Sober Light - Golden Apes

From the deepest valleys my heart moves on…

And from the highest mountains my heart moves on…

And through the cloudy seas my heart moves on…

And through the riven skies my heart moves on…

And it is moving… A shape is moving…

And when the memories burning my heart moves on…

And when the echoes returning my heart moves on…

And when the welkins are falling my heart moves on…

So long as fragments are calling my heart moves on…

And so I’m moving through the rifts, through tunnels, veins and briars…

My skin is waving like ensigns, an army keen on war…

And through the halls I’m moving on, through laps and spines and columns…

And all these blunt knifes on my throat are making me feel home…

I see a face in poisoned wells, a named but untamed promise and I can hear it’s

cloyed voice, sick from the dead bird’s smell…

And so I’m tearing off my wings and burn the bony bridges…

I spit in wells and cleave a hand… The parting is due to grace.

And when the memories burning my heart moves on…

And when the echoes returning my heart moves on…

And when the welkins are falling my heart moves on…

As long as fragments are calling my heart moves on…

And when the stars are fading in sober light we dance though smoldering fires

and moving on…

And when two mouthes are joining in sober light we feel the splendour of

plainness and moving on…

And when the ashes is snowing in sober light I’m feeding flames with a memory

for moving on…

Vanuit de diepste dalen gaat mijn hart verder...

En vanaf de hoogste bergen gaat mijn hart verder...

En door de bewolkte zeeën gaat mijn hart verder...

En door de verscheurde luchten gaat mijn hart verder...

En het beweegt… Een vorm beweegt…

En als de herinneringen die branden in mijn hart verder gaan...

En wanneer de echo's terugkeren, gaat mijn hart verder...

En als de welkins vallen, gaat mijn hart verder...

Zolang fragmenten roepen, gaat mijn hart verder...

En dus beweeg ik me door de kloven, door tunnels, aderen en doornstruiken...

Mijn huid zwaait als vaandels, een leger dat dol is op oorlog...

En door de gangen ga ik verder, door ronden en stekels en kolommen...

En al die botte messen op mijn keel zorgen ervoor dat ik me thuis voel...

Ik zie een gezicht in vergiftigde putten, een benoemde maar ongetemde belofte en ik hoor dat het

sombere stem, ziek van de geur van de dode vogel...

En dus scheur ik mijn vleugels af en verbrand ik de benige bruggen...

Ik spuug in putten en klief een hand... Het afscheid is vanwege genade.

En als de herinneringen die branden in mijn hart verder gaan...

En wanneer de echo's terugkeren, gaat mijn hart verder...

En als de welkins vallen, gaat mijn hart verder...

Zolang fragmenten roepen, gaat mijn hart verder...

En als de sterren vervagen in een sober licht, dansen we door smeulende vuren

en verder gaan...

En wanneer twee monden samenkomen in nuchter licht, voelen we de pracht van

duidelijkheid en verder gaan...

En als de as sneeuwt in nuchter licht, voed ik vlammen met een herinnering

om verder te gaan…