London City - Foy Vance

Did I tell you 'bout the time you failed to recognize my heart?

I couldn’t find a way to betray you in my arms

You held a beauty but I didn’t care

For you parked your markings on your arm there

Did I tell you that inspite of you I sealed my fate?

And that I held you in my gaze to finally pace my gain

And though it always was away from you

Oh I can’t deny you like I used to do

So cradle me now in your arms, London city

Listen it’s time to forgive and forget

It’s funny how you defied something in me

But wait a minute, I’ve not finished yet

Do you remember when you called me out of Castlereagh Place?

How you swore to me a future through the troubles I’d face?

That broken promise that we feel and tame

Oh but now I realize you were not to blame

So cradle me now in your arms, London city

Surely it’s time to forgive and forget

Yeah it’s funny how you defied something in me

But wait a minute, I’m not finished yet

Lost friends, River Thames, Caledonian Road, Westminster

St. Paul’s Cathedral and the round parts of the Regal

And that bumbling buffoon, the Prime Minister

And the East End where there are hard men

Where they fight for good reason every now and then

In their nods and their smiles, they say I’m so rarified

I’m shining like a beacon in the evening light would

It all left me strong-eyed like an alley cat

But then you fed me and I remember that

So I guess what I’m saying is you’re not that bad

So cradle me now in your arms, London city

Surely it’s time to forgive and forget

Yeah it’s funny how you defied something in me

But wait a minute, I’m not finished yet

Heb ik je verteld over de keer dat je mijn hart niet herkende?

Ik kon geen manier vinden om je in mijn armen te verraden

Je had een schoonheid, maar het kon me niet schelen

Want je parkeerde je markeringen op je arm daar

Heb ik je verteld dat ik ondanks jou mijn lot bezegelde?

En dat ik je in mijn blik hield om eindelijk mijn winst te versnellen

En hoewel het altijd bij jou vandaan was

Oh ik kan je niet ontkennen zoals ik vroeger deed

Dus wieg me nu in je armen, stad Londen

Luister, het is tijd om te vergeven en te vergeten

Het is grappig hoe je iets in mij trotseerde

Maar wacht even, ik ben nog niet klaar

Weet je nog dat je me uit Castlereagh Place riep?

Hoe je me een toekomst zwoer door de problemen die ik zou tegenkomen?

Die gebroken belofte die we voelen en temmen

Oh, maar nu realiseer ik me dat het jou niet de schuld was

Dus wieg me nu in je armen, stad Londen

Het is toch tijd om te vergeven en te vergeten

Ja, het is grappig hoe je iets in mij trotseerde

Maar wacht even, ik ben nog niet klaar

Verloren vrienden, rivier de Theems, Caledonian Road, Westminster

St. Paul's Cathedral en de ronde delen van de Regal

En die stuntelige hansworst, de premier...

En de East End waar harde mannen zijn

Waar ze af en toe om een ​​goede reden vechten

In hun knikken en hun glimlach zeggen ze dat ik zo opgewonden ben

Ik straal zoals een baken in het avondlicht zou doen

Ik had allemaal sterke ogen als een straatkat

Maar toen gaf je me te eten en dat herinner ik me nog

Dus ik denk dat wat ik bedoel is dat je niet zo slecht bent

Dus wieg me nu in je armen, stad Londen

Het is toch tijd om te vergeven en te vergeten

Ja, het is grappig hoe je iets in mij trotseerde

Maar wacht even, ik ben nog niet klaar