Misery - Fuck the Facts

I dropped.

I devoted myself, blindly, for one’s life.

A well-aware choice, knowing this free fall was right.

I dropped.

I sacrificed everything at stake, my own wellness.

I fell apart.

Broken and weak, I held, and stood still, ripping through my fragile ground.

And I held, knowing I was losing the most of me.

When everything is gray and your guts scream misery.

When you can’t handle looking at others.

You can’t deal with their happiness.

It’s so dark here.

I barely recognize my own substance.

These blood-red eyes, this grim expression that can’t be my own.

I lost track.

Time is holding me in this confused state, playing a silly game.

Has it been weeks?

The clock, has been stopping its course between minutes.

Stretching every moment to make it last, to make it hurt.

I devoted myself, blindly, for one’s life.

I lay down waiting for my body to lose consciousness.

These endless days, these permanent nights steal all my heart, steal all my

soul.

I’m burning within.

I haven’t seen the sun in days.

I crawl around this odd place that has no silence, that never sleeps.

In this place that never leaves your mind at peace.

The fragility, my existence.

Trusting my own lies;

believing it will all be fine.

It’s so dark in here.

I haven’t left my bed in days.

Curled up, cold, in a shut in.

I entered a slumber, a deep sleep.

Can I hang in until tomorrow?

Ik liet vallen.

Ik zette mezelf blindelings in voor iemands leven.

Een bewuste keuze, wetende dat deze vrije val terecht was.

Ik liet vallen.

Ik offerde alles op wat op het spel stond, mijn eigen welzijn.

Ik viel uit elkaar.

Gebroken en zwak hield ik me vast en stond stil, door mijn fragiele grond scheurend.

En ik hield vol, wetende dat ik het meeste van mezelf aan het verliezen was.

Als alles grijs is en je lef ellende uitschreeuwt.

Als je het niet aan kunt om naar anderen te kijken.

Je kunt niet omgaan met hun geluk.

Het is hier zo donker.

Ik herken mijn eigen substantie amper.

Deze bloedrode ogen, deze grimmige uitdrukking die niet van mij kan zijn.

Ik ben het spoor kwijt.

De tijd houdt me in deze verwarde toestand, terwijl ik een dwaas spel speel.

Is het weken geleden?

De klok is tussen de minuten gestopt met zijn loop.

Elk moment uitrekken om het te laten duren, om het pijn te doen.

Ik zette mezelf blindelings in voor iemands leven.

Ik ging liggen wachten tot mijn lichaam het bewustzijn verloor.

Deze eindeloze dagen, deze permanente nachten stelen mijn hele hart, stelen al mijn

ziel.

Ik brand van binnen.

Ik heb de zon al dagen niet gezien.

Ik kruip rond op deze vreemde plek die geen stilte kent, die nooit slaapt.

Op deze plek die je nooit met rust laat.

De kwetsbaarheid, mijn bestaan.

Mijn eigen leugens vertrouwen;

geloven dat het allemaal goed komt.

Het is hier zo donker.

Ik ben al dagen mijn bed niet uit.

Opgerold, koud, in een opsluiting.

Ik viel in een slaap, een diepe slaap.

Kan ik tot morgen wachten?