Soulitudine - Giaime, Faser

Voglio un corso di sopravvivenza per ogni persona

Le mie cuffie, nelle orecchie

Fanno a gara per chi mette più

Suono dentro ai timpani

E sprofondo via dagli incubi

Questa non è musica da froci

Né tantomeno musica per machi

Si chiama musica se taci

Setacci sprazzi di luce

Ma questa notte non arrivano i Re Magi

E piangi, lasci che i tuoi pensieri caschino su guance calde

Senza Sole io non vedo bene le anime, Amen

Madre, come facciamo a stare al buio?

Io piuttosto grido aiuto «Al lupo!»

Giuro che, prima di addormentarmi (cosa?)

Sento il cuscino ripieno di drammi

Dammi persone affianco se mi sento affranto

Perché non affronto 'sti problemi con gli psicofarmaci

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Ora capisco perché scrivo i miei testi di notte (perché?)

E' per tenere impegnata la mia testa di notte

Io da piccolo non ho mai avuto amici immaginari

Ma avevo amici emarginati

E di giorno insieme agli altri sto a posto (sto a posto)

Ma di notte sono meditabondo

Ferite a bordo del mio corpo

Tristi pensieri a quelli allegri spezzano l’osso del collo

Sta notte solitaria non passa all’alba

Non passa l’aria, soffro d’asma

Schermi al plasma brillano di luce propria

Ora van di moda e sono la mia droga (già)

Amici inaspettati multimediali

Grazie ai quali scrivo un’altra strofa, un’altra volta

Quelli in carne ed ossa a quest’ora stanno dentro i sogni

Beati loro, ma noi no frà

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Prima c’eran petali di rose sul letto

Ora solo spine ed il mio sangue infetto

Braccia attorno al corpo, poi le mani intorno al collo

Rimango solo e manco me ne accorgo

E tu, caro amico, nel momento del bisogno

Sparisci nella notte, svanisci come un sogno

Io che vorrei solo parole di conforto

Passo la serata in un bicchiere senza fondo

Giù, nei meandri della mente per cercarsi

Con la testa nel cuscino che mi spreme le sinapsi

Siamo soli e lontani come gli astri

Proviamo ma non riusciamo ad amarci

Quante volte vorrei farti uscire dalla mente a calci

Tanto che ormai ho smesso di provarci (ho smesso)

Prego il dio Morfeo per addormentarmi

E spero che l’insonnia stia per abbandonarmi

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Vorrei tanto non pensare

A volte non sai quanto vorrei dare per poterti assomigliare

Sto a origliare le mie pare col cuscino che fa male

Non vedo solitudine

La sento respirare

Ik wil een overlevingscursus voor elke persoon

Mijn koptelefoon, in mijn oren

Ze strijden om te zien wie het meeste inzet

Ik speel in de trommelvliezen

En ik zink weg van nachtmerries

Dit is geen muziek voor nichten

Noch muziek voor mannen

Het heet muziek als je je mond houdt

Zeef lichtflitsen

Maar de wijzen komen vanavond niet aan

En je huilt, je laat je gedachten op warme wangen vallen

Zonder de zon zie ik zielen niet goed, Amen

Moeder, hoe blijven we in het donker?

Ik roep liever om hulp "Wolf!"

Ik zweer dat, voordat ik in slaap val (wat?)

Ik voel het kussen vol drama's

Geef me mensen naast me als ik me diepbedroefd voel

Omdat ik deze problemen niet aanpak met psychiatrische medicijnen

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Nu begrijp ik waarom ik mijn teksten 's nachts schrijf (waarom?)

Het is om mijn hoofd 's nachts bezig te houden

Als kind had ik nooit denkbeeldige vriendjes

Maar ik had gemarginaliseerde vrienden

En overdag, samen met de anderen, ben ik in orde (ik ben in orde)

Maar 's nachts ben ik meditatief

Wonden aan boord van mijn lichaam

Droevige gedachten aan opgewekte breken de nek

Deze eenzame nacht gaat niet voorbij bij zonsopgang

Geen luchtpassages, ik lijd aan astma

Plasmaschermen schijnen met hun eigen licht

Nu zijn ze in de mode en zijn ze (al) mijn medicijn

Multimedia onverwachte vrienden

Dankzij wie ik een ander vers schrijf, een andere keer

Degenen van vlees en bloed zijn op dit moment in dromen

Gelukkig zij, maar niet wij broer

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Vroeger lagen er rozenblaadjes op het bed

Nu alleen doornen en mijn geïnfecteerde bloed

Armen om het lichaam, dan de handen om de nek

Ik word alleen gelaten en ik merk het niet eens

En jij, beste vriend, in tijden van nood

Verdwijn in de nacht, verdwijn als een droom

Ik die alleen woorden van troost wil

Ik breng de avond door in een bodemloos glas

Omlaag, in de diepten van de geest om elkaar te zoeken

Met mijn hoofd op het kussen mijn synapsen samenknijpend

We zijn alleen en ver weg als de sterren

We proberen het, maar we kunnen niet van elkaar houden

Hoe vaak zou ik je uit je hoofd willen zetten

Zo erg zelfs dat ik ben gestopt met proberen (ik ben gestopt)

Ik bid tot de god Morpheus om in slaap te vallen

En ik hoop dat slapeloosheid me op het punt staat te verlaten

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen

Ik zou echt willen dat ik niet nadacht

Soms weet je niet hoeveel ik zou willen geven om zoals jij te zijn

Ik luister mijn gedachten af ​​met het kussen dat pijn doet

Ik zie geen eenzaamheid

Ik hoor haar ademen