Il giorno più lungo - Etta Scollo

Fu come il primo respiro della vita

Con gli occhi aperti a catturate il sole

Fino alla curva che dietro al mare muore

Senza timore, senza parole

Fu come perdere la terra sotto ai piedi

O correre giù per le scale ad occhi chiusi

A questo vortice il mio istinto si legava

Non mi voltai, non seppi mai

E quello fu il giorno più lungo della mia vita

E fu l’urgenza che per sempre mi ha segnata

Con l’incoscienza di «un'eterna innamorata»

Non mi spiegai, non chiesi mai

C'é sempre un giorno, il più lungo della vita

Ti mette dentro una voce mai sopita

E quando credi di essere arrivato ormai

Ti dice: «lascia… tutto e vai!»

Prendi e vai… prendi e vai…

Het was als de eerste adem van het leven

Met je ogen open om de zon te vangen

Tot aan de bocht die achter de zee sterft

Zonder angst, zonder woorden

Het was alsof ik de grond onder je voeten verloor

Of ren de trap af met je ogen dicht

Mijn instincten waren verbonden met deze draaikolk

Ik draaide me niet om, ik heb het nooit geweten

En dat was de langste dag van mijn leven

En het was de urgentie die me voor altijd markeerde

Met het onbewuste van "een eeuwige minnaar"

Ik heb het niet uitgelegd, ik heb het nooit gevraagd

Er is altijd een dag, de langste in het leven

Het brengt een nooit sluimerende stem in je

En als je denkt dat je nu bent aangekomen

Hij zegt tegen je: "laat ... alles en ga!"

Grijpen en gaan ... grijpen en gaan ...