The Burden Of Eternity - Epicurean

Light the dawn, realization unfolding

That this tortured mind is unworthy

Yet inside this light, I spoke the words

That severed barriers of silence

And though at times I may suffer

I never lost the perception

As a result, forced to witness

Horrors that most cannot imagine

Though I command the armies of forever

I only dream of death

To exude the emptiness I felt

As eternal youth birthed its gift

And when the passion falls away

Only madness remains in the eyes

That navigate the darkness

And when you scream, your tears run dry

All the light you gave soon fades, my darling

Days that stretched on for a lifetime

Only in death unite us both

Words live on in my craving

For everlasting life to shine through me

Now my soul has been torn into

Subtle pieces of a memory

I soon take flight through the burden

Of the burden is eternity

I’ll tear them down, utter words

I’ve been longing to speak

So, to unleash

Of the burden that slips off my tongue

The end that draws us on

Drawing closer with each passing moment

The light you cast is mine

In lightless chasm

Unyielding malice overtaking

Seeps into my soul to seek forgiveness

May this path lead the way to find the end

Of all those memories I hold dear

Lie in ruin, ashes at my feet

Now I’m a witness to the destruction

Of another witness, to the demise of me

All the anger left consuming

Won’t set me free from its grasp

The blood in my veins flows like sand

Through my heart and out of my hands

Fill the burden of life, this isn’t mine

I’ll tear them down, utter words

I’ve been longing to speak

So, to unleash

Of the burden that slips off my tongue

The end that draws us on

Drawing closer with each passing moment

The light you cast is mine

In lightless chasm

Verlicht de dageraad, realisatie ontvouwt zich

Dat deze gekwelde geest onwaardig is

Maar in dit licht sprak ik de woorden

Dat doorgesneden barrières van stilte

En hoewel ik soms kan lijden

Ik ben de perceptie nooit kwijtgeraakt

Dientengevolge, gedwongen om te getuigen

Verschrikkingen die de meesten zich niet kunnen voorstellen

Hoewel ik het bevel heb over de legers van eeuwigheid

Ik droom alleen van de dood

Om de leegte uit te stralen die ik voelde

Terwijl de eeuwige jeugd zijn geschenk kreeg

En wanneer de passie wegvalt

Alleen waanzin blijft in de ogen

Dat navigeren door de duisternis

En als je schreeuwt, drogen je tranen op

Al het licht dat je gaf vervaagt snel, mijn schat

Dagen die een leven lang duren

Alleen in de dood verenig ons beiden

Woorden leven voort in mijn verlangen

Voor eeuwig leven om door mij heen te schijnen

Nu is er in mijn ziel gescheurd

Subtiele stukjes van een herinnering

Ik vlieg snel door de last

Van de last is de eeuwigheid

Ik zal ze afbreken, woorden uitspreken

Ik heb ernaar verlangd om te spreken

Dus, om te ontketenen

Van de last die van mijn tong glijdt

Het einde dat ons aantrekt

Met elk voorbijgaand moment dichterbij komen

Het licht dat je werpt is van mij

In lichtloze kloof

Onverzettelijke boosaardigheid inhalen

Sijpelt in mijn ziel om vergeving te zoeken

Moge dit pad de weg wijzen om het einde te vinden

Van al die herinneringen koester ik

Liggen in puin, as aan mijn voeten

Nu ben ik getuige van de vernietiging

Van een andere getuige, tot mijn overlijden

Alle woede die over is gebleven

Zal me niet bevrijden uit zijn greep

Het bloed in mijn aderen stroomt als zand

Door mijn hart en uit mijn handen

Vul de last van het leven, dit is niet van mij

Ik zal ze afbreken, woorden uitspreken

Ik heb ernaar verlangd om te spreken

Dus, om te ontketenen

Van de last die van mijn tong glijdt

Het einde dat ons aantrekt

Met elk voorbijgaand moment dichterbij komen

Het licht dat je werpt is van mij

In lichtloze kloof