A Murder Of Memories - Eyedea & Abilities

That’s him in the corner of social oblivion

Encompassed by the sweet sense of freedom

That only borders the aura of deep cerebral gouges

Buried in each beat of the heart he was once proud to home

If only his substance held a higher level of potence

He might be able to drown the portion of his mind

Which is trapped in the infinite hoard

Of his 1972 through '74 tour through the flames of this hell

Sometimes gunfire is brighter than the sunshine

And sometimes a child’s scream influences every dream

Sometimes we fool ourselves into thinking we’ve moved on But no way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

It’s now twenty-five years later, he’s on the brink of forty-three

Still searching for sanity, surveying the floor of his distorted sea

He rememebers high-school friends joking about the war

Never knew what mom was crying for (Never knew what mom was crying for)

The other piece that shines in his mind was a divine first love

Sewn-made, beauty, brown-eyed queen he left behind

He remembers holding her tight, watching the sunset at shore

Never knew what she was crying for (Never knew what she was crying for)

He got the letter in the mail by the middle of his summer

Wouldn’t have had to go if it wasn’t for his newborn brother

He was barely eighteen, murdering people even younger

And he still ducks and covers every time he hears the thunder

He still hears the screams, smells the flesh, tastes the death

Sees the blood, feels the pain, what’s to gain, nothing’s left

But the slug that remains in his right calf

The bullet laughs every time he cries, and it drives him mad

Trying to sleep, but the visions give him a cold sweat

The war’s been over for two decades, but he still hasn’t been home yet

And every day he waits and strains to supress his guilt

And forget the horror and the violence;

the «kill or be killed»

Fists, they always clenched;

teeth, they always grinding

Real life is lost and in a bottle he tries to find it

«It's not fair,"he mumbles through a nightmare

Only in a fight for two years and wound up spending his whole life there

He was face to face with the devil for the welfare of his country

Now he’s straining to live but his conscience won’t let him

It ain’t flashbacks, you have to understand the tragedy, see

He left the war, but the war never left him, see

He left the war, but the war never left him, see

He left the war, but the war never left him, see

He left the war, but the war never left him, see

He left the war…

It’s now twenty-five years later, he’s on the edge of a park bench

He asked God for hope and found his source non-existant

He sits in the shadows, because the sun burns no more

Now he knows what mom was crying for (Now he knows what mom was crying for)

I used to watch old man in the park

The sights slowly drove fright through my heart

Wishing I could help but not knowing where to start

I’d walk away, curse the world, gush some love and curse some more

Now you know who I’ve been crying for (Now you know who I’ve been crying

for)

He threw his medals in the river but they sunk alone

Put shades on his eyes to hide it from the warzone in the sky

He tried to slit his wrists about a month ago

But he’s seen so much death, he’s scared to life of suicide

If there was only some way he could escape this penitentiary

Goals get bigger and figures it’ll chase away his memory

But the dreams only worsen, the scenes almost burst in He recalls how training took away his right to be a person

Put a gun in his hand, left him to die for the land

The plan was the murder of man (The plan was the murder of man)

Politicians have a dispute to decide to send in troops

But the truth is they just don’t understand (They just don’t understand)

Now he’s running out of time, and running out of energy

But 'til the last day he will fight for the murder of his memories

And although he never got rid of his dog-tags

He still wishes they’d have sent his parents an American flag

Sometimes gunfire is brighter than the sunshine

And sometimes a child’s scream influences every dream

Sometimes we fool ourselves into thinking we’ve moved on But no way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen

No way, nohow, do we ever forget what we’ve seen Additional info

From the 12""Pushing Buttons / Architects Theme / A Murder Of Memories"

Dat is hem in de hoek van de sociale vergetelheid

Omringd door het zoete gevoel van vrijheid

Dat grenst alleen aan de aura van diepe cerebrale gutsen

Begraven in elke hartslag waar hij ooit trots op was thuis

Als alleen zijn substantie een hoger niveau van potentie had

Hij kan misschien het deel van zijn geest verdrinken

Die gevangen zit in de oneindige schat

Van zijn tour van 1972 tot '74 door de vlammen van deze hel

Soms is geweervuur ​​helderder dan de zon

En soms beïnvloedt de schreeuw van een kind elke droom

Soms houden we onszelf voor de gek door te denken dat we verder zijn gegaan, maar op geen enkele manier vergeten we ooit wat we hebben gezien

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

Het is nu vijfentwintig jaar later, hij staat op de rand van drieënveertig

Nog steeds op zoek naar gezond verstand, terwijl hij de bodem van zijn vervormde zee inspecteert

Hij herinnert zich middelbare schoolvrienden die grappen maakten over de oorlog

Nooit geweten waar moeder om huilde (Nooit geweten waar moeder om huilde)

