We Made Our Reputation Doing It That Way - Frank Zappa

which had.

.. .

Somewhere along the line, I had to teach them a lot of what

they didn’t know about music.

I started out playing rhythm &blues when I was about 14 or 15 years old in

San Diego.

And, uh.

.. I was playing nothing but blues 'til I was 18 and, you

know, I was really honking and I started out playing drums with a band and

got tired of listening to other people’s guitar solos.

Took up a guitar and

started playing lead right away.

Then I spent, uh.

.. the early part of my

musical teen childhood doing the same thing that most of the, uh.

.. uh,

white blues bands are, uh, pulling down heavy bread for.

But in those days it

was, you know.

.. it was the underground music, uh.

.. the unpopular

underground music because the kids, uh, then wanted to hear, uh.

.. you

know, sweeter, easier stuff.

They didn’t go for hard, screaming blues or

Chicago, uh, you know, weirdness.

Nobody knew who the Howlin' Wolf was,

nobody.

.. you know, Muddy Waters, what the fuck is that?

And, uh, so I

grew up on that stuff but simultaneously buying, uh, classical albums and,

uh, going to the library to study music.

I had albums of Stravinsky and

Varèse and Webern and Bartók.

And I never bought anything el.

.. I

never bought any Beethoven or, uh, Mozart or anything like that because

I didn’t like the way it sounded, it was too weak.

So.

.. eventually I started hearing a little folk music.

I didn’t like most of

the commercial folk music that was around.

My taste in folk music was, uh,

sea shanties and, uh.

.. uh, Middle Eastern stuff.

I like Indian music,

I like,

uh.

.. Arab music.

So, that.

.. that was all my own personal taste-making,

uh, influences.

The original guys in the band had been brought up on nothing but rhythm &

blues.

Now, rhythm &blues branches out into about four different categories

the way we grew up with it.

There was the ooh-wah ballad, you know, with

the high falsetto and the grunting bass and all that stuff.

That type.

There’s

a Chicago blues type with the harmonica and, you know, and the funky-ness.

There was a Texas type with a, you know.

.. rock, uh, Bobby, uh, «Blue»

Bland type thing.

And then there was the hard drive type James Brown shit.

And offshoots of the, uh.

.. of each one of those, like in the ooh-wah

classification you’ve got the uptempo singers where the.

.. like Hank

Ballard and the Midnighters and the Royales.

They had a different type of a

thing.

Uh.

.. all the other guys in the group grew up with just that and had no

knowledge whatsoever of any kind of classical music, uh, or serious music,

the.

.. uh, above and beyond Mozart or, uh, Beethoven or, you know,

standard concert hall, uh.

.. warhorses.

And even that, they didn’t give a

shit about and they weren’t interested at all in folk music.

And, uh.

.. so I

had quite a bit of trouble in the beginning, eh.

.. just making them aware

that there were other kinds of music that we could be playing.

To top it off,

we were in a, uh.

.. very sterile area.

We.

.. we kept getting fired because

we’d playing anything other than «Wooly Bully"or, uh. .. you know. .. uh,

«Twist and Shout"or the rest of that stuff. We’d lost job after job.

Interviewer:

When.

.. when is this that you’re talking about exactly?

FZ:

Two years ago.

Interviewer:

In '65?

FZ:

Yeah.

And, uh.

.. so it was.

.. it was rough keeping it together because

there’s lots of times that, uh.

.. the guys wanted to quit, I mean,

everybody’s quit at least 200 times.

So.

.. we finally got a chance to come

into L.A. and the reason we stood out from the bands in Los Angeles, you

know, why we would attract any attention at all at that point.

.. 'cuz, uh,

we were working out in the sticks, this whole thing was developing out, uh,

away from any, uh.

.. you know, any urban civilization.

We were really,

you know, just out there with the Okies.

And we got to town, we expected to find all kinds of, you know.

.. uh, all

the bands gotta be really far-out.

Well, they weren’t, they were bullshit and

they had no balls, you know, they weren’t funky, they weren’t, uh, tasteful,

they weren’t nothin'.

They were just, you know, plastic, folk-rock, teenage

puker bands.

And they were making a lot of bread.

And we came on the

scene.

.. and, uh, we were loud and we were coarse and we were strange

and if anybody in the audience ever gave us any trouble, we’d tell 'em to

fuck off.

And.

.. we made our reputation doing it that way

hetgeen had.

.. .

Ergens langs de lijn moest ik ze veel leren van wat

ze wisten niets van muziek af.

Ik begon met het spelen van Rhythm & Blues toen ik ongeveer 14 of 15 jaar oud was in

San Diego.

En, eh.

.. Ik speelde niets anders dan blues tot ik 18 was en jij

weet je, ik toeterde echt en ik begon met drummen met een band en

werd het beu om naar de gitaarsolo's van anderen te luisteren.

Nam een ​​gitaar en

begon meteen de hoofdrol te spelen.

Toen heb ik, uh.

.. het eerste deel van mijn

muzikale tienerjaren die hetzelfde deden als de meeste van de, uh.

