Summon the Dawn Light - Elvenking

Lost in memories of innocence I find myself amazed, trembling

Directing glances to the setting sun, to the golden plain below

The sea of green branches off the plain into an endless form of grace

(Mirroring the skies)

I leave the legs twirling long the grade, into the dawn and beyond

In the middle of the green sea laid my secret embrace

The little piece of heaven roofed by branches was my own place

My home, where I could dream and hide

Now I’m leaving all behind, I summon the dawn light

Inside, to become a new myself for one day

Leave my hands and let me go, I’m going with the flow

Afar, where neverending fairies still live on

I don’t recall how I found myself in my realm on that summer night

Scents of distant oceans and storms approaching from the deep skyline

The aery figure emerged from the logs and spoke to me with bereavement

(Live your final breath)

I reflect my eyes into her eyes, I cherished them one last time

The pattern of the stars above was my final witness and judge

That little piece of haven has engraved my name on the sky

Below a dome of crimson lights

Now I’m leaving all behind, I summon the dawn light

Inside, to become a new myself for one day

Leave my hands and let me go, I’m going with the flow

Afar, where neverending fairies still live on and on

Now that I left all behind, that secret kept inside

It vanishes like the scent of a dreamy last night

I have left Celeste skies, like razor-cutting sighs

Between stay and riding on the tides

Blossom summer flames and fires or lost in foggy pyres

Look back, the universe is just a fleck of dust blown away

Verloren in herinneringen aan onschuld, sta ik versteld, bevend

Een blik werpen op de ondergaande zon, op de gouden vlakte beneden

De zee van groene vertakt zich van de vlakte in een eindeloze vorm van genade

(De lucht spiegelen)

Ik laat de benen lang de helling draaien, in de dageraad en verder

Midden in de groene zee lag mijn geheime omhelzing

Het kleine stukje hemel bedekt met takken was mijn eigen plek

Mijn huis, waar ik kon dromen en me verstoppen

Nu laat ik alles achter, ik roep het ochtendlicht op

Vanbinnen, om voor één dag zelf een nieuwe te worden

Laat mijn handen los en laat me gaan, ik ga met de stroom mee

In de verte, waar eeuwigdurende feeën nog steeds voortleven

Ik kan me niet herinneren hoe ik die zomernacht in mijn rijk was

Geuren van verre oceanen en naderende stormen vanuit de diepe skyline

De luchtige figuur kwam uit de logboeken en sprak met rouw tot me

(Leef je laatste adem uit)

Ik weerkaats mijn ogen in haar ogen, ik koesterde ze nog een laatste keer

Het patroon van de sterren hierboven was mijn laatste getuige en rechter

Dat kleine stukje haven heeft mijn naam in de lucht gegraveerd

Onder een koepel van karmozijnrode lichtjes

Nu laat ik alles achter, ik roep het ochtendlicht op

Vanbinnen, om voor één dag zelf een nieuwe te worden

Laat mijn handen los en laat me gaan, ik ga met de stroom mee

In de verte, waar eeuwigdurende feeën nog steeds voortