Anita's Heart - Fernando Ortega

She tells you how her canyon walks can ease a mother’s fear.

The trails and big groves comfort her,

she feels close to god out there.

But that’s just how she makes it through, she’s given up a lot inside.

And even in those spreading trees

she’ll still break down and cry.

She’s praying again her daughter will land with both feet on the ground.

Nobody knows which, way she’ll go, or if she’ll ever come around.

Maybe this time she’ll finally find the pieces that have come apart.

And there’ll be no more breaking, no more breaking either heart.

She carries around a photograph of her beautiful, coltish girl.

In a big white shirt, her head tossed back,

a free spirit in this world.

You want to forget all that she’s done, and all she’s compromised.

You can close your eyes and believe that now,

she’s the same girl in disguise.

She’s praying again her daughter will land with both feet on the ground.

Nobody knows which, way she’ll go, or if she’ll ever come around.

Maybe this time she’ll finally find the pieces that have come apart.

And there’ll be no more breaking, no more breaking either heart.

Her mothers heart, wide as the sea,

would rock her back on a rising tide.

She cradles the memory, then lets it go,

she has to leave the girl behind.

She’s praying again her daughter will land with both feet on the ground.

Nobody knows which, way she’ll go, or if she’ll ever come around.

Maybe this time she’ll finally find the pieces that have come apart.

And there’ll be no more breaking, there’ll be no more breaking,

there’ll be no more breaking, no more breaking either heart.

Ze vertelt je hoe haar canyonwandelingen de angst van een moeder kunnen verlichten.

De paden en grote bosjes troosten haar,

ze voelt zich dicht bij God daarbuiten.

Maar dat is precies hoe ze het haalt, ze heeft veel van binnen opgegeven.

En zelfs in die zich verspreidende bomen

ze zal nog steeds instorten en huilen.

Ze bidt opnieuw dat haar dochter met beide voeten op de grond zal landen.

Niemand weet welke kant ze op zal gaan, of dat ze ooit zal komen.

Misschien vindt ze deze keer eindelijk de stukjes die uit elkaar zijn gevallen.

En er zal geen breuk meer zijn, geen breuk meer van beide harten.

Ze heeft een foto bij zich van haar mooie, stoere meisje.

In een groot wit overhemd, haar hoofd achterover,

een vrije geest in deze wereld.

Je wilt alles vergeten wat ze heeft gedaan en alles wat ze heeft gecompromitteerd.

Je kunt je ogen sluiten en geloven dat nu,

ze is hetzelfde meisje in vermomming.

Ze bidt opnieuw dat haar dochter met beide voeten op de grond zal landen.

Niemand weet welke kant ze op zal gaan, of dat ze ooit zal komen.

Misschien vindt ze deze keer eindelijk de stukjes die uit elkaar zijn gevallen.

En er zal geen breuk meer zijn, geen breuk meer van beide harten.

Haar moeders hart, wijd als de zee,

zou haar terug doen schudden bij opkomend tij.

Ze wiegt de herinnering, laat het dan los,

ze moet het meisje achterlaten.

Ze bidt opnieuw dat haar dochter met beide voeten op de grond zal landen.

Niemand weet welke kant ze op zal gaan, of dat ze ooit zal komen.

Misschien vindt ze deze keer eindelijk de stukjes die uit elkaar zijn gevallen.

En er zal niet meer worden gebroken, er zal niet meer worden gebroken,

er zal geen breuk meer zijn, geen breuk meer van beide harten.