Saturday Dec 14 2013 - Flatsound

It’s been exactly one year since I wrote that first poem about you

I sat in bed and started thinking about what happened at Sandy Hook

And how fragile life is

And how much I wanted you in mine

When you read it you said you teared up

And couldn’t believe whatever this was we found in each other

You called it indescribable

I lied in the same spot a year later with you beside me

Emotionless

Thinking about how I watched you change with every season

How spring turned into summer turned into autumn turned into winter

How the purity of something new became as hot as the persistent day as it rests

too heavily on tired flowers

And how when that tiredness wins

They die like everything else

I could feel my chest collapsing that night I sat in the stairway and read

every word you had written to someone else while you were gone

How you teared up when you read the words he wrote to you

How you couldn’t believe what you found

You even called it indescribable

Now I can’t stop thinking about what those words might have been and how they

compare to mine

I can’t sleep because I need to know what you found and if it feels anything

like what I lost

I’m sorry if I’m so stuck in this

It’s just before you came along I spent four years with someone who would watch

me watch the world but couldn’t hold my hand and see what I saw

Someone who loved me so much but couldn’t understand how a human soul could

mimic the seasons

Or how a person can be fine for so long but wake up one morning wanting to die

all over again

So when that feeling rises over the mountains all I ask of the world is that

they greet it differently than pagans when they worship the sun

I am old soil mixed with the compulsion to describe what used to grow here

To describe the indescribable sensation of life in a dying field

As if remembering the smell of your blossoms is the only thing keeping me alive

Het is precies een jaar geleden dat ik dat eerste gedicht over jou schreef

Ik ging in bed zitten en begon na te denken over wat er bij Sandy Hook gebeurde

En hoe kwetsbaar het leven is

En hoe graag ik je in de mijne wilde hebben

Toen je het las, zei je dat je in tranen was

En konden niet geloven wat dit ook was dat we in elkaar vonden

Je noemde het onbeschrijfelijk

Ik loog een jaar later op dezelfde plek met jou naast me

Emotieloos

Ik denk eraan hoe ik je met elk seizoen heb zien veranderen

Hoe de lente in de zomer veranderde in de herfst die in de winter veranderde

Hoe de puurheid van iets nieuws zo heet werd als de aanhoudende dag dat hij rust

te zwaar op vermoeide bloemen

En hoe als die vermoeidheid wint

Ze sterven zoals al het andere

Ik voelde mijn borst instorten die nacht toen ik op de trap zat en las

elk woord dat je aan iemand anders had geschreven terwijl je weg was

Hoe je in tranen uitbarstte toen je de woorden las die hij je schreef

Hoe je niet kon geloven wat je vond

Je noemde het zelfs onbeschrijfelijk

Nu kan ik niet stoppen met nadenken over wat die woorden zouden kunnen zijn en hoe ze zijn

vergelijk met de mijne

Ik kan niet slapen omdat ik moet weten wat je hebt gevonden en of het iets voelt

zoals wat ik verloor

Het spijt me als ik hier zo vast in zit

Het is net voordat je langskwam, heb ik vier jaar doorgebracht met iemand die zou kijken

ik kijk naar de wereld, maar kon mijn hand niet vasthouden en zien wat ik zag

Iemand die zoveel van me hield, maar niet kon begrijpen hoe een menselijke ziel dat kon

boots de seizoenen na

Of hoe een persoon zo lang in orde kan zijn, maar op een ochtend wakker wordt en wil sterven

helemaal opnieuw

Dus als dat gevoel boven de bergen stijgt, is alles wat ik van de wereld vraag dat:

ze begroeten het anders dan heidenen wanneer ze de zon aanbidden

Ik ben oude aarde vermengd met de drang om te beschrijven wat hier vroeger groeide

Om de onbeschrijfelijke sensatie van het leven in een uitstervend veld te beschrijven

Alsof het herinneren van de geur van je bloesems het enige is dat me in leven houdt