At The Rainbow's End - Hank Snow

I’ve traveled this whole world over

And now I’m goin' down to the rainbow’s end

From twilight till dawn trudging on and on On my way to the rainbow’s end.

I’m weary and tired but I don’t care

I’m goin' down to the rainbow’s end

No friends, no home, just travelin' alone

I’m on my way to the rainbow’s end.

They say there are treasures of silver and gold

Burried down by the rainbow’s end

But the treasure I’ll find will bring me real peace of mind

When we come to the rainbow’s end.

Down in the garden there’s a little white gate

Which most dream folks always attend

And just inside there’s a little path

That leads towards the rainbow’s end

And down at the end there’s a sign

That reads love that will never die

Now no one can travel out the path

No one but you and I How I wish the little gate will open

And that you might walk with me Down to the end of that rainbow

To the sign on that old oak tree.

And how I wish that your arms would hold me And that your lips might touch mine too

'Cause I can’t travel up that path

With anyone else but you.

Say we can only stay for just a minute

And we must never go back there again

But we’d know the sign on that old oak tree

And we could see the rainbow’s end.

Then we’d swing the little gate shut again

While the morning glorys would creep

And all of the sign’s not old rainbow

We can have our hearts for to keep.

For someone has waited there all alone

So I know at the rainbow’s end

How it feels to be pressed to an angel’s breast

When I come to the rainbow’s end…

Ik heb de hele wereld over gereisd

En nu ga ik naar het einde van de regenboog

Van de schemering tot de dageraad sjokkend op en op mijn weg naar het einde van de regenboog.

Ik ben moe en moe, maar het kan me niet schelen

Ik ga naar het einde van de regenboog

Geen vrienden, geen huis, alleen op reis

Ik ben op weg naar het einde van de regenboog.

Ze zeggen dat er schatten van zilver en goud zijn

Begraven aan het einde van de regenboog

Maar de schat die ik zal vinden, zal me echte gemoedsrust geven

Als we aan het einde van de regenboog komen.

Beneden in de tuin is een klein wit hek

Welke de meeste droommensen altijd aanwezig zijn

En net binnen is er een klein pad

Dat leidt naar het einde van de regenboog

En aan het einde staat een bordje

Dat leest liefde die nooit zal sterven

Nu kan niemand het pad verlaten

Niemand behalve jij en ik Wat zou ik graag willen dat het poortje opengaat

En dat je met me mee zou lopen naar het einde van die regenboog

Naar het bord op die oude eik.

En wat zou ik graag willen dat je armen me zouden vasthouden en dat je lippen de mijne ook zouden raken

Omdat ik dat pad niet kan opgaan

Met iemand anders dan jij.

Stel dat we slechts een minuut kunnen blijven

En we mogen daar nooit meer teruggaan

Maar we zouden het bordje op die oude eik kennen?

En we konden het einde van de regenboog zien.

Dan zwaaien we het poortje weer dicht

Terwijl de ochtendgloren zouden kruipen

En al het teken is geen oude regenboog

We kunnen onze harten hebben om te bewaren.

Want iemand heeft daar helemaal alleen gewacht

Dus ik weet aan het einde van de regenboog

Hoe het voelt om tegen de borst van een engel gedrukt te worden

Als ik aan het einde van de regenboog kom...