Zeichen - Fler, Moe Mitchell

Zu oft sind wir am zweifeln und fragen uns wer wir sind

Wann kommt bloß dieses Zeichen was uns zeigt

Das alles stimmt

Ich geh raus und verlauf mich keine Hilfe in Aussicht

Das alles bringt mich um den Verstand

Ich nehm es auf mich, das Leben im Blaulicht

Ich kämpf hier draußen mein Leben lang glaub mir

Ich weiß nicht wohin, warte auf ein Zeichen

24/7 auf der Straße wie ein Reifen

Schlagen oder streiten waren normal für mich als Heimkind

Wir waren noch zu klein um die Lage zu begreifen

Zwischen arm oder reich machten wir keine Unterschiede

Ich war die Jahre nicht allein es war für uns Familie

Ich hab' mich schnell daran gewöhnt, dass ich nichts besseres bin

Mama sagte wenn du gehts wirst du ein besseres Kind

Ich hab die Luft angehalten und bin eingetaucht

Der Weg zum nächsten Atemzug hat seine Zeit gebraucht

Wir haben gelernt, früher ließen uns Gefühle kalt

Wenn wir es hier schaffen, schaffen wir es überall

Ich hab es raus geschafft machte mich ganz ordentlich

Ich frag' mich oft was aus den anderen geworden ist

Selten sieht man noch was Gutes in der Welt

Wir sind verloren auf der Suche nach uns selbst

Ich bin nicht mehr der aus meiner Jugend ich veränder mich

Ich find' mein Weg auch wenn die Spuren nicht erkennbar sind

Ich nehm' es auf mich, das Leben im Blaulicht

Ich hab' immer dran geglaubt, dass uns jemand hier raus bringt

Und ich hebe meine Hand, manchmal fährt man gegen eine Wand

Trotz der Niederlage stehst du wie ein Mann

Wie man Kohle macht haben wir schon als Kinder gewusst

Wenn du cool sein wolltest saßt du hinter im Bus

Wir haben immer nur gehofft, dass wir eines Tages sorgenfrei sind

Doch dafür muss man heut schon wissen wo man morgen sein wird

Ich war nicht mehr da, gemerkt hat das niemand

Hab gesagt ich komm' zurück, aber kehrte nicht wieder

Dieser Schmerz ich wär' lieber jetzt zu Hause

Alles was ich hab ist mein Herz, meine Liebe und mein Glaube

Wir warten auf ein Zeichen fokussieren ohne Pause

Doch verlieren unsere Ziele aus den Augen

Te vaak twijfelen we en vragen we ons af wie we zijn

Wanneer komt dit teken dat ons laat zien?

Dat is allemaal waar

Ik ga naar buiten en verdwaal, geen hulp in zicht

Dit alles maakt me gek

Ik neem het op mij, het leven in het blauwe licht

Ik vecht hier al mijn hele leven, geloof me

Ik weet niet waar ik heen moet, wachtend op een teken

24/7 op de weg als een band

Slaan of ruzie was normaal voor mij als pleegkind

We waren nog te jong om de situatie te begrijpen

We maakten geen onderscheid tussen rijk en arm

Ik was niet alleen in de jaren dat het familie voor ons was

Ik raakte snel gewend aan het feit dat ik niets beters ben

Mam zei dat als je weggaat, je een beter kind bent

Ik hield mijn adem in en dook erin

De weg naar de volgende ademtocht nam zijn tijd

We hebben geleerd dat gevoelens ons vroeger koud lieten

Als we het hier kunnen maken, kunnen we het overal maken

Ik heb het gehaald, ik heb mezelf behoorlijk netjes gemaakt

Ik vraag me vaak af wat er van de anderen is geworden

Je ziet zelden iets goeds meer in de wereld

We zijn verdwaald op zoek naar onszelf

Ik ben niet wie ik was toen ik jong was, ik ben aan het veranderen

Ik vind mijn weg ook al zijn de sporen niet herkenbaar

Ik neem het op mij, leven in blauw licht

Ik heb altijd geloofd dat iemand ons hier weg zou krijgen

En ik steek mijn hand op, soms stoot je tegen een muur

Ondanks de nederlaag sta je als een man

Als kinderen wisten we al hoe we steenkool moesten maken

Als je cool wilde zijn, zat je achter in de bus

We hadden alleen maar gehoopt dat we op een dag zorgeloos zouden zijn

Maar daarvoor moet je vandaag weten waar je morgen zult zijn

Ik was er niet meer, niemand merkte het

Zei dat ik terug zou komen, maar kwam niet terug

Met deze pijn zou ik nu liever thuis zijn

Alles wat ik heb is mijn hart, mijn liefde en mijn geloof

We wachten op een tekenfocus zonder pauze

Maar onze doelen uit het oog verliezen