Devenir le soleil - Helioss, Frederic Gervais, Nicolas Müller

Hommes face au ciel, visages fermés

Poings clos, lèvres serrées

Les pieds dans la poussière

Né d’une seule et mille voix un cri s'élève:

«Le noir a fondu sur nous»

(Le matin n’est pas venu)

Maudissant le zénith constellé d’astres sombres

Un prêtre claque des dents, frissonnant d’un passé

Où les étoiles riaient, se laissaient contempler

Il se penche et écoute le ver qui dans la tombe

Connaît les temps anciens et se les remémore:

«Le soleil est entré au royaume de la mort»

(Der Wurm hat Recht)

Au ventre sec de Nout tissé d’yeux immobiles

(ils scrutent la face de Geb abandonnée des dieux)

Manque le père de toutes choses, le grand joyau serti

Que la belle déesse porte fièrement en son nombril

Orphelin du Soleil qui n’occupe plus les cieux

L’azur est condamné aux déserts infinis

(Les étoiles rient, elles savent

Que Râ ne reviendra pas)

Wait for the man to come

He knows why they whisper

If he can’t bring the sun back

Then who can?

Il suffirait d’attendre que l’horizon stérile

Libère l’astre du jour, jurent les morts à venir

L’homme se tait et attend que des coeurs qui s’arrachent

Grandisse l’acceptation du choisi entre mille

Son chemin est tracé, il sait qu’il mène au pire

Il connaît le Soleil, il sait où il se cache

C’est là, dans la montagne, que le flambeau se terre

C’est là, dans la montagne, que l’homme devra descendre

(Die Tür ist geöffnet)

--Deuxième Chant: Lumière Brûlante--

«Tout ce temps la lumière était là, juste sous nos pieds;

elle servait de

linceul aux corps de nos aînés.

Nous imaginions

Le Royaume des Morts obscur et silencieux.

Nous avions tort: car c’est dans le

ventre d’un volcan que se consumaient

Nos espoirs de repos.»

(Blinde Wut)

«Dans le premier Cercle brûle une rage sans limite;

elle corrompt la chair et

tord les esprits.

Ici tout est clair, à

Seulement quelques lettres de l’aveuglant — mais c’est une lumière sale,

une lumière furieuse qui n’aurait d’existence

Que dans l’exubérance

Blake évoquait les Tigres de la Colère, ignorant de quel feu brûlaient leurs

yeux

Mais Blake n’a jamais atteint le premier Cercle»

(Heilige Wut)

Underneath the skin there’s no flesh and bones, just light and anger

This is where war belongs, this is where madness runs

Infinite webs of life, born, dead and born again

No end to wait, no end to crave

No end to beg, begging is for shadows

«L'homme est descendu dans le cercle pour y chercher les derniers rayons du

soleil;

il n’avait pas imaginé le

Maelstrom, la sueur, les hurlements et la colère.

Tout ce qui était sous terre

criait, et de leurs cris naissait une lumière

Aveuglante.

Les guerriers d'époques anciennes y perpétuaient des massacres

commis des siècles en arrière — ils avaient

Oublié qu’ils étaient morts un jour -, et plus le sang coulait, plus la lumière

grandissait

L’homme crut alors avoir trouvé

Ce qu’il était venu chercher»

(Liebte Wut)

I’ve found what I’ve been looking for

In the rage of men lies clarity

Make me one of thee

Let me hold the fire that’s burning inside you

Even if I know anger is a light no one can bring back

«Quand l’homme fut plein de la lumière du premier Cercle, qu’il s’en fut gorgé

et eut succombé à ses délices, il comprit

Qu’il avait adoré un mirage: la lumière qu’il cherchait n'était pas celle de

la colère des anciens morts, ni celle de la rage

Des futurs vivants, mais quelque chose qui gisait plus loin, et plus

profondément.

La rage consumerait ses os, ses

Tendons et ses muscles — elle le transformerait en une cendre crayeuse.

Il fallait donc descendre, descendre encore

Hélas»

--Troisième Chant: Lumière Morte--

Sur la route du soleil gisent des miroirs fendus

Ils renvoient les échos d’une lumière disparue

L’homme écoute le ver qui chuchote tout bas

Qu’on ne doit à aucun prix revenir sur ses pas

La voie s'étire au loin en pente douce et sombre

La clameur diminue, les anciennes colères tombent

De la lumière du haut ne demeure qu’un halo

Un cercle brûlant de rage, qui disparaît bientôt

Le deuxième souterrain est celui des vestiges

Un crépuscule immense dont les ombres sont liges

L’homme ici n’est pas seul;

il marche avec ses pairs

Pour avancer il doit se fier à sa lumière

Le deuxième souterrain est celui de l’absence

Une lumière y brûlait jadis d’un feu immense

Mais désormais ses cendres en tapissent le chemin

Des cadavres souriants vous y tendent la main

«Reste avec nous», disent-ils, «pourquoi aller plus loin?»

