The Misfortune of Virtue - Elvenking

Blind human beings

Loading on other’s shoulders the fruit of their fears

The holes in their souls are filled by thick delusions

Shallow assumptions and words rubbed in the face

Of the ones who cannot bear the weight

Of this mess — the distress — and the anguish

They claim they’ve chosen light over the dark

Darkness my beauty, the only comfort of my life

I am the one, my soul cast in amber

Forever one, adrift on a crimson sea

From the ashes all stains mend and disappear

I am the one, in a sweet deathly slumber

Far from the sun, in the shade of a fallen tree

Misanthropic, the way of the pagan Lear

God grant me the gift of tolerance

For I alone cannot bear the burden of communion

I’m not willing to sharpen the perception they all have of me

I despise the ones that seek the truth in set phrases all written in vain

As with a previously owned dress they try — to fit in the words

They retrace others' lives, absorb their light

And rebuild their own frail peace of mind

They assail and censure — with a haughty and blatant smile

Their arrogance, audacity, mistrust

There is no place for me, I let all of you go

I am the one, my soul cast in amber

Forever one, adrift on a crimson sea

From the ashes all stains mend and disappear

I am the one, in a sweet deathly slumber

Far from the sun, in the shade of a fallen tree

Misanthropic, the way of the pagan Lear

Answers don’t grow on a tree fed by fatuous conjectures

There are more things in death than in any of their unconditional relishing lies

In a world that has gone beyond, leave your memories behind, Undertaker

And rest, forever endangered, forever alone

I am the one, my soul cast in amber

Forever one, adrift on a crimson sea

From the ashes all stains mend and disappear

I am the one, in a sweet deathly slumber

Far from the sun, in the shade of a fallen tree

Misanthropic, the way of the pagan Lear

Who does not comprehend can leave

The gathering is now closed, the invocation ended

The misfortune of virtue

Blinde mensen

De vrucht van hun angsten op de schouders van anderen laden

De gaten in hun ziel zijn gevuld met dikke waanideeën

Ondiepe aannames en woorden in het gezicht gewreven

Van degenen die het gewicht niet kunnen dragen

Van deze puinhoop - de nood - en de angst

Ze beweren dat ze licht boven het donker hebben gekozen

Duisternis mijn schoonheid, de enige troost van mijn leven

Ik ben degene, mijn ziel gegoten in barnsteen

Voor altijd, op drift op een karmozijnrode zee

Uit de as herstellen alle vlekken en verdwijnen

Ik ben degene, in een zoete, dodelijke slaap

Ver van de zon, in de schaduw van een omgevallen boom

Misantropisch, de weg van de heidense Lear

God schenk mij de gave van tolerantie

Want ik alleen kan de last van de communie niet dragen

Ik ben niet bereid om de perceptie die ze allemaal van mij hebben aan te scherpen

Ik veracht degenen die de waarheid zoeken in vaste zinnen die allemaal tevergeefs zijn geschreven

Net als bij een jurk die ze eerder hadden, proberen ze — om in de woorden te passen

Ze volgen het leven van anderen, absorberen hun licht

En hun eigen kwetsbare gemoedsrust weer op te bouwen

Ze vallen aan en berispen - met een hooghartige en flagrante glimlach

Hun arrogantie, durf, wantrouwen

Er is geen plaats voor mij, ik laat jullie allemaal gaan

Ik ben degene, mijn ziel gegoten in barnsteen

Voor altijd, op drift op een karmozijnrode zee

Uit de as herstellen alle vlekken en verdwijnen

Ik ben degene, in een zoete, dodelijke slaap

Ver van de zon, in de schaduw van een omgevallen boom

Misantropisch, de weg van de heidense Lear

Antwoorden groeien niet aan een boom gevoed door dwaze vermoedens

Er zijn meer dingen in de dood dan in hun onvoorwaardelijke genietende leugens

In een wereld die verder is gegaan, laat je herinneringen achter, Undertaker

En rust, voor altijd bedreigd, voor altijd alleen

Ik ben degene, mijn ziel gegoten in barnsteen

Voor altijd, op drift op een karmozijnrode zee

Uit de as herstellen alle vlekken en verdwijnen

Ik ben degene, in een zoete, dodelijke slaap

Ver van de zon, in de schaduw van een omgevallen boom

Misantropisch, de weg van de heidense Lear

Wie niet begrijpt kan vertrekken

De bijeenkomst is nu gesloten, de aanroep is beëindigd

Het ongeluk van deugd