Возрождение - F.P.G.

Тысячи лет жизни во мгле глаз не смыкает война,

Плавятся души в этом котле, отливаясь пулями зла,

Видя, как ненависть гложет сердца, жестокость бродит в крови,

Я собираюсь идти до конца дорогой во имя любви.

Тысячи лет жизни во тьме подлость не знает границ,

Тонут заблудшие души в вине самоубийц.

Видя, как алчность выедает глаза, безразличие сбивает с пути,

Я продолжаю идти до конца дорогой во имя любви.

Припев:

Я верю, что когда-нибудь, взглянув на этот небосвод

И, на секунду позабыв о саморазрушении,

Увижу, как, взрывая тьму, над головой моей взойдет

Моя счастливая звезда эпохи возрождения.

Тысячи лет жизни в тоске скулят о потерянном прежде

Души повешенных на волоске не подкрепленной верой надежды.

Видя, как жалость к себе загоняет людей под два метра земли,

Я продолжаю идти до конца к силе во имя любви.

Припев:

Я верю, что когда-нибудь, взглянув на этот небосвод

И, на секунду позабыв о саморазрушении,

Увижу, как, взрывая тьму, над головой моей взойдет

Моя счастливая звезда эпохи возрождения.

Я верю, что когда-нибудь, взглянув на этот небосвод

И, на секунду позабыв о саморазрушении,

Увижу, как, взрывая тьму, над головой моей взойдет

Моя счастливая звезда эпохи возрождения.

Duizenden jaren van leven in de mist van het oog sluit de oorlog niet af,

Zielen smelten in deze ketel en werpen kogels van het kwaad,

Zien hoe haat aan harten knaagt, wreedheid dwaalt in het bloed,

Ik ga naar het einde van de weg in de naam van de liefde.

Duizenden jaren van leven in duisternis, gemeenheid kent geen grenzen,

Verloren zielen verdrinken in de schuld van zelfmoorden.

Zien hoe hebzucht de ogen wegvreet, leidt onverschilligheid op een dwaalspoor,

Ik blijf naar het einde van de weg lopen in de naam van de liefde.

Refrein:

Ik geloof dat op een dag, kijkend naar deze lucht

En, even vergetend over zelfvernietiging,

Ik zal zien hoe het, door de duisternis te laten exploderen, boven mijn hoofd uitstijgt

Mijn gelukkige renaissancester.

Duizenden jaren van leven in angst gejammer over wat eerder verloren was

De zielen van hen hingen aan een draad van hoop, niet ondersteund door geloof.

Zien hoe zelfmedelijden mensen drijft onder twee meter aarde,

Ik blijf de hele weg naar kracht gaan in de naam van liefde.

Refrein:

Ik geloof dat op een dag, kijkend naar deze lucht

En, even vergetend over zelfvernietiging,

Ik zal zien hoe het, door de duisternis te laten exploderen, boven mijn hoofd uitstijgt

Mijn gelukkige renaissancester.

Ik geloof dat op een dag, kijkend naar deze lucht

En, even vergetend over zelfvernietiging,

Ik zal zien hoe het, door de duisternis te laten exploderen, boven mijn hoofd uitstijgt

Mijn gelukkige renaissancester.