... Et Dieu se Tut - Helioss, Nicolas Müller

Deuil hanté d’une grande présence illusoire

Défaite d’une immense pensée, d’un grand espoir

Les cieux ennuagés confondent finalement le regard

Il fut grand bruit il est silence de marbre

A nouveau les étoiles infinies furent à leur place

La longue errance aveugle vint alors à son terme

Enfin la création ne se voile plus la face

Liberté retrouvée des astres que plus rien n’enferme

Un grand silence derrière les lourdes portes

Immensité vide plongée dans la torpeur

La fin des processions et des longues cohortes

Plus aucun pas ne résonne vers le choeur

A genoux, mains tendues, yeux levés

Ni juste ni pêcheur, simplement égaré

A jamais seul, dans cette absence, perdu

Car ce fut le jour où dieu se tut

Autour des temples s’amassent des ruines

Bientôt les hommes de pierre se couchent

S’assèchent les bassins, se figent les huiles

Se taisent les orgues, se ferment les bouches

Humanité exorcisée, liée de prières, enchaînée de doutes

Dans ce désert aride, comblée de renoncement, vaincue de fautes

Pluie de honte et océan coupable, à la recherche de l’ultime route

Un chemin révélé, une ligne, une corde tendue d’un monde à l’autre

Là où un feu obscur ravageait les âmes, les passions, les corps

Laissons ces souffrances se consumer dans les cendres de la vérité

Faisons de nos larmes un breuvage dirigé vers les vivants et les morts

Avant que faute de devenir nous déclarions «nous ne serons rien, nous avons été»

Réjouissez-vous !

Car nous avons été abandonnés

Embrassez-vous !

Nous ne sommes plus entravés

Étreignez-vous !

Car nous sommes rassemblés

Réjouissez-vous !

Nous sommes à nouveau nés

Dans la joie, mes frères, nous communions

Allègrement, plantons les derniers clous

Portons haut les couleurs du deuil

Et dans la terre, descendons le cercueil

Un grand silence derrière les lourdes portes

Immensité vide plongée dans la torpeur

La fin des processions et des longues cohortes

Plus aucun pas ne résonne vers le choeur

A genoux, mains tendues, yeux levés

Ni juste ni pêcheur, simplement égaré

A jamais seul, dans cette absence, perdu

Car ce fut le jour où dieu se tut

Rouw achtervolgd door een grote illusoire aanwezigheid

Nederlaag van een immense gedachte, van een grote hoop

Bewolkte luchten verwarren eindelijk de blik

Er was een groot geluid, er is marmeren stilte

Weer waren de oneindige sterren op hun plaats

De lange blinde omzwerving kwam toen tot een einde

Eindelijk verbergt de schepping niet langer haar gezicht

Vrijheid herwonnen van de sterren die niets meer omsluit

Een geweldige stilte achter de zware deuren

Lege uitgestrektheid verzonken in verdoving

Het einde van processies en lange cohorten

Geen voetstappen meer richting het koor

Knielend, handen uitgestrekt, ogen omhoog

Noch rechtvaardig noch zondaar, gewoon misleid

Voor altijd alleen, in deze afwezigheid, verloren

Want dat was de dag dat God zweeg

Rond de tempels stapelen ruïnes zich op

Binnenkort gaan de stenen mannen liggen

De poelen drogen op, de oliën stollen

De orgels zijn stil, de monden zijn gesloten

De mensheid uitgedreven, gebonden met gebeden, geketend met twijfels

In deze dorre woestijn, gevuld met verzaking, overmand door fouten

Regen van schaamte en schuldige oceaan, op zoek naar de laatste weg

Een pad onthuld, een lijn, een koord gespannen van de ene wereld naar de andere

Waar een donker vuur zielen, hartstochten, lichamen verwoestte

Laat deze pijn branden in de as van de waarheid

Laten we van onze tranen een drankje maken gericht op de levenden en de doden

Voordat we niet worden, verklaren we "we zullen niets zijn, we zijn geweest"

Verheugen!

Omdat we in de steek zijn gelaten

Kus je !

We zijn niet langer gebonden

Knuffel!

Omdat we samen zijn gekomen

Verheugen!

We zijn opnieuw geboren

In vreugde, mijn broeders, hebben we gemeenschap

Laten we vrolijk de laatste nagels planten

Houd de kleuren van rouw hoog

En laten we in de aarde de kist laten zakken

Een geweldige stilte achter de zware deuren

Lege uitgestrektheid verzonken in verdoving

Het einde van processies en lange cohorten

Geen voetstappen meer richting het koor

Knielend, handen uitgestrekt, ogen omhoog

Noch rechtvaardig noch zondaar, gewoon misleid

Voor altijd alleen, in deze afwezigheid, verloren

Want dat was de dag dat God zweeg