Die Corrida - Felix Meyer

Seitdem ich die ganze Zeit wartend in dieser finsteren Kammer steh,

wo der Gesang und das Gelächter am Ende des Ganges nicht vergeht.

Irgendwer hat das Schloss berührt,

ich bin in’s gleißende Licht getaucht.

Hab mir die Trompeten, die Absperrgitter

und drum herum die Leute angeschaut.

Am Anfang dachte ich noch, dass man sich hier auch verteidigen kann,

doch bald schon wurde klar, dass dieser Platz keinen Rückweg hat.

Sie haben den Ausgang abgesperrt,

sie hatten Angst ich würde fliehen.

Am Ende werd ich sie wohl bekommen,

diese alberne Tänzerin.

Kann man diese Welt ernst nehmen?

Oh Andalusien, ich erinner mich: Felder, die voller Kakteen waren.

Ich werde nicht zittern vor diesem kleinen, vertrottelten Hampelmann.

Ich werd ihn packen mit seinem Hut

und ihn wie eine Sonne drehen.

Heut Abend wird die Frau vom Torero

ruhig schlafen gehen.

Kann man diese Welt ernst nehmen?

Kann man diese Welt ernst nehmen?

Ich hab die Trugbilder verfolgt

und dabei um ein Haar ihre Tänzerinnen berührt.

Sie haben mir mit aller Kraft in den Hals geschlagen,

auf dass ich mich beugen werd.

Wo kommen die Akrobaten her

mit ihren Kostümen aus Papier.

Ich habe niemals gelernt,

wie man sich gegen Puppen wehrt.

Ich spür den Sand, auf dem mein Kopf liegt — ein Wahnsinn, wie gut es tut.

Ich hab gebetet, dass alles aufhört — Andalusien, die Erinnerung.

Ich hör sie lachen, wie ich röchel,

und wie sie tanzen, bin ich besiegt.

Ich hätte nie geglaubt, dass man sich

so sehr um ein Grab vergnügt.

Kann man diese Welt ernst nehmen?

Si, si hombre, hombre.

Baila baila!

Hay que bailar de nuevo.

Y mataremos otros.

Otras vidas, y otros toros.

Y mataremos otros.

Kann man diese Welt ernst nehmen?

Sinds ik in deze donkere kamer heb staan ​​wachten,

waar het zingen en lachen niet stopt aan het einde van het gangpad.

Iemand heeft het slot aangeraakt

Ik word ondergedompeld in het brandende licht.

Ik heb de trompetten, de barrières

en keek om zich heen naar de mensen.

In het begin dacht ik nog dat je je hier ook kan verdedigen,

maar al snel werd duidelijk dat deze plek geen weg terug heeft.

Ze blokkeerden de uitgang

ze waren bang dat ik zou vluchten.

Uiteindelijk zal ik het waarschijnlijk wel krijgen

deze gekke danser.

Kun jij deze wereld serieus nemen?

Oh Andalusië, ik weet het nog: velden die vol stonden met cactussen.

Ik zal niet beven voor die kleine domme springer.

Ik pak hem vast met zijn hoed

en draai het als een zon.

Vanavond zal de torero zijn vrouw zijn

ga rustig slapen.

Kun jij deze wereld serieus nemen?

Kun jij deze wereld serieus nemen?

Ik heb de luchtspiegelingen achtervolgd

en raakte bijna haar dansers aan.

Ze sloegen me uit alle macht in de nek

zodat ik zal buigen.

Waar komen de acrobaten vandaan

met hun papieren kostuums.

Ik heb het nooit geleerd

hoe je jezelf kunt verdedigen tegen poppen.

Ik kan het zand voelen waarop mijn hoofd ligt - het is verbazingwekkend hoe goed het voelt.

Ik bad dat alles zou stoppen - Andalusië, de herinnering.

Ik hoor ze lachen terwijl ik naar adem snak

en terwijl ze dansen, ben ik verslagen.

Die had ik nooit geloofd

zo gelukkig rond een graf.

Kun jij deze wereld serieus nemen?

Si, si hombre, hombre.

Baila Baila!

Hay que bailar de nuevo.

Y mataremos otros.

Andere vida's, en andere toros.

Y mataremos otros.

Kun jij deze wereld serieus nemen?