Vid protesfabrikens stängsel - Håkan Hellström

Vid protesfabrikens stängsel

La' du din hand på min axel

Och sa att livet var något enkelt

Men jag kunde inte hålla med dig

På en betonglagd äng stod vi

Du bad mig ta kärlek lätt som en vind

Men jag var så ung och dumdristig

Och tårar rann ner för min kind

För vem kan glömma att stjärnorna någon gång blir stenar

Och vem vet hur länge vi har varandra

I en nedlagd hamnstad full av misstro och ohållbarhet

Mötte jag min kärlek

Bij het hek van de prothesefabriek

Leg je hand op mijn schouder

En zei dat het leven iets simpels was

Maar ik kon het niet met je eens zijn

We stonden op een betonnen weide

Je vroeg me om liefde licht op te vatten als een wind

Maar ik was zo jong en roekeloos

En de tranen liepen over mijn wang

Want wie kan vergeten dat de sterren op een dag stenen zullen worden

En wie weet hoe lang we elkaar hebben

In een in onbruik geraakte havenstad vol wantrouwen en onhoudbaarheid

Ik heb mijn liefde ontmoet