A Mother's Lament - Ex Libris

Demolished is our safe heaven,

torn down by its own maker,

crushed to substitute exile!

Oh what’s the worth of my embrace?

Traitor blood runs in their veins

feed my anger, my revenge.

When was I blindfolded?

When did I yield?

Oh father!

My betrayal, betrayed me now.

This cruel man, my equal, makes me a vow.

No remorse can mend a heart deprived of love.

Only tears bear witness of those precious moments in our past:

in golden light resounds the world that once was ours, forever ours.

Our sons sleep, while their mother still weeps.

They have not heard your bitter words,

nor have they seen the ruins of this dream?

Are we to be a passing memory?

Oh brother!

My betrayal, betrayed me now.

This cruel man, my equal, makes me a vow.

No remorse can mend a heart deprived of love.

Only tears bear witness of those precious moments in our past:

in golden light resounds the world that once was ours, forever ours.

Now only hatred fuels my heart deprived of love,

run from the storm that’s raging on.

I hereby promise to avenge!

Run!

Before I find and destroy all that you hide.

Run from our lives!

Oh hatred fuels my heart deprived of love!

I will hurt you.

Jason, master of treachery, you’re a fool to think I’ll ever yield.

You can wield the sword and smother my voice, but dethroned I’ll never be.

For I now pledge to avenge the maker of his own belief,

and when collapsed he shall remain a hermit trapped in grief.

Remember we sealed our last vow: only death can part us!

We’ll share this exile, solitude and all denial: even death won’t part us!

For now and to forever we’ll share this pain together!

Even death won’t part us!

Gesloopt is onze veilige hemel,

afgebroken door zijn eigen maker,

verpletterd om ballingschap te vervangen!

Oh wat is de waarde van mijn omhelzing?

Bloed van verraders stroomt door hun aderen

voed mijn woede, mijn wraak.

Wanneer werd ik geblinddoekt?

Wanneer heb ik toegegeven?

O vader!

Mijn verraad, heeft me nu verraden.

Deze wrede man, mijn gelijke, doet mij een gelofte.

Geen berouw kan een hart herstellen dat verstoken is van liefde.

Alleen tranen getuigen van die kostbare momenten in ons verleden:

in gouden licht weerklinkt de wereld die ooit van ons was, voor altijd van ons.

Onze zonen slapen, terwijl hun moeder nog steeds huilt.

Ze hebben je bittere woorden niet gehoord,

noch hebben ze de ruïnes van deze droom gezien?

Moeten we een voorbijgaande herinnering zijn?

Oh broer!

Mijn verraad, heeft me nu verraden.

Deze wrede man, mijn gelijke, doet mij een gelofte.

Geen berouw kan een hart herstellen dat verstoken is van liefde.

Alleen tranen getuigen van die kostbare momenten in ons verleden:

in gouden licht weerklinkt de wereld die ooit van ons was, voor altijd van ons.

Nu voedt alleen haat mijn van liefde beroofde hart,

rennen voor de storm die woedt.

Ik beloof hierbij dat ik me zal wreken!

Loop!

Voordat ik alles vind en vernietig wat jij verbergt.

Ren voor ons leven!

Oh haat voedt mijn van liefde beroofde hart!

Ik zal je pijn doen.

Jason, meester van verraad, je bent een dwaas om te denken dat ik ooit zal toegeven.

Je kunt het zwaard hanteren en mijn stem verstikken, maar onttroond zal ik nooit zijn.

Want ik beloof nu de maker van zijn eigen geloof te wreken,

en wanneer hij is ingestort, zal hij een kluizenaar blijven, gevangen in verdriet.

Onthoud dat we onze laatste gelofte hebben bezegeld: alleen de dood kan ons scheiden!

We zullen deze ballingschap, eenzaamheid en alle ontkenning delen: zelfs de dood zal ons niet scheiden!

Voor nu en voor altijd zullen we deze pijn samen delen!

Zelfs de dood zal ons niet scheiden!