«Ici la lumière couve, apaise, guérit, prend soin»

L’homme regarde alentour, aveugle, et désespère

Car il ne parvient pas à percer ce mystère

Le deuxième souterrain est celui du mensonge

Celui qui prend, étreint, celui qui prie, et ronge

Sous des dehors habiles de paix, sérénité

Rien ne bouge plus jamais, tout y demeure scellé

«Reste plutôt avec nous», continuent les cadavres

«Il n’y a rien plus bas, ceux qui sont morts le savent»

L’homme contemple triste cette vaste étendue

Se souvient du chemin: il n’est donc pas perdu

«Votre lumière est morte, je n’en ai pas voulu»

--Quatrième Chant: Lumière Absente--

J’ai rencontré l’obscurité

Elle marchait devant moi

Me suivait

Et chacun de ses pas dans les miens me rappelait cette fois où je l’avais cru

partie

Fou, je l'étais, de penser que les ombres pouvaient un jour cesser de me suivre

Car le noir est en nous.

Il est le ciment dont nous nous fabriquons

Il ne nous quitte jamais

Alors, j’ai passé la porte

J’ai avancé à sa rencontre

Pour le laisser m’engloutir

(Abondance d’absence et de silence est encore abondance)

Au beau milieu du noir, de ce que j’imaginais être son épicentre,

je me suis assis

Il me parut facile alors d’oublier les raisons qui m’y avaient conduit

Fermer les yeux, être son propre centre

Ne faire plus qu’un avec l’obscurité

Craindre que la mort vienne vous faucher

Car dans le noir rôdent celles qu’on nomme les affamées

Elles chassent les hommes perdus

Elles dévorent ceux qui renoncent

Assourdi de silence

Pourtant je vis encore, je respire cet air noir

Et si les créatures rôdent, elles sont encore loin

(Se lever, il faut se lever)

Contre les ténèbres, avancer

Il n’est qu’un seul remède

Il n’est qu’un seul espoir

(Se lever, il faut se lever)

Rien ne viendra t’aider

Il n’est qu’une seule porte

Il n’est qu’un seul chemin

(Se lever. Il faut se lever)

(Hier ist keine Tür: du bist die Tür)

--Cinquième Chant: Lumière Éteinte--

I’ve been all the way down

I met those who worshipped blood, fear and madness

But I walked

I met the corpses slowly fading to black

They told me to stay with them

But I walked

I met obscurity, and in its center I met myself

I walked again

Men thought light was lying deeper underground

But it was buried inside me

Passée l’obscurité, l’homme poursuit son chemin

Et il descend jusqu’où personne ne peut descendre

Trouve alors le soleil, encastré en son centre

Mais l’orbe ne brille plus.

Il a cherché en vain

Face à lui gît le corps sans vie d’un astre éteint

Une force a étouffé le désir brûlant

Capable d'éclairer le monde et ses enfants

Et a éteint le feu qui couvait en son sein

Mais l’homme se reprend:

«Aucune force ne peut assassiner un astre.

Seulement une absence.»

Et de comprendre enfin que ce sont nos silences

Qui effacent les routes et éteignent les feux

Ses jambes l’abandonnent.

Il s’effondre et se blesse

Aucune prière, aucun chant, plus rien ne vient

Il s’imagine revenir, il repense aux anciens

Et il ouvre les bras: que le noir se repaisse

Ici, le crépuscule des mondes

(devenir le soleil)

Une voix, une seule, résonne, la sienne

(devenir le soleil)

Des tréfonds elle s’embrase

(devenir le soleil)

Elle prend naissance en lui

(devenir le soleil)

Elle déchire ses entrailles

(devenir le soleil)

C’est cette lumière en lui

(devenir le soleil)

Elle lui hurle de briller

(devenir le soleil)

Elle exige de régner

(devenir le soleil)

Devenir le soleil

(devenir le soleil)

Prendre la relève

(devenir le soleil)

Mannen kijkend naar de lucht, gezichten gesloten

Gebalde vuisten, strakke lippen

Voeten in het stof

Geboren uit één en duizend stemmen stijgt een kreet:

"Het duister is op ons neergedaald"

(De ochtend is nog niet aangebroken)