Het andere stuk dat in zijn geest schittert, was een goddelijke eerste liefde

Genaaid gemaakte, schoonheid, bruinogige koningin die hij achterliet

Hij herinnert zich dat hij haar stevig vasthield en naar de zonsondergang aan de kust keek

Nooit geweten waar ze om huilde (Nooit geweten waar ze om huilde)

Hij kreeg de brief midden in de zomer in de bus

Zou niet hebben hoeven gaan als zijn pasgeboren broertje er niet was geweest

Hij was amper achttien en vermoordde mensen nog jonger

En hij duikt en dekt nog steeds elke keer als hij de donder hoort

Hij hoort nog steeds het geschreeuw, ruikt het vlees, proeft de dood

Ziet het bloed, voelt de pijn, wat is er te winnen, er blijft niets over

Maar de slak die in zijn rechterkuit blijft zitten

De kogel lacht elke keer dat hij huilt, en het maakt hem gek

Proberen te slapen, maar de visioenen bezorgen hem een ​​koud zweet

De oorlog is al twee decennia voorbij, maar hij is nog steeds niet thuis

En elke dag wacht en spant hij zich in om zijn schuldgevoel te onderdrukken

En vergeet de horror en het geweld;

de "doden of gedood worden"

Vuisten, ze balden altijd;

tanden, ze knarsen altijd

Het echte leven is verloren en in een fles probeert hij het te vinden

"Het is niet eerlijk", mompelt hij door een nachtmerrie

Slechts twee jaar lang gevochten en uiteindelijk zijn hele leven daar gebleven

Hij stond oog in oog met de duivel voor het welzijn van zijn land

Nu spant hij zich in om te leven, maar zijn geweten laat het hem niet toe

Het zijn geen flashbacks, je moet de tragedie begrijpen, zie je?

Hij verliet de oorlog, maar de oorlog verliet hem nooit, zie je?

Hij verliet de oorlog, maar de oorlog verliet hem nooit, zie je?

Hij verliet de oorlog, maar de oorlog verliet hem nooit, zie je?

Hij verliet de oorlog, maar de oorlog verliet hem nooit, zie je?

Hij verliet de oorlog...

Het is nu vijfentwintig jaar later, hij staat op de rand van een bankje in het park

Hij vroeg God om hoop en ontdekte dat zijn bron niet bestond

Hij zit in de schaduw, want de zon brandt niet meer

Nu weet hij waar mama om huilde (Nu weet hij waar mama om huilde)

Ik keek altijd naar oude mannen in het park

De bezienswaardigheden joegen langzaam schrik door mijn hart

Ik wou dat ik kon helpen, maar ik weet niet waar ik moet beginnen

Ik zou weglopen, de wereld vervloeken, wat liefde uitstralen en nog meer vervloeken

Nu weet je voor wie ik heb gehuild (Nu weet je voor wie ik heb gehuild)

voor)

Hij gooide zijn medailles in de rivier, maar ze zonken alleen

Zet schaduwen op zijn ogen om het te verbergen voor het oorlogsgebied in de lucht

Hij probeerde ongeveer een maand geleden zijn polsen door te snijden

Maar hij heeft zoveel dood gezien, hij is doodsbang voor zelfmoord

Als er maar een manier was om uit deze gevangenis te ontsnappen?

Doelen worden groter en het zal zijn geheugen wegjagen

Maar de dromen worden alleen maar erger, de scènes barsten bijna binnen. Hij herinnert zich hoe training zijn recht om een ​​persoon te zijn wegnam

Stopte een pistool in zijn hand, liet hem achter om te sterven voor het land

Het plan was de moord op de mens (Het plan was de moord op de mens)

Politici hebben een geschil om te beslissen om troepen te sturen

Maar de waarheid is dat ze het gewoon niet begrijpen (ze begrijpen het gewoon niet)

Nu heeft hij bijna geen tijd meer en bijna geen energie meer

Maar tot de laatste dag zal hij vechten voor de moord op zijn herinneringen

En hoewel hij zijn dogtags nooit heeft weggegooid

Hij wenste nog steeds dat ze zijn ouders een Amerikaanse vlag hadden gestuurd

Soms is geweervuur ​​helderder dan de zon

En soms beïnvloedt de schreeuw van een kind elke droom

Soms houden we onszelf voor de gek door te denken dat we verder zijn gegaan, maar op geen enkele manier vergeten we ooit wat we hebben gezien

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien?

No way, nohow, vergeten we ooit wat we hebben gezien Aanvullende informatie

Van het 12""Drukknoppen / Architectenthema / Een moord op herinneringen"