Langeweile - Hannes Wader

Ich wachte morgens auf, es war ein Donnerstag gegen halb zehn

Frisch gewaschen, rasiert, gekämmt undsoweiter, bereit auf die Straße zu gehn

Sah ich noch schnell aus dem Fenster und da war mir eigentlich klar

Dass dieser Tag von vorn’herein schon total im Eimer war

Kein Regen, kein Schnee, keine Sonne, kein Wind

Alles grau, schwül und stickig, die Fensterscheiben staubblind

Eine Stadt, in der Alles stinkt, wo Alles spuckt und kracht und raucht

Eine Stadt, deren Namen man nicht zu kennen und die man nie gesehen zu haben

braucht

Langeweile

Ist ausgebrochen

In der Stadt

Kommt angekrochen

Und sie hat

Keine Eile

Ich beschloss dann doch gegenüber in den kleinen Laden zu geh’n

Um billig, aber gut, ein Tässchen Kaffee zu trinken im Steh’n

Ein Schaufenster mit Fernsehern drin liegt auch gleich nebenan

Wo man das Programm zwar sehr gut sehen, aber den Ton nicht hören kann

Ein Politiker auf dem Bildschirm sprach, klappte den Mund auf und zu

Der Mann neben mir verstand kein Wort und glotzte auf’s Bild wie 'ne Kuh

Ein and’rer bekam einen Lachkrampf, im Gesicht schon ganz rot und schweißnass

Ein Taubstummer, der dem Politiker jedes Wort von den Lippen las

Eine Straße weiter an der Haltestelle sah ich die Nachbarstochter steh’n

So um die vierzehn, aber sehr reif für ihr Alter und nicht gerade schön

Ich fragte: «Wie ist das wehrte Befinden, zu Hause alles gesund und froh?»

Sie meinte: «Ich soll nicht mit Ihnen sprechen, mein Vater will das so!»

Ich sagte: «Hör ruhig auf deinen Vater, das ist ein sehr kluger Mann

Ich bin ein Strolch, das hat er erkannt, keine Angst, dich fass ich nicht an!

Geh schön nach Hause zu deinen Papi, sag, ich hätte dich geschickt

Sag ihm, sobald er sich blicken lässt wird er von mir gef… ragt,

ob er nicht auch mal jung gewesen ist.»

Langeweile

Ist ausgebrochen

In der Stadt

Kommt angekrochen

Und sie hat

Keine Eile

Ich ging durch den Fußgängertunnel zum Konrad-Kennedy-Platz

Kam 'raus aus dem Tunnel und schon war ich wieder drin mit einem Satz

Plötzlich überall Leute, die rannten und weinten und schrien, ich weiß nicht

mehr was

Berittene Polizisten dazwischen mit Knüppeln und Tränengas

Von hinten gestoßen rannte ich auch, immer die Angst im Genick

Und rettete mich mit ein paar Ander’n in das Tor irgendeiner Fabrik

Wir ruhten uns aus, es war gerade kein Polizist in der Nähe, bloß

Kam jetzt der Pförtner aus seinem Kasten mit 'ner Krücke auf uns los

Dieser Pförtner, Kriegsinvalide, hatte nur noch einen Arm

Ein Bein, ein Auge, ein Ohr und einen Platikdarm

Und während ihm aus dem rechten Ärmel ein krummer Eisenhaken stand

Besaß er dafür auf der linken Seite sechs Finger an der Hand

Er brabbelte was von: «…verrecken, …vergasen», den ganzen Stuss

Die Scheiße, die sich unsereiner seit Jahren immer wieder anhören muss

Und während er noch tobte stand hinter ihm plötzlich ein Bulle, der den Knüppel

schwang

Der schlug zu, dass die silberne Schädelplatte als sie barst, wie die

Freiheitsglocke klang

Langeweile

Ist ausgebrochen

In der Stadt

Kommt angekrochen

Und sie hat

Keine Eile

Ich floh in den Stadtpark, setzte mich und wischte mir erstmal den Schweiß

Und da saß einer mit ner Gitarre und spielte: «Don't Think Twice»

