Eltern - Hannes Wader

Die Sonne geht unter und legt noch einmal

Ein leichtes Rouge auf das sterbende Tal

Überschminkt alle Narben, der flüchtige Schein

Vergangener Armut stellt sich wieder ein

Ich weiß noch, der Himmel war meistens bedeckt

Und die Wälder getränkt von langem, schwerem Regen

Und unter uralten Eichen versteckt

Herrschten auf stolzen Höfen einsam, abgelegen

Bauerngeschlechter, hochfahrend, hart

Auch ich habe noch manche Eigenart

Beibehalten aus jener Zeit und sei es nur meine Langsamkeit

Auch ich stamme aus einem alten Geschlecht

Von Leibeigenen, noch mein Vater war Knecht

Ein Rebell ohne Bildung und ohne Glück

Das gönnte ihm kaum mehr als täglich ein Stück

Faden Brot ist gewürzt nur mit seinem Schweiß

All seine verbissene Mühe, sie blieb vergebens

Doch gaben ihm als Belohnung und Preis

Am Ende seines kurzen schweren Lebens

Zwei hässliche Engel am Grab das Geleit

Die Schwestern Ohnmacht und Bitterkeit

Geerbt habe ich nur seine lange Wut, vielleicht auch ein wenig von seinem Mut

Es heißt, Arbeit schändet nicht;

sie tut es doch

So stand meine Mutter, ich sehe sie noch

In der Hochsommerhitze gebückt auf dem Feld

Von Sorgen und schwerer Arbeit entstellt

Ich hätte sie später gar reich beschenkt

So wie ein Pirat, der von See zurückgekommen

Seine Mutter mit Gold und Brillanten behängt

Nur hat sie von mir nie etwas angenommen

Sie konnte nur geben, ihr Leben lang

Nicht nur all die Lieder, die sie für mich sang

Auch die, die ich selber schrieb, denke ich mir

Und noch schreiben werde — verdanke ich ihr

De zon gaat onder en gaat weer liggen

Een lichte blos op de stervende vallei

Maakt alle littekens, de vluchtige verschijning goed

Armoede uit het verleden slaat weer toe

Ik herinner me dat de lucht overwegend bewolkt was

En de bossen doordrenkt van lange, zware regen

En verborgen onder eeuwenoude eiken

Eenzaam geregeerd, afgezonderd op trotse boerderijen

Boerenfamilies, hooghartig, hard

Ook ik heb nog wat eigenaardigheden

Uit die tijd bewaard gebleven, al was het maar mijn traagheid

Ik kom ook uit een oud ras

Van lijfeigenen, noch was mijn vader een dienaar

Een rebel zonder opleiding en zonder geluk

Dat gaf hem niet meer dan een stuk per dag

Draadbrood wordt alleen gekruid met zijn zweet

Al zijn hardnekkige inspanning was tevergeefs

Maar gaf hem beloning en prijs

Aan het einde van zijn korte, moeilijke leven

Twee lelijke engelen begeleiden het graf

De zusters machteloosheid en bitterheid

Ik heb alleen zijn lange woede geërfd, misschien ook een beetje van zijn moed

Er wordt gezegd dat werk niet ontheiligt;

zij doet

Zo stond mijn moeder, ik zie haar nog

Voorovergebogen in het veld in de midzomerhitte

Misvormd door zorgen en hard werken

Ik zou haar later rijke geschenken hebben gegeven

Net als een piraat die terugkwam uit de zee

Zijn moeder hing met goud en diamanten

Maar ze heeft nooit iets van mij geaccepteerd

Ze kon alleen haar hele leven geven

Niet alleen alle liedjes die ze voor me zong

Zelfs degenen die ik zelf heb geschreven, denk ik bij mezelf

En ik zal nog steeds schrijven - ik ben haar iets verschuldigd