Vervloekt het zenit bezaaid met donkere sterren

Een priester klappert met zijn tanden, rillend van een verleden

Waar de sterren lachten, laat zich beschouwen

Hij bukt zich en luistert naar de worm die in het graf

Kent de oude tijden en onthoudt ze:

"De zon is het rijk van de dood binnengegaan"

(Der Wurm hoed Recht)

Naar de droge buik van Nut geweven met roerloze ogen

(ze kijken in Geb's gezicht, verlaten door de goden)

Ik mis de al-vader, de geweldige set met edelstenen

Dat de mooie godin trots in haar navel draagt

Wees van de zon die niet langer de lucht bezet

Het azuur is veroordeeld tot oneindige woestijnen

(De sterren lachen, ze weten het)

Dat Ra niet zal terugkeren)

Wacht tot de man komt

Hij weet waarom ze fluisteren

Als hij de zon niet terug kan brengen

Wie kan dat dan?

Het zou genoeg zijn om te wachten op de kale horizon

Bevrijd de dagster, zweer de doden om te komen

De man zwijgt en wacht op de tranende harten

Vergroot de acceptatie van de uitverkorenen onder duizend

Zijn pad is getraceerd, hij weet dat het tot het ergste leidt

Hij kent de zon, hij weet waar hij zich verstopt

Daar, in de berg, rust de fakkel

Het is daar, in de berg, dat de mens moet afdalen

(Die Tür ist geöffnet)

--Tweede Canto: brandend licht--

“Al die tijd was het licht er, recht onder onze voeten;

zij diende als

lijkwade voor de lichamen van onze ouderen.

We stelden ons voor

Het donkere en stille rijk van de doden.

We hadden het mis: want het staat in de

buik van een vulkaan die werd verteerd

Onze hoop op rust."

(Blinde Wut)

“In de eerste Cirkel brandt grenzeloze woede;

het bederft het vlees en

gedachten verdraaien.

Hier is alles duidelijk,

Slechts een paar brieven van de blinder - maar het is een vuil licht,

een woedend licht dat niet zou bestaan

Dan in uitbundigheid

Blake sprak over de Wrath Tigers, zich niet bewust van hun vuur

ogen

Maar Blake heeft de Inner Circle nooit bereikt."

(Heilige Wut)

Onder de huid zit geen vlees en botten, alleen licht en woede

Dit is waar oorlog thuishoort, dit is waar waanzin heerst

Oneindige levenswebben, geboren, dood en opnieuw geboren

Geen einde aan wachten, geen einde aan hunkeren

Geen einde aan bedelen, bedelen is voor schaduwen

"De man daalde af in de cirkel om daar de laatste stralen van de...

Zon;

Hij had niet gedacht dat de

Maalstroom, zweet, geschreeuw en woede.

Alles wat ondergronds was

riepen, en uit hun geschreeuw werd een licht geboren

Verblindend.

Strijders uit de oudheid zetten daar bloedbaden voort

eeuwen geleden gepleegd - ze hadden

Vergat dat ze op een dag dood waren - en hoe meer het bloed stroomde, hoe meer licht

Groeide

De man dacht toen dat hij had gevonden

Waar hij voor kwam"

(Liebte Wut)

Ik heb gevonden wat ik zocht

In de woede van mannen ligt duidelijkheid

Maak me een van jou

Laat me het vuur vasthouden dat in jou brandt

Zelfs als ik weet dat woede een licht is dat niemand kan terugbrengen

"Toen de mens vol was van het licht van de eerste Cirkel, toen hij er vol van was"

en was bezweken aan zijn verrukkingen, begreep hij

Dat hij een luchtspiegeling had aanbeden: het licht dat hij zocht was niet dat van...

de toorn van de oude doden, noch die van woede

Levende toekomsten, maar iets dat verder lag, en meer

diep.

Woede zou zijn botten verteren, zijn...

Pezen en zijn spieren - ze zou hem in kalkachtige as veranderen.

Dus moesten we naar beneden, nog wat meer naar beneden

Helaas"

--Derde Canto: Dood Licht--

Op de weg naar de zon liggen gespleten spiegels

Ze sturen de echo's van een verdwenen licht terug

De man luistert naar de fluisterende worm

Dat we zonder kosten op onze stappen moeten terugkeren

De weg strekt zich uit in een zachte, donkere helling

Het rumoer neemt af, oude woede valt weg

Van het licht van boven blijft alleen een halo

Een brandende cirkel van woede, die snel verdwijnt

De tweede ondergrondse is die van de overblijfselen

Een immense schemering waarvan de schaduwen liggen

De man hier is niet de enige;

hij wandelt met zijn leeftijdsgenoten

Om vooruit te komen moet hij zijn licht vertrouwen

De tweede ondergrondse is die van de afwezigheid

Eens brandde daar een licht met groot vuur

Maar nu baant zijn as de weg

Lachende lijken nemen contact met je op

"Blijf bij ons", zeggen ze, "waarom nog verder gaan?"

