Behind The Chapel Walls - Epicurean

The world alive, bathed in moonlight

As I walked past my grave in the fog

Observe her from lying beside the stone

And the letters she left in my name

Where I longed to speak the worst of my soul

I watch the tears that run down her face

Drop to the ground with ever knowing that

I crossed a wide ocean of change

Consumed by desperate despair all the way

Yet, despite every hallow remain

That I’ve gone through, the ghost is always you

Behind the chapel walls where my soul’s laid to rest

There within a moment I understood

I, the watcher just a silent silhouette behind the gates

By god, one day, help me forgive myself

Yet, despite every hallow remain

That I’ve gone through, the ghost is always you

She the conspirator will guide my hands and cleanse my soul

Though I have remained silent, the search is over and I let go

I will find the voice to describe all the horror inside my mind

With determination I’m just a servant to the silence, the silence I despise

Where in my heart beats a guiding voice?

A sullen hand to suffer my choice and now to decipher

The moments gone I finally understand my fate

And what has to come to be worth the pain

And ride the seas of change whatever I become

Like me for the moment her face is gone

Life’s lust, my only friend

No more the answer to force my own life to change

I crossed a wide ocean of change

Consumed by desperate despair all the way

Yet, despite every hallow remain

That I’ve gone through, the ghost is always you

Breathing, cause the movement when life is gone

Still the silent silhouette, may my search be over

And lend me to rest I felt the anguish in that movement

Discovering me but consequently give me tired soul to be separate

De wereld leeft, badend in het maanlicht

Terwijl ik in de mist langs mijn graf liep

Kijk hoe ze naast de steen ligt

En de letters die ze achterliet in mijn naam

Waar ik ernaar verlangde om het ergste van mijn ziel te spreken

Ik kijk naar de tranen die over haar gezicht lopen

Val op de grond terwijl je dat ooit weet

Ik heb een grote oceaan van verandering overgestoken

Helemaal verteerd door wanhopige wanhoop

Toch, ondanks elke heilige blijven

Waar ik doorheen ben gegaan, de geest ben jij altijd

Achter de kapelmuren waar mijn ziel te ruste ligt

Daar binnen een moment begreep ik

Ik, de toeschouwer slechts een stil silhouet achter de poorten

Bij god, help me op een dag mezelf te vergeven

Toch, ondanks elke heilige blijven

Waar ik doorheen ben gegaan, de geest ben jij altijd

Zij, de samenzweerder, zal mijn handen leiden en mijn ziel reinigen

Hoewel ik heb gezwegen, is de zoektocht voorbij en laat ik los

Ik zal de stem vinden om alle horror in mijn hoofd te beschrijven

Met vastberadenheid ben ik slechts een dienaar van de stilte, de stilte die ik veracht

Waar in mijn hart klopt een leidende stem?

Een norse hand om te lijden aan mijn keuze en nu om te ontcijferen

De momenten die voorbij zijn, begrijp ik eindelijk mijn lot

En wat moet de pijn waard worden?

En berijd de zeeën van verandering, wat ik ook word

Net als ik voor het moment dat haar gezicht weg is

Levenslust, mijn enige vriend

Geen antwoord meer om mijn eigen leven te veranderen

Ik heb een grote oceaan van verandering overgestoken

Helemaal verteerd door wanhopige wanhoop

Toch, ondanks elke heilige blijven

Waar ik doorheen ben gegaan, de geest ben jij altijd

Ademen, de beweging veroorzaken als het leven voorbij is

Nog steeds het stille silhouet, moge mijn zoektocht voorbij zijn

En leen me om te rusten Ik voelde de angst in die beweging

Mij ​​ontdekken maar geef me bijgevolg een vermoeide ziel om gescheiden te zijn