried out

And without hesitation

Ha stood up

Put on his coat and hat, and turned the knob

But before hid first step even hit the ground

He was faced with the most unexpected of emotions

One that he could only figure to be

What his favorite books and records refer to as love

Where are you going?

she asked him

I don’t know

Me too she smiled

Ill take you there, she extended her tiny hand

And swept him away with her

They walked until their feet bled

During their journey she told him all the places she had been

And all the people she had met along the way

A new emotion began to unfold inside of him

One he thought he had overheard in a conversation looking through his telescope

It was the word fear

Why would she choose me?

he thought

I know so little

Not wanting to lose her interest

He began telling her stories he thought she might be impressed by

But all they did was make her question his strength and ability to battle the

enemies

That she knew would surely jump out at them one day

But she still kept her faith in him and they continued walking

What amazing things they saw

They danced in dark caves

Warmed their faces by the brightest of fires

And played with brilliant children in the blue Spanish sea

But even amidst all that gorgeousness

Their hands began to slip

First from palms, then to fingertips, then to nothingness

They stood still

She faced south, and he faced west

He called out to her

I’m leaving now, and i blame you for the state we’re in

And through all of our adventures Ive done nothing wrong

And though you’ve taught me how to breathe

I’m taking my new voice and leaving you hear with nothing

She looked back and cried out to him

We drew a map together that you promised you would follow with me

I too am scared

Especially after you stole my strength and made it your own

But i am still reaching for your hand

Knowing it will fit more perfectly than ever

If you will only reach back to me

But he didn’t reach back, he was vain and confused

He tried to make a new map, but he didn’t know where to put the X anymore

So he walked in circles

He lost his rhythm

He froze by the fire

And he drowned in the sea

He made himself what he had feared the most

Incomplete

And even though the decision was his, and his alone

He blamed her for that too

But the whole time she followed him

Looking for fallen twigs and fresh footprints to see where he was going

But all he left in his path were messages written in the dirt with a broken

stick

Scrawled lies of anger and shifted blame

Until one day he wrote the word help when he needed her most

But by then she had stopped trying to read his thoughts

And make sense of his misery

So he headed back to where he started

Back to his books and his records and his telescope

Battered and broken

He finally reached the edge of his street

Only to find her waiting for him

And upon seeing her soft smile

He immediately knew what he had done

He knew what he had lost

He knew how sorry he was

For the first time she was real to him

They sat and spoke about everything they should have

In the beginning of their story

And through all the tears he learned that she had been walking her entire life

And that she wasn’t waiting for him to go into the world with her at all

No, she was in fact waiting for him to invite her into his house

So she could read his books, hear his records and look through the telescope

Behind the safety of his locked door

What a fool he thought

I didn’t realize that with all this time i spent looking out this window

You were right there looking back at it

At me, at this, at us

I already had what you had been traveling these roads searching for

She crumbled under the weight of hearing her own truth

And through their honesty

They were both as strong as they can be

And now under the relief of each note of forgiveness

No thought appeared to them, just a feeling

And he whispered to her

Ive seen your efforts

And i can feel your love for me

And i am whole

I still have places to visit and mistakes to make in private

But take my home and make it your own

Recite lines from my favorite books in the garden

Hear the songs closest to my life while you sleep in my bed

And look through me waving at you through my telescope

He raised his hand and he rested it on her chest

And he drew an X across her heart

Of course he thought

He slowly closed the old wooden door

And he locked it behind him

Hij woonde alleen

Met zijn boeken en zijn platen en zijn telescoop

Met alle deuren op slot

Dagen stapelden zich de ene na de andere op

Totdat de druk uiteindelijk een diamantachtige gedachte creëerde

En hij was meteen verdrietig

Ik heb elk boek gelezen

Ik heb elk nummer gehoord

En ik heb elke ster gezien vanuit de veiligheid van mijn slaapkamer

En ik ben leeg

In de nederlaag zakte hij naar voren met zijn ogen nog steeds tegen de telescoop gedrukt

Op dat moment begonnen zijn longen uit te zetten

Hij knipperde snel

Afwisselend zijn ogen tussen loensen

En zijn ogen zo groot maken als schotels

Hij schreeuwde het uit natuurlijk

Met alle uren die besteed zijn aan het opzoeken

Het kwam nooit bij hem op om rechtdoor te gaan

Hij bracht dagen en dagen door om alles in zich op te nemen

Hij zegt dat kinderen opgroeien tot mannen

En mannen worden dwazen

Hij zag hoop, schoonheid, oorlog, kracht, zwakte, chaos, stilte

Hij keek totdat hij elke scène uit het hoofd kon opzeggen

Uiteindelijk schreef hij zijn eigen boeken over wat hij zag

En hij maakte zijn eigen liedjes over wat hij dacht te hebben gehoord

Totdat hij bijna zelf geloofde dat wat hij aan het creëren was waar was

Tot leugen op leugen op zichzelf gestapeld

Totdat de druk uiteindelijk een parelachtige gedachte creëerde

Hij sprak tot de wereld

Ik heb je hele leven gezien

En ik heb al je gesprekken gehoord

En ik heb honger

Uit frustratie

Hij viel op zijn knieën

En begon met zijn hoofd tegen de oude houten deur te bonzen

Natuurlijk schreeuwde hij het uit

En zonder aarzeling

Ha opgestaan

Doe zijn jas en hoed op en draai aan de knop

Maar voordat hij de eerste stap verborg, raakte hij zelfs de grond

Hij werd geconfronteerd met de meest onverwachte emoties

Een die hij alleen maar kon zijn

Wat zijn favoriete boeken en platen liefde noemen

Waar ga je naar toe?

