Of Malice And Majesty - Epicurean

Through the looking glass, I watched in silence as we crumbled

Like ashes in a breeze, fall apart

Bone and flesh, reduced to dust and lies before me

Within this moment I knew, that I had changed forever

Unholy passion of man’s great loss, was offered to us this day

As our anguish poured like rain, observant to my decay

May the torment I live through now, echo through eternity

Sing its song inside my mind and descend into memory

I remember the sound that their bodies made, as these gods of war were

Split in two before my eyes and I, can’t save them all or speak of peace

The words that were ripped from my mouth, echo blind in the moonlit sky

As though all the phrases know no bounds, no confines

Malice consuming, though my hands are shaking I slay them all with my hands

Just to put my soul at ease and rest

Through the violence I have seen, I’ve found a new understanding of

How easily we can be broken

Through all these years, I’ve remained so silent

When I’m not strong enough to run through the fire

Where the darkness lives on, in every moment here

They’re taking my hand, I’ll scream it out forever in death decide

Through all these years, I’ve remained so silent

When I’m not strong enough to run through the fire

This is not compassion I seek, words that become the essence of the anger I felt

Won’t fade with time and decide, when life has ceased to set me free

I remain trapped inside the body of a broken man and only here will waste away

With nothing but my memories to guide

Through the darkness of my mind, will I find the answers to

Shine new light on my shattered world and leave the earth behind

And only I know why

The pain that lasts lifetimes

Will I be saved?

Set free from life?

Door de spiegel keek ik in stilte toe terwijl we afbrokkelden

Als as in een briesje, uit elkaar vallen

Bot en vlees, gereduceerd tot stof en leugens voor mij

Binnen dit moment wist ik dat ik voor altijd was veranderd

Onheilige passie van het grote verlies van de mens, werd ons deze dag aangeboden

Terwijl onze angst stroomde als regen, observerend voor mijn verval

Moge de kwelling die ik nu doorleef, echo tot in de eeuwigheid

Zing zijn lied in mijn gedachten en daal af in het geheugen

Ik herinner me het geluid dat hun lichamen maakten, zoals deze oorlogsgoden waren

In tweeën gesplitst voor mijn ogen en ik, kan ze niet allemaal redden of over vrede spreken

De woorden die uit mijn mond werden gerukt, echo blind in de maanverlichte hemel

Alsof alle zinnen geen grenzen kennen, geen grenzen

Kwaadaardigheid verterend, hoewel mijn handen trillen, dood ik ze allemaal met mijn handen

Gewoon om mijn ziel op mijn gemak te stellen en te rusten

Door het geweld dat ik heb gezien, heb ik een nieuw begrip gevonden van:

Hoe gemakkelijk kunnen we worden gebroken

Door al die jaren ben ik zo stil gebleven

Als ik niet sterk genoeg ben om door het vuur te rennen

Waar de duisternis voortleeft, op elk moment hier

Ze pakken mijn hand, ik zal het voor altijd uitschreeuwen in de dood beslissen

Door al die jaren ben ik zo stil gebleven

Als ik niet sterk genoeg ben om door het vuur te rennen

Dit is geen medeleven dat ik zoek, woorden die de essentie worden van de woede die ik voelde

Zal niet vervagen met de tijd en beslissen, wanneer het leven me niet meer bevrijdt

Ik blijf gevangen in het lichaam van een gebroken man en alleen hier zal wegkwijnen

Met niets anders dan mijn herinneringen om te begeleiden

Zal ik door de duisternis van mijn geest de antwoorden vinden op:

Schijn nieuw licht op mijn verbrijzelde wereld en laat de aarde achter

En alleen ik weet waarom

De pijn die levenslang meegaat

Word ik gered?

Bevrijd van het leven?