Census Blank - Fuck the Facts

A solid voice on an old archive recording.

the passionate words, a now past crusade.

a tenacious battle to overcome inequity against an oppressing, conservative,

religious, patriarchal society.

her impregnable voice, their account of injustice, their reality,

almost tangible.

exposed to a mass of superficial, un-stimulating knowledge.

the valued information, was an exhaustive list on how to please.

experts telling how to catch a husband, and how to keep him.

how to cope with sibling rivalry, adolescent rebellion.

how to cook, dress, and look, and act more graciously.

taught to pity the ones who reached out for greater means.

and all over the medias, the cheap magazines, the surrealistic heroine,

the glossy image of the american happy housewife.

re-enforcing the time mentality that a true woman did not desire a career,

higher education or political rights.

was it painful to give up those dreams?

to leave behind hopes of becoming unique?

voluntary confinement in these neat and tidy houses.

the central heart of their existence, with narrow roles and little impact out

of the family cell.

seeking for perfection within these boundaries.

was that any fulfilling?

did their ever had a moment of hesitation, or always wrote proudly on the

census blank?

how could the right to vote could ever seem like a possible treat to the family,

the family system and the religious faith?

you were fighting for basic freedoms swallowed by religious dogmas.

and the problem laid, buried, unspoken for so long.

like a strange stirring, a sense of dissatisfaction.

a yearning that they suffered and strangled with alone.

afraid to ask even of themselves the silent question: «Is this all?

«a few fought and brought down barriers towards advancement, encouraged civil

disobedience.

while the rest, with nothing to look forward to, blotted out their feelings

with tranquilizers.

Een solide stem op een oude archiefopname.

de gepassioneerde woorden, een kruistocht die nu voorbij is.

een hardnekkige strijd om ongelijkheid te overwinnen tegen een onderdrukkende, conservatieve,

religieuze, patriarchale samenleving.

haar onneembare stem, hun relaas van onrecht, hun realiteit,

bijna tastbaar.

blootgesteld aan een massa oppervlakkige, niet-stimulerende kennis.

de gewaardeerde informatie, was een uitputtende lijst over hoe te behagen.

experts vertellen hoe je een man kunt vangen en hoe je hem kunt houden.

hoe om te gaan met rivaliteit tussen broers en zussen, rebellie van adolescenten.

hoe te koken, te kleden en eruit te zien, en hoffelijker te handelen.

geleerd om medelijden te hebben met degenen die naar grotere middelen streefden.

en overal in de media, de goedkope tijdschriften, de surrealistische heldin,

het glanzende beeld van de Amerikaanse gelukkige huisvrouw.

het versterken van de tijdsmentaliteit dat een echte vrouw geen carrière wenste,

hoger onderwijs of politieke rechten.

was het pijnlijk om die dromen op te geven?

hoop achterlaten om uniek te worden?

vrijwillige opsluiting in deze nette en opgeruimde huizen.

het centrale hart van hun bestaan, met smalle rollen en weinig impact out

van de gezinscel.

zoeken naar perfectie binnen deze grenzen.

was dat enige voldoening?

hadden ze ooit een moment van aarzeling, of schreven ze altijd trots op de

volkstelling leeg?

hoe kan het stemrecht ooit een mogelijke traktatie voor de familie lijken,

het familiesysteem en het religieuze geloof?

je vocht voor fundamentele vrijheden die werden opgeslokt door religieuze dogma's.

en het probleem lag, begraven, onuitgesproken voor zo lang.

als een vreemde opschudding, een gevoel van ontevredenheid.

een verlangen waar ze alleen mee hebben geleden en gewurgd.

zelfs bang om zichzelf de stille vraag te stellen: «Is dit alles?

«enkelen vochten en haalden barrières voor vooruitgang neer, moedigden civiele aan»

ongehoorzaamheid.

terwijl de rest, met niets om naar uit te kijken, hun gevoelens uitwist

met kalmerende middelen.