ze vroeg hem

Ik weet het niet

Ik ook, ze glimlachte

Ik zal je daarheen brengen, ze stak haar kleine hand uit

En veegde hem weg met haar

Ze liepen tot hun voeten bloedden

Tijdens hun reis vertelde ze hem alle plaatsen waar ze was geweest

En alle mensen die ze onderweg had ontmoet

Er begon zich een nieuwe emotie in hem te ontvouwen

Eentje waarvan hij dacht dat hij het had gehoord in een gesprek dat door zijn telescoop keek

Het was het woord angst

Waarom zou ze voor mij kiezen?

hij dacht

Ik weet zo weinig

Omdat ze haar interesse niet wil verliezen

Hij begon haar verhalen te vertellen waarvan hij dacht dat ze onder de indruk zou zijn van

Maar het enige wat ze deden, was dat ze twijfelde aan zijn kracht en vermogen om de strijd aan te gaan

vijanden

Dat ze wist dat ze er op een dag zeker uit zou springen

Maar ze hield nog steeds haar vertrouwen in hem en ze liepen door

Wat een geweldige dingen hebben ze gezien

Ze dansten in donkere grotten

Verwarmde hun gezichten door de helderste vuren

En speelde met briljante kinderen in de blauwe Spaanse zee

Maar zelfs te midden van al dat moois

Hun handen begonnen weg te glijden

Eerst van handpalmen, dan naar vingertoppen, dan naar niets

Ze stonden stil

Zij keek naar het zuiden en hij naar het westen

Hij riep naar haar

Ik vertrek nu en ik geef jou de schuld van de staat waarin we ons bevinden

En tijdens al onze avonturen heb ik niets verkeerd gedaan

En hoewel je me hebt geleerd hoe te ademen

Ik neem mijn nieuwe stem en laat je horen met niets

Ze keek achterom en riep naar hem

We hebben samen een kaart getekend waarvan je had beloofd dat je ze met mij zou volgen

Ik ben ook bang

Vooral nadat je mijn kracht hebt gestolen en het je eigen hebt gemaakt

Maar ik reik nog steeds naar je hand

Wetende dat het perfecter dan ooit zal passen

Als je alleen contact met mij opneemt

Maar hij reikte niet terug, hij was ijdel en verward

Hij probeerde een nieuwe kaart te maken, maar hij wist niet meer waar hij de X moest plaatsen

Dus hij liep in cirkels

Hij verloor zijn ritme

Hij bevroor bij het vuur

En hij verdronk in de zee

Hij maakte van zichzelf wat hij het meest had gevreesd

Incompleet

En ook al was de beslissing van hem, en van hem alleen

Dat gaf hij haar ook de schuld

Maar de hele tijd volgde ze hem

Op zoek naar gevallen twijgen en verse voetafdrukken om te zien waar hij heen ging

Maar alles wat hij op zijn pad achterliet, waren berichten die in de modder waren geschreven met een gebroken

stok

Gekrabbelde leugens van woede en verschoven schuld

Tot hij op een dag het woord hulp schreef toen hij haar het meest nodig had

Maar tegen die tijd was ze gestopt met proberen zijn gedachten te lezen

En begrijp zijn ellende

Dus ging hij terug naar waar hij begon

Terug naar zijn boeken en zijn platen en zijn telescoop

Gehavend en gebroken

Eindelijk bereikte hij de rand van zijn straat

Alleen om te zien dat ze op hem wacht

En bij het zien van haar zachte glimlach

Hij wist meteen wat hij had gedaan

Hij wist wat hij had verloren

Hij wist hoeveel spijt hij had

Voor de eerste keer was ze echt voor hem

Ze zaten en spraken over alles wat ze zouden moeten hebben

In het begin van hun verhaal

En door alle tranen heen leerde hij dat ze haar hele leven had gewandeld

En dat ze helemaal niet zat te wachten tot hij met haar de wereld in zou gaan

Nee, ze wachtte in feite tot hij haar uitnodigde in zijn huis

Zodat ze zijn boeken kon lezen, zijn platen kon horen en door de telescoop kon kijken

Achter de veiligheid van zijn gesloten deur

Wat een dwaas vond hij

Ik realiseerde me niet dat ik al die tijd uit dit raam heb zitten kijken

Je was erbij toen je ernaar terugkeek

Bij mij, bij dit, bij ons

Ik had al waar je naar op zoek was over deze wegen

Ze bezweek onder het gewicht van het horen van haar eigen waarheid

En door hun eerlijkheid

Ze waren allebei zo sterk als ze maar kunnen zijn

En nu onder het reliëf van elke noot van vergeving

Er kwam geen gedachte bij hen op, alleen een gevoel

En hij fluisterde tegen haar

Ik heb je inspanningen gezien

En ik kan je liefde voor mij voelen

En ik ben heel

Ik heb nog plaatsen om te bezoeken en fouten die ik privé kan maken

Maar neem mijn huis mee en maak het je eigen

Reciteer regels uit mijn favoriete boeken in de tuin

Luister naar de nummers die het dichtst bij mijn leven staan ​​terwijl je in mijn bed slaapt

En kijk door me heen terwijl ik naar je zwaai door mijn telescoop

Hij stak zijn hand op en legde die op haar borst

En hij tekende een X over haar hart

Natuurlijk dacht hij dat

Hij sloot langzaam de oude houten deur

En hij deed hem achter zich op slot