Albergo A Ore - Gino Paoli

Lo lavoro al bar

D’un albergo a ore

Porto su il caffè

A chi fa l’amore

Vanno su e giù

Coppie tutte eguali

Non le vedo più

Manco con gli occhiali…

Ma sono rimasto là come un cretino

Vedendo quei due arrivare un mattino:

Puliti, educati, sembravano finti

Sembravano proprio due santi dipinti !

M' han chiesto una stanza

Gli ho fatto vedere

La meno schifosa

La numero tre !

E ho messo nel letto i lenzuoli più nuovi

Poi, come San Pietro

Gli ho dato le chiavi

Gli ho dato le chiavi di quel paradiso

E ho chiuso la stanza, sul loro sorriso !

Lo lavoro al bar

Di un albergo a ore

Porto su il caffè a chi fa l’amore

Vanno su e giù

Coppie tutte eguali

Non le vedo più

Manco con gli occhiali !

Ma sono rimasto là come un cretino

Aprendo la porta

In quel grigio mattino

Se n’erano andati

In silenzio perfetto

Lasciando soltanto i due corpi nel letto

Lo so, che non c’entro, però non è giusto

Morire a vent’anni e poi, proprio qui !

Me Ii hanno incartati nei bianchi lenzuoli

E l’ultimo viaggio l' han fatto da soli:

Né fiori né gente, soltanto un furgone

Ma là dove stanno, staranno benone !

Lo lavoro al bar

D’un albergo ad ore

Portò su il caffè

A chi fa l’amore…

Lo sarò un cretino

Ma chissà perché

Non mi va di dare a nessuno

La chiave del tre !

Ik werk het aan de bar

Van een hotel per uur

Ik breng de koffie

Aan degenen die de liefde bedrijven

Ze gaan op en neer

Paren allemaal hetzelfde

Ik zie ze niet meer

Ik mis met een bril...

Maar ik bleef daar als een idioot

Die twee op een ochtend zien aankomen:

Schoon, beleefd, ze zagen er nep uit?

Het leken wel twee geschilderde heiligen!

Ze vroegen me om een ​​kamer

ik liet hem zien

De minst belabberde

Nummer drie!

En ik heb de nieuwste lakens in het bed gelegd

Dan, zoals St. Peter

Ik heb hem de sleutels gegeven

Ik gaf hem de sleutels van dat paradijs

En ik sloot de kamer, op hun glimlach!

Ik werk het aan de bar

Van een hotel per uur

Ik breng koffie aan degenen die de liefde bedrijven

Ze gaan op en neer

Paren allemaal hetzelfde

Ik zie ze niet meer

Ik mis met een bril!

Maar ik bleef daar als een idioot

De deur openen

Op die grijze ochtend

Zij waren weg

In perfecte stilte

Alleen de twee lichamen in bed achterlatend

Ik weet het, dat hoort er niet bij, maar het klopt niet

Sterven op twintig en dan, hier!

Ze wikkelden me in witte lakens

En de laatste reis die ze alleen deden:

Geen bloemen of mensen, alleen een busje

Maar waar ze zijn, komen ze goed!

Ik werk het aan de bar

Van een hotel per uur

Hij bracht de koffie

Voor degenen die de liefde bedrijven...

Ik zal een idioot zijn

Maar wie weet waarom?

Ik heb geen zin om het aan iemand te geven

De sleutel tot drie!