.. eh,

witte bluesbands zijn, uh, zwaar brood aan het trekken.

Maar in die dagen was het

geweest, weet je.

.. het was de undergroundmuziek, uh.

.. de impopulaire

undergroundmuziek omdat de kinderen, uh, toen wilden horen, uh.

.. jij

weet je, zoetere, gemakkelijkere dingen.

Ze gingen niet voor harde, schreeuwende blues of

Chicago, uh, je weet wel, gekheid.

Niemand wist wie de Howlin' Wolf was,

niemand.

.. weet je, Muddy Waters, wat is dat verdomme?

En, uh, dus ik

opgegroeid met dat spul, maar tegelijkertijd klassieke albums kocht en,

uh, naar de bibliotheek gaan om muziek te studeren.

Ik had albums van Stravinsky en

Varèse en Webern en Bartók.

En ik heb nooit iets gekocht.

.. L

kocht nooit een Beethoven of, uh, Mozart of iets dergelijks omdat

Ik hield niet van de manier waarop het klonk, het was te zwak.

Dus.

.. uiteindelijk begon ik wat volksmuziek te horen.

Ik vond de meeste niet leuk

de commerciële volksmuziek die er was.

Mijn smaak in volksmuziek was, uh,

zeemansliedjes en, uh.

.. uh, Midden-Oosterse dingen.

Ik hou van Indiase muziek,

Ik hou van,

eh.

.. Arabische muziek.

Zodat.

.. dat was allemaal mijn eigen persoonlijke smaak,

euh, invloeden.

De originele jongens in de band waren opgevoed met niets anders dan ritme &

blues.

Nu vertakt ritme & blues zich in ongeveer vier verschillende categorieën

de manier waarop we ermee zijn opgegroeid.

Er was de ooh-wah ballad, weet je, met

de hoge falsetto en de grommende bas en al dat soort dingen.

Dat soort.

Er is

een Chicago-bluestype met de harmonica en, je weet wel, en de funky-ness.

Er was een Texas-type met een, weet je.

.. rock, uh, Bobby, uh, "Blauw"

Flauw soort ding.

En dan was er de harde schijf type James Brown shit.

En uitlopers van de, uh.

.. van elk van die, zoals in de ooh-wah

classificatie heb je de uptempo zangers waar de.

.. zoals Hank

Ballard en de Midnighters en de Royales.

Ze hadden een ander type a

ding.

eh.

.. alle andere jongens in de groep zijn daarmee opgegroeid en hadden geen

enige kennis van elke vorm van klassieke muziek, uh, of serieuze muziek,

de.

.. uh, boven en buiten Mozart of, uh, Beethoven of, je weet wel,

standaard concertzaal, uh.

.. oorlogspaarden.

En zelfs dat gaven ze geen

shit over en ze waren helemaal niet geïnteresseerd in volksmuziek.

En, eh.

.. dus ik

had in het begin nogal wat problemen, hè.

.. gewoon om ze bewust te maken

dat er andere soorten muziek waren die we zouden kunnen spelen.

Om het af te maken,

we zaten in een, uh.

.. zeer steriele omgeving.

Wij.

.. we werden steeds ontslagen omdat

we zouden iets anders spelen dan "Wooly Bully" of, uh. .. je weet wel. .. uh,

"Twist and Shout" of de rest van dat soort dingen. We hadden baan na baan verloren.

Interviewer:

Wanneer.

.. wanneer is dit waar je het precies over hebt?

FZ:

Twee jaar geleden.

Interviewer:

In '65?

FZ:

Ja.

En, eh.

.. zo was het.

.. het was moeilijk om het bij elkaar te houden omdat

er zijn veel tijden dat, uh.

.. de jongens wilden stoppen, ik bedoel,

iedereen is minstens 200 keer gestopt.

Dus.

..we hebben eindelijk de kans om te komen

naar L.A. en de reden waarom we ons onderscheidden van de bands in Los Angeles, jij

weet waarom we op dat moment überhaupt de aandacht zouden trekken.

.. want, uh,

we waren aan het trainen in de stokken, dit hele ding ontwikkelde zich, uh,

weg van elke, uh.

.. je weet wel, elke stedelijke beschaving.

We waren echt,

je weet wel, gewoon daar met de Okies.

En we kwamen in de stad, we verwachtten allerlei soorten te vinden, weet je.

.. eh, alles

de bands moeten echt ver weg zijn.

Nou, dat waren ze niet, ze waren onzin en

ze hadden geen ballen, weet je, ze waren niet funky, ze waren niet, uh, smaakvol,

ze waren niet niks.

Ze waren gewoon, je weet wel, plastic, folkrock, tieners

kots bands.

En ze maakten veel brood.

En we kwamen op de

tafereel.

.. en, uh, we waren luid en we waren grof en we waren vreemd

en als iemand in het publiek ons ​​ooit problemen gaf, zouden we ze vertellen dat

rot op.

En.

.. we hebben onze reputatie op die manier gemaakt