Shining a While - Fractal Cypher

As a child, he used to let the light shine for a while

Before the sandman came to sprinkle his eyes

By the window, he felt the wind carry his fears away

Far beyond from what he had ever prayed

The sorrow’s gone, his demons could wait

Cause the heaven he found, belonged to his own faith

No matter how far from the dreams that he had

He knew that everyday could be one to be glad

And by the moonlight, he thought about his life

What it would be ten years from where he was

Carry on wise man, don’t worry you will find

And he believed himself after all

We’re not alone for the the ride

As a man, he shuts the light down as fast as he can

Even the starlight cannot sooth his great pain

By the window, nothing but the phantoms of his past

Haunting the design that he’s trying to reach

Why is it gone?

Innocence and faith

In a life that goes on, every day without any aim

Will we ever have the strength, to find back what it takes?

To let the sandman come again

And feel the wind embracing our skins

Every day taking time to relieve from our sins

Listening carefully to the signs that

Show us where to go

Unconsciously, time feeds from our dreams

Until all that remains in an empty gleam

And consciously, we let our childhood disappear

The child inside us grows

We stand in line and and are the next one to follow

Can your just remember, the last time you laughed

Until you lose your breath, instead of faking smile

Can’t you just try to sleep, without falling so deep?

And be glad to wake up, when the morning has come

Open your eyes on a world, where everything is possible

And let your light shine for a while

And let your light shine for a while

Als kind liet hij het licht een tijdje schijnen

Voordat de zandman zijn ogen kwam strooien

Bij het raam voelde hij de wind zijn angsten wegvoeren

Veel verder dan wat hij ooit had gebeden

Het verdriet is weg, zijn demonen kunnen wachten

Want de hemel die hij vond, behoorde tot zijn eigen geloof

Het maakt niet uit hoe ver van de dromen die hij had

Hij wist dat elke dag er een kon zijn om blij te zijn

En bij het maanlicht dacht hij na over zijn leven

Wat het zou zijn tien jaar vanaf waar hij was?

Ga door, wijze man, maak je geen zorgen, je zult vinden

En hij geloofde zichzelf toch

We zijn niet alleen voor de rit

Als man doet hij het licht zo snel mogelijk uit

Zelfs het sterrenlicht kan zijn grote pijn niet verzachten

Bij het raam, niets anders dan de spoken uit zijn verleden

Spookt het ontwerp dat hij probeert te bereiken

Waarom is het weg?

Onschuld en geloof

In een leven dat doorgaat, elke dag zonder enig doel

Zullen we ooit de kracht hebben om terug te vinden wat ervoor nodig is?

Om de zandman weer te laten komen

En voel de wind onze huid omarmen

Elke dag de tijd nemen om van onze zonden te verlossen

Goed luisteren naar de signalen dat

Laat ons zien waar we heen moeten

Onbewust voedt de tijd zich met onze dromen

Tot dat alles in een lege glans blijft

En bewust laten we onze kindertijd verdwijnen

Het kind in ons groeit

We staan ​​in de rij en zijn de volgende die volgen

Kun je je herinneren, de laatste keer dat je lachte?

Totdat je buiten adem raakt, in plaats van een nepglimlach te maken

Kun je niet gewoon proberen te slapen, zonder zo diep te vallen?

En wees blij om wakker te worden als de ochtend is aangebroken

Open je ogen voor een wereld, waar alles mogelijk is

En laat je licht even schijnen

En laat je licht even schijnen