Ein dicker Mann, der gutmütig wie ein satter Bernhardiner aussah

Hörte ihm zu und ich döste ein, weil hier alles so friedlich war

Ich träumte, dass ich Bob Dylan fragte, was er von meinen Liedern hält

Und obwohl er sich erst wand wie ein Aal, hätte er mir vielleicht was erzählt

Aber da war plötzlich der Parkwächter da und weckte mich ziemlich roh

Meine Frage wird wohl nie beantwortet werden — ist vielleicht auch besser so

Ich döste noch vor mich hin, hatte die Idee und dann

Wusste ich wie ich sämtliche Kriege auf der Stelle beenden kann

Und ich hätte auch alles getan, doch zu meiner Schande muss ich gesteh’n

Dass ich alles vergaß, weil ich Zahnschmerzen bekam und da helfen mir keine

Ideen

Ich rannte mit dem Kopf gegen einen Baum, halb wahnsinnig vor Schmerz

Ich besoff mich und betäubte den Zahn, mein Hirn, meine Seele, mein Herz

Schlich wieder weiter durch die Straßen, die Füße wurden mir schwer

Es war dunkel geworden, der Tag zu Ende, und ich wusste von gar nichts mehr

Langeweile

Ist ausgebrochen

In der Stadt

Kommt angekrochen

Und sie hat

Keine Eile

Ich tastete mich langsam an den Häuserwänden entlang

Und stand dann vor einer Art Puff mit Wein und Krawattenzwang

Ein Besoffener tauschte meine Zigaretten gegen seine Krawatte ein

Ich band sie um, bezahlte Eintritt und ging voller Erwartung rein

Die Strpteasetänzerin hüpfte über die Bühne wie ein Schrat

Und ich wunderte mich, dass sie dabei nicht auf ihren Busen trat

Und ich beschwerte mich und der Kellner meinte: «Dass sie schön ist behaupten

wir ja nicht

Dafür liegt ihr Intelligenzquotient bei hundertneunzig und darauf legt man

heute wieder viel mehr Gewicht!»

Ich kam nach Hause als draußen ein dreckiger, warmer Regen fiel

Wieder ein Tag kaputt, ohne Freude, ohne Sinn, ohne Ziel

Und bis alles so läuft, wie ich’s haben will werden sicher noch Jahre vergeh’n

Aber ich gebe die Hoffnung nicht auf, mal bessere Tage zu seh’n

Ich denke, ich werde irgendwann noch vernünftige Dinge tun

Zum Beispiel, meinen Samen auf die Spermenbank tragen ab nun

Und nicht sterben bis jedes Kind, das du auf der Straße siehst

Von meinem Blut und nach meinem Bilde angefertigt ist

Übrigens habe ich neulich noch eine Wahrsagerin befragt

Wie’s denn mit meinem Ende stünde und darauf hat sie gesagt

Ich dürfte als ur-uralter Greis, Haar und Bart eisgrau

In meiner Badewanne sterben, in den Armen einer schönen Frau

Langeweile

Ist ausgebrochen

In der Stadt

Kommt angekrochen

Und sie hat

Keine Eile

Ik werd wakker in de ochtend, het was rond half negen op een donderdag

Vers gewassen, geschoren, gekamd enzovoort, klaar om de straat op te gaan

Ik keek snel uit het raam en het was me eigenlijk al duidelijk

Dat deze dag vanaf het begin al helemaal in de emmer zat

Geen regen, geen sneeuw, geen zon, geen wind

Alles is grijs, zwoel en benauwd, de ruiten zijn verblind door stof

Een stad waar alles stinkt, waar alles spuugt en kraakt en rookt

Een stad waarvan je de naam niet kent en die je nog nooit hebt gezien

behoeften

verveling

is uitgebroken

In de stad

Kom kruipen

En ze heeft

Geen haast

Ik besloot toen naar de kleine winkel aan de overkant te gaan?

Goedkoop maar goed om staand een kopje koffie te drinken

Een etalage met televisies erin is ook naast de deur

Waar je het programma heel goed kunt zien maar het geluid niet kunt horen

Een politicus op het scherm sprak, opende en sloot zijn mond

De man naast me verstond geen woord en staarde als een koe naar de foto

Een ander schoot in de lach, zijn gezicht was al rood en bezweet

Een doofstomme die elk woord van de lippen van de politicus las

Ik zag de dochter van de buren een straat verder staan ​​bij de bushalte

Rond de veertien, maar erg volwassen voor haar leeftijd en niet bepaald mooi

Ik vroeg: "Hoe voelt het, alles gezond en gelukkig thuis?"

Ze zei: "Ik moet niet met je praten, mijn vader wil het zo!"

Ik zei: "Luister naar je vader, hij is een heel slimme man"

Ik ben een deugniet, dat herkende hij, maak je geen zorgen, ik zal je niet aanraken!

Ga naar huis, naar je vader, zeg dat ik je heb gestuurd

Zeg hem zodra hij komt opdagen, ik zal hem vragen...

of hij niet eens jong was."

verveling

is uitgebroken

In de stad

Kom kruipen

En ze heeft

Geen haast

Ik liep door de voetgangerstunnel naar Konrad-Kennedy-Platz

Kwam uit de tunnel en met één sprong was ik er weer in

Plotseling waren er overal mensen aan het rennen en huilen en schreeuwen, ik weet het niet

meer wat

Bereden politieagenten tussen hen in met knuppels en traangas

Ik rende ook, van achteren geduwd, altijd met angst in mijn nek

En redde me met een paar anderen in de poort van een fabriek

We rustten uit, er waren op dit moment geen politieagenten, alleen

De portier kwam op ons af met een kruk

Deze portier, een oorlogsinvalide, had maar één arm

Een been, een oog, een oor en een plastic darm

En terwijl een kromme ijzeren haak uit zijn rechtermouw stak

Hij had zes vingers aan de linkerkant van zijn hand

Hij brabbelde iets over: "... die, ... gas", al die onzin

De shit waar we al jaren naar moeten luisteren

En terwijl hij nog steeds woedde, stond er plotseling een stier achter hem, zwaaiend met de knuppel

zwaaide

Hij sloeg de zilveren schedelplaat dicht terwijl ze barstte, zo

vrijheidsbel ging

verveling

is uitgebroken

In de stad

Kom kruipen

En ze heeft

Geen haast

Ik vluchtte naar het stadspark, ging zitten en veegde eerst mijn zweet af

En daar zat iemand met een gitaar en speelde: "Don't Think Twice"

Een dikke man die er zo goedaardig uitzag als een goedgevoede Sint-Bernard

Ik luisterde naar hem en ik viel in slaap omdat alles hier zo vredig was

Ik droomde dat ik Bob Dylan vroeg wat hij van mijn liedjes vond

En hoewel hij eerst kronkelde als een aal, had hij me misschien iets verteld

Maar toen was ineens de parkeerwachter daar en maakte me behoorlijk grof wakker

Mijn vraag zal waarschijnlijk nooit worden beantwoord - misschien is het zo beter

Ik viel in slaap, had het idee en toen

Ik wist hoe ik alle oorlogen ter plekke moest beëindigen

En ik zou alles hebben gedaan, maar tot mijn schande moet ik toegeven

Dat ik alles ben vergeten omdat ik kiespijn heb en niemand me helpt

ideeën

Ik sloeg mijn hoofd tegen een boom, half gek van de pijn

Ik werd dronken en verdoofde mijn tand, mijn hersenen, mijn ziel, mijn hart

Ik kroop verder door de straten, mijn voeten werden zwaar

Het was donker geworden, de dag was voorbij en ik wist niets meer

verveling

is uitgebroken

In de stad

Kom kruipen

En ze heeft

Geen haast

Ik voelde langzaam mijn weg langs de muren van de huizen

En toen voor een soort bordeel gestaan ​​met wijn en een das

Een dronkaard heeft mijn sigaretten geruild voor zijn stropdas

Ik bond ze vast, betaalde entree en ging vol verwachting weg

De snaarplaagdanser huppelde als een schrat over het podium

En ik was verbaasd dat ze niet op haar boezem stapte terwijl ze het deed

En ik klaagde en de ober zei: "Beweer dat ze mooi is

wij niet

Haar intelligentiequotiënt is honderdnegentig en dat is wat je erop zet

weer veel meer gewicht vandaag!»

Ik kwam thuis toen er een vuile, warme regen buiten viel

Weer een dag gebroken, zonder vreugde, zonder betekenis, zonder doel

En het zal zeker nog jaren duren voordat alles gaat zoals ik het wil

Maar ik geef de hoop op betere dagen niet op

Ik denk dat ik op een gegeven moment verstandige dingen ga doen

Breng bijvoorbeeld mijn sperma nu naar de spermabank

En sterf niet tot elk kind dat je op straat ziet

Is gemaakt van mijn bloed en naar mijn beeld

Trouwens, ik vroeg het laatst aan een waarzegster

Hoe zit het met mijn einde en toen zei ze

Ik zou een oude man moeten zijn, haar en baard ijsgrijs

Sterven in mijn badkuip in de armen van een mooie vrouw

verveling

is uitgebroken

In de stad

Kom kruipen

En ze heeft

Geen haast