"Hier smeult, kalmeert, geneest, verzorgt het licht"

De man kijkt om zich heen, blind, in wanhoop

Omdat hij dit mysterie niet kan ontrafelen

De tweede ondergrondse is die van de leugen

Hij die neemt, omhelst, hij die bidt en knaagt

Onder vakkundige buitenkanten van vrede, sereniteit

Niets beweegt ooit meer, alles blijft verzegeld

"Blijf in plaats daarvan bij ons", gaan de lijken verder

"Er is niets lager, zij die dood zijn weten het"

De man staart treurig naar deze enorme uitgestrektheid

Onthoudt de weg: zodat hij niet verloren gaat

"Je licht is dood, ik wilde het niet"

--Vierde Canto: Afwezig Licht--

Ik ontmoette het donker

Ze liep voor me uit

volgde mij

En elke stap die hij in de mijne zette, herinnerde me aan die tijd dat ik hem geloofde

een deel

Ik was gek om te denken dat de schaduwen ooit zouden kunnen stoppen me te volgen

Omdat het donker in ons is.

Hij is de lijm die we maken

Hij verlaat ons nooit

Dus ik liep door de deur

Ik ging vooruit om hem te ontmoeten

Om me te laten verzwelgen

(Overvloed van afwezigheid en stilte is nog steeds overvloed)

Midden in het donker, van wat ik me voorstelde als het epicentrum,

Ik ging zitten

Het leek me toen gemakkelijk om de redenen te vergeten die me daar hadden geleid

Sluit je ogen, wees je eigen centrum

Word één met de duisternis

Angst dat de dood je neerhaalt

Want in het donker jagen degenen die de hongerigen worden genoemd,

Ze jagen op verloren mannen

Ze verslinden degenen die afstand doen

Doof van stilte

Toch leef ik nog, ik adem deze zwarte lucht in

En als de wezens zwerven, zijn ze nog ver weg

(Sta op, moet opstaan)

Tegen de duisternis, vooruit

Er is maar één remedie

Er is maar één hoop

(Sta op, moet opstaan)

Niets zal je helpen

Er is maar één deur

Er is maar één manier

(Sta op. Je moet opstaan)

(Hier ist keine Tür: du bist die Tür)

--Vijfde Canto: gedoofd licht--

Ik ben helemaal naar beneden geweest

Ik ontmoette degenen die bloed, angst en waanzin aanbaden

Maar ik liep

Ik zette de lijken langzaam vervagend naar zwart

Ze zeiden dat ik bij hen moest blijven

Maar ik liep

Ik ontmoette de duisternis, en in het centrum ontmoette ik mezelf

Ik liep weer

Mannen dachten dat licht dieper onder de grond lag

Maar het was in mij begraven

Voorbij de duisternis gaat de man op weg

En het gaat naar beneden waar niemand kan naar beneden gaan

Zoek dan de zon, ingebed in het midden

Maar de bol schijnt niet meer.

Hij zocht tevergeefs

Voor hem ligt het levenloze lichaam van een uitgestorven ster

Een kracht heeft het brandende verlangen gesmoord

In staat om de wereld en haar kinderen te verlichten

En bluste het vuur dat van binnen smeulde

Maar de man vermant zich:

“Geen enkele kracht kan een ster verslaan.

Alleen een afwezigheid.

En om eindelijk te begrijpen dat dit onze stiltes zijn

Wie wist de wegen en doofde de lichten

Zijn benen verlaten hem.

Hij zakt in elkaar en doet zichzelf pijn

Geen gebeden, geen liedjes, er komt niets meer

Hij stelt zich voor dat hij terugkomt, hij denkt terug aan de oude

En hij opent zijn armen: laat de zwarte feestvieren

Hier de schemering van de werelden

(word de zon)

Een stem, slechts één, weerklinkt, zijn

(word de zon)

Vanuit de diepte ontsteekt ze

(word de zon)

Het wordt in hem geboren

(word de zon)

Ze scheurt haar binnenste naar buiten

(word de zon)

Het is dat licht in hem

(word de zon)

Ze schreeuwt naar hem om te schitteren

(word de zon)

Ze eist om te regeren

(word de zon)

Word de zon

(word de zon)

Overnemen

(word de zon)