Color My World Mine - Eyedea & Abilities

I once met a man who trained himself not to dream

What he seems to have seen was a glimpse of everything

He’s been painting pictures on canvas since age thirteen

And claims he only exists in the mind of a higher being

And I enjoy his work;

mostly scenic landscapes

But each one is focused on an easel where the man paints himself painting

himself

And all that’s in his visual field

He said this was the only way he could make himself real

Ever since he could remember, he had one nightmare reoccur

But until about ten years ago, it didn’t matter

It consisted of loud, distorted sounds echoing off the concrete

He ran on top of it in attempt to reach a ladder

Now sometimes, he’d get so close but never touch his destination

Which caused him much frustration 'cause he didn’t know what it meant

And by the end of the dream, he saw the scene from a bird’s eye

Only to witness his dead body laying on the cement

It was only to witness his dead body laying on the cement

At first it freaked him out, but after a while he grew content

So he thought, «It's just a dream,"and kept living his life

Writing his soul on the canvas 'cause it sheds his planet light

And it goes on and on like space and time, ain’t nothing odd

It’s not that he didn’t believe, he just didn’t approve of God

His experience was one I couldn’t comprehend

'Till I stopped being detective and listened to him as a friend

He said

He once saw a painting that told his whole life story

It was then that he knew he was the art of divinity

He once saw a painting that told his whole life story

A brush stroke of the gods made him one note in their symphony

He once saw a painting that told his whole life story

He spoke for himself and not the rest of humanity

He once saw a painting that told his whole life story

And I realize that I’m not real

God just imagined me It’s like I said

About ten years ago, the event that changed his whole reality

Took place on his monthly trip to the local art gallery

It was there where he studied his contemporaries

And there where he nearly carried his sanity to a hole and buried it forever

It was a very mysterious day

The place was almost empty

And he got chills down his spine just being present in the scene

On the wall, there was a picture that looked familiar

And when he got close, his heart stopped

Cause he saw it was a painting of his dream

It was a painting of his dream

His body on a runway

By a ladder to an airplane with its propellers spinning

Which accounted for the loud noise

The match up was perfect

And that was the day he stopped believing in existing

He resented his creator

I mean, words can’t explain

What must have went on in his brain while he stared into a frame

Of a work of art which he created and was at the same time

The mind can’t handle that much, it’s just insane

It’s like reading a book where each words describe your thoughts

And in «ations, it reads whatever you say when you talk

You think it can’t happen

But it did happen

I guess there’s surprisingly wide cracks in each life’s sidewalk

He stumbled upon an answer when he never had a question

And decided to stop dreaming to maintain his mental health

Now he hardly talks to people

Just stays in his basement

Writing infinity, by painting himself

Painting himself

This is a strange universe

Is it all just a blueprint?

In the real universe, is my consciousness useless?

Are we really something a higher intelligence made up?

A figment of imagination colored by a cosmic paintbrush?

Maybe all of our art creates the fate of other beings

Then every character in ever novel thinks it’s alive and were just gods

Ruling blindly

Just a theory

I don’t know what it means

But that’s the story of the man who trained himself not to dream

He once saw a paining that told his whole life story

He witnessed the paradox of the word «existing»

He once saw a painting that told his whole life story

He colored his world theirs, and concluded he wasn’t living

He once saw a painting that told his whole life story

The hidden variable that all that is is art

And when I close my eyes, I see eternity as a story

A God imagined the God that imagined me And I am God

And so on

Ik heb ooit een man ontmoet die zichzelf trainde om niet te dromen

Wat hij leek te hebben gezien, was een glimp van alles

Hij schildert al foto's op canvas sinds zijn dertiende

En beweert dat hij alleen bestaat in de geest van een hoger wezen

En ik geniet van zijn werk;

meestal schilderachtige landschappen

Maar elk is gericht op een ezel waar de man zichzelf schildert

zichzelf

En alles wat zich in zijn gezichtsveld bevindt

Hij zei dat dit de enige manier was waarop hij zichzelf echt kon maken

Sinds hij zich kon herinneren, had hij een nachtmerrie die zich opnieuw voordeed:

Maar tot ongeveer tien jaar geleden maakte het niet uit

Het bestond uit luide, vervormde geluiden die van het beton weerkaatsten

Hij rende er bovenop in een poging om een ​​ladder te bereiken

Nu kwam hij soms zo dichtbij, maar raakte nooit zijn bestemming aan

Wat hem veel frustratie bezorgde omdat hij niet wist wat het betekende

En tegen het einde van de droom zag hij het tafereel vanuit een vogelperspectief

Alleen om getuige te zijn van zijn lijk dat op het cement ligt

Het was alleen om te zien hoe zijn dode lichaam op het cement lag

In het begin schrok hij ervan, maar na een tijdje kreeg hij meer inhoud

Dus hij dacht: "Het is maar een droom" en hij bleef zijn leven leiden

Zijn ziel op het canvas schrijven omdat het zijn planeetlicht werpt

En het gaat maar door, zoals ruimte en tijd, is niets vreemds

Het is niet dat hij niet geloofde, hij keurde God gewoon niet goed

Zijn ervaring was er een die ik niet kon begrijpen

'Tot ik stopte met detective zijn en naar hem luisterde als een vriend

Hij zei

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

Het was toen dat hij wist dat hij de kunst van goddelijkheid was

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

Een penseelstreek van de goden maakte hem één noot in hun symfonie

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

Hij sprak voor zichzelf en niet voor de rest van de mensheid

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

En ik besef dat ik niet echt ben

God heeft me me gewoon voorgesteld. Het is zoals ik al zei

Ongeveer tien jaar geleden, de gebeurtenis die zijn hele realiteit veranderde

Vond plaats tijdens zijn maandelijkse reis naar de plaatselijke kunstgalerie

Het was daar waar hij zijn tijdgenoten bestudeerde

En daar waar hij bijna zijn gezond verstand naar een gat droeg en het voor altijd begroef

Het was een zeer mysterieuze dag

De plaats was bijna leeg?

En hij kreeg de rillingen over zijn rug door gewoon aanwezig te zijn in de scene

Aan de muur hing een foto die me bekend voorkwam

En toen hij dichtbij kwam, stopte zijn hart

Omdat hij zag dat het een schilderij van zijn droom was

Het was een schilderij van zijn droom

Zijn lichaam op een landingsbaan

Via een ladder naar een vliegtuig met draaiende propellers

Wat de oorzaak was van het harde geluid

De match-up was perfect

En dat was de dag dat hij niet meer in het bestaan ​​geloofde

Hij had een hekel aan zijn maker

Ik bedoel, woorden kunnen het niet uitleggen

Wat moet er in zijn hoofd zijn omgegaan terwijl hij in een frame staarde?

Van een kunstwerk dat hij creëerde en tegelijkertijd was

De geest kan niet zoveel aan, het is gewoon krankzinnig

Het is alsof je een boek leest waarin elk woord je gedachten beschrijft

En in «ations, het leest alles wat je zegt als je praat

Je denkt dat het niet kan gebeuren

Maar het is toch gebeurd

Ik denk dat er verrassend brede scheuren zijn in het trottoir van elk leven

Hij stuitte op een antwoord terwijl hij nooit een vraag had

En besloot te stoppen met dromen om zijn geestelijke gezondheid te behouden

Nu praat hij nauwelijks met mensen

Blijft gewoon in zijn kelder

oneindig schrijven, door zichzelf te schilderen

Zelf schilderen

Dit is een vreemd universum

Is het allemaal slechts een blauwdruk?

Is mijn bewustzijn in het echte universum nutteloos?

Zijn we echt iets dat een hogere intelligentie heeft verzonnen?

Een verzinsel van verbeelding gekleurd door een kosmisch penseel?

Misschien bepaalt al onze kunst het lot van andere wezens

Dan denkt elk personage in een roman dat het leeft en waren ze gewoon goden

blindelings regeren

Gewoon een theorie

Ik weet niet wat het betekent

Maar dat is het verhaal van de man die zichzelf trainde om niet te dromen

Hij zag eens een pijn die zijn hele levensverhaal vertelde

Hij was getuige van de paradox van het woord «bestaand»

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

Hij kleurde zijn wereld die van hen, en concludeerde dat hij niet leefde

Hij zag eens een schilderij dat zijn hele levensverhaal vertelde

De verborgen variabele dat alles wat is kunst is

En als ik mijn ogen sluit, zie ik de eeuwigheid als een verhaal

Een God stelde zich de God voor die mij voorstelde En ik ben God

Enzovoort