Boulevard St. Martin - Hannes Wader

Nein ich werde dieses mal nicht in den Louvre gehen

Nicht das Floos der Medusa, nicht die Mona Lisa sehen

Pas le Cimetière du Père-Lachaise, le Mur des Fédérés

Nicht im pied de chochon zu Mittag speisen, nein ich geh

Zum Boulevard St Martin, Hausnummer 11, stelle mich davor

Und berühre mit der Hand, ohne dass ich den Hof betrete

Den Hof betret, das Eingangstor

Dann schließe ich die Augn, seh' denselben Boulevard

Nur um Jahrzehnte zeitversetzt, da geht ein Mann auf dem Trottoir

Männer in Gestapo-Ledermänteln folgen ihm, die Hand

Locker an der Waffe, sicher das weder Flucht noch Wiederstand

Mehr von diesem mageren Juden zu erwarten steht

Der zerlumpt, halb totgeschlagen und scheinbar gebrochen

Scheinbar gebrochen, dort vor ihnen geht

Er gibt trotz der Schläge, trotz der Folter nicht einen Namen preis

Aber ein versteckter Resistance von dem er sagt, dass er weiß

Wo es sich befinden könnte, wenn auch nur so ungefähr

Und tut so als wüsste er die genaue Hausnummer nicht mehr

«Ich führ euch hin», sagt er zu den Nazis, «folgt mir nach ich geh

Auf den Boulevard St Martin und ich gebe euch ein Zeichen

Euch ein Zeichen, sobald ich es seh'»

Aus dem Augenwinkeln sieht er dann so im vorübergehn

Den Eingang von Hausnummer 11 einen Spalt breit offen stehn

Hastet los und mit letzter Kraft springt er durch das Tor

Dreht sich schnell um, schlägt es zu und schiebt den Riegel vor

Rennt durch den Hof zum Hinterausgang und kommt bei dem Haus

Nummer 18 in der Rue Mesley als freier Mann und lebend

Und lebend wieder heraus

Er taucht ab, nur für kurze Zeit und geht in den Untergrund

Seine Frau und Kameraden aus der Resistance pflegen ihn gesund

Doch bald schon kämpft er weiter unermüdlich und er erhebt

Von nun immer wieder seine Stimme bangt solang er lebt

Vor dem Vergessen ruft er auf zur Wachsamkeit, zum Wiederstand

Dass niemals wieder Krieg, nie mehr Faschismus ausgehen solle

Ausgehen solle, von diesem Land

Nein zugegeben, über so viel Mut wie du verfüge ich nicht

Nicht über dein Vertrauen in die Menschheit, deine Zuversicht

Aber während meine Hand noch immer dieses Tor berührt

Dein Tor zur Freiheit Peter Gingold habe ich nicht nun gespürt

Dass mein Herz ganz plötzlich viel kräftiger und freier schlägt

Ich kann sogar fühlen wie sich jetzt etwas von deiner Stärke

Von deiner Stärke auf mich überträgt

Nee, ik ga deze keer niet naar het Louvre

Zie de Floos van Medusa niet, zie de Mona Lisa niet

Pas le Cimetière du Père-Lachaise, le Mur des Fédérés

Niet lunchen bij de pied de chochon, nee ik ga

Naar de boulevard St Martin, nummer 11, ga ervoor staan

En raak met mijn hand aan zonder dat ik de tuin betreed

Betreed de binnenplaats, de voorpoort

Dan sluit ik mijn ogen, zie dezelfde boulevard

Slechts tientallen jaren vertraagd, er loopt een man op de stoep

Mannen in Gestapo leren jassen volgen hem, hand

Los op het wapen, zeker dat noch ontsnapping noch weerstand

Er wordt meer verwacht van deze magere Jood

De haveloze, half doodgeslagen en blijkbaar gebroken

Schijnbaar gebroken, gaat er voor hen

Ondanks de afranselingen, ondanks de martelingen, onthult hij geen naam

Maar een verborgen Weerstand waarvan hij zegt dat hij die kent

Waar het zou kunnen zijn, al was het maar ongeveer?

En doet alsof hij het exacte huisnummer niet meer weet

"Ik breng je daarheen", zegt hij tegen de nazi's, "volg mij, ik ga"

Op de Boulevard St. Maarten en ik geef je een teken

Een teken voor jou zodra ik het zie"

Vanuit zijn ooghoek ziet hij dan iets voorbij komen

Laat de ingang van huisnummer 11 een beetje open

Haast je en met zijn laatste kracht springt hij door de poort

Draait snel, slaat hem dicht en bouten

Ren door de tuin naar de achteruitgang en kom naar het huis

Nummer 18 rue Mesley, een vrij man en levend

En kom er levend uit

Hij verdwijnt, slechts voor een korte tijd, en gaat ondergronds

Zijn vrouw en kameraden van het verzet verzorgen hem weer gezond

Maar al snel blijft hij onvermoeibaar vechten en staat hij op

Vanaf nu trilt zijn stem zolang hij leeft

Alvorens te vergeten, roept hij op tot waakzaamheid, tot verzet

Dat nooit meer oorlog, nooit meer fascisme mag uitgaan

Zou vanuit dit land moeten beginnen

Toegegeven, ik heb niet zoveel moed als jij

Niet over je vertrouwen in de mensheid, je vertrouwen

Maar terwijl mijn hand deze poort nog steeds aanraakt

Ik voelde je poort naar vrijheid Peter Gingold nu niet

Dat mijn hart ineens veel krachtiger en vrijer klopt

Ik kan nu zelfs een deel van je kracht voelen

Overgedragen van jouw kracht naar mij