Proserpina - Gothica

Lungi è la luce che in sù questo muro

Rifrange appena, un breve istante scorta

Del rio palazzo alla soprana porta

Lungi quei fiori d’Enna, O lido oscuro

Dal frutto tuo fatal che ormai m'è duro

Lungi quel ciel dal tartareo manto

Che quì mi cuopre: e lungi ahi lungi ahi quanto

Le notti che saràn dai dì che furo

Lungi da me mi sento;

e ognor sognando

Cerco e ricerco, e resto ascoltatrice;

E qualche cuore a qualche anima dice

(Di cui mi giunge il suono da quando in quando

Continuamente insieme sospirando,) —

«Oimè per te, Proserpina infelice!»

«Afar away the light that brings cold cheer

Unto this wall, one instant and no more

Admitted at my distant palace-door

Afar the flowers of Enna from this drear

Dire fruit, which, tasted once, must thrall me here

Afar those skies from this Tartarean grey

That chills me: and afar, how far away

The nights that shall be from the days that were

Afar from mine own self I seem, and wing

Strange ways in thought, and listen for a sign;

And still some heart unto some soul doth pine

(Whose sounds mine inner sense is faith to bring

Continually together murmuring,) —

«Woe's me for thee, unhappy Proserpine!»

Lungi è la luce che in sù questo muro

Rifrange appena, un breve istante scorta

Del rio palazzo alla soprana porta

Lungi quei fiori d'Enna, O lido oscuro

Dal frutto tuo fatale che ormai m'è duro

Lungi quel ciel dal tartareo manto

Che quì mi cuopre: e lungi ahi lungi ahi quanto

Le notti che saràn dai dì che furo

Lungi da me mi sento;

e ognor sognando

Cerco e ricerco, e resto ascoltatrice;

E qualche cuore a qualche anima dobbelstenen

(Di cui mi giunge il suono da quando in quando

Continuamente insieme sospirando,) —

«Oimè per te, Proserpina infelice!»

"Ver weg het licht dat koude gejuich brengt"

Tot deze muur, één moment en niet meer

Toegelaten bij mijn verre paleisdeur

Ver weg de bloemen van Enna van deze droefheid

Dire fruit, dat, een keer geproefd, me hier moet boeien

Ver weg die luchten van dit Tartarische grijs

Daar krijg ik rillingen van: en ver, hoe ver weg?

De nachten die zullen zijn van de dagen die waren

Ver van mijn eigen zelf lijk ik, en vleugel

Vreemde wegen in gedachten, en luister naar een teken;

En toch smacht een of ander hart naar de een of andere ziel

(Wiens klanken mijn innerlijke zin is om te brengen)

Voortdurend samen mompelend,) —

«Wee mij voor u, ongelukkige Proserpine!»