A Cowards Existence - Fuck the Facts

The meter will not wait for me

Nursing tomorrow where it doesn’t belong

I will blow the hours, waste them in time

I will fill the vacancy with excuses for a better opportunity

In line for the perfect moments

I will cover myself in disarray

I will over cherish my subroutine by fear of change

Crippling my every day

Time will not wait

Hold back for me

To grant myself permission

To decide

My stinginess with taking risks

Is costing me a high personal price

Facing any probable mistake

I will change sidewalk

I don’t fall, I don’t bruise

I surrendered before even trying to lead my own effort

I’m a coward, I place my fate, my fate in the hands of God

Will time pick up the few broken regrets

And bring me back all the chances I missed

I will hold tight the moment until all becomes flawless

The days, the years have so quickly disappeared

The dust, the stench of the flaws

I can’t face, I rather look in the emptiness

For a comforting hollow thought

Absorbed in my own routine

Floating in my empty shell

I won’t dare, but smile with the sads

And hold back for time to bring me the end

De meter wacht niet op mij

Morgen verzorgen waar het niet thuishoort

Ik zal de uren opblazen, ze in de tijd verspillen

Ik zal de vacature vullen met excuses voor een betere kans

In de rij voor de perfecte momenten

Ik zal mezelf bedekken in wanorde

Ik zal mijn subroutine te veel koesteren uit angst voor verandering

Mijn elke dag verlammend

De tijd wacht niet

Houd voor mij in

Om mezelf toestemming te geven

Beslissen

Mijn gierigheid met het nemen van risico's

Kost me een hoge persoonlijke prijs?

Elke mogelijke fout onder ogen zien

Ik zal van trottoir veranderen

Ik val niet, ik krijg geen blauwe plekken

Ik gaf me over voordat ik zelfs maar probeerde mijn eigen inspanningen te leiden

Ik ben een lafaard, ik leg mijn lot, mijn lot in de handen van God

Zal de tijd de paar gebroken spijt oppikken

En breng me alle kansen terug die ik heb gemist

Ik zal het moment vasthouden totdat alles vlekkeloos wordt

De dagen, de jaren zijn zo snel verdwenen

Het stof, de stank van de gebreken

Ik kan het niet aan, ik kijk liever in de leegte

Voor een geruststellende holle gedachte

Opgegaan in mijn eigen routine

Drijvend in mijn lege schelp

Ik durf niet, maar lach met de droefheid

En houd de tijd in om me het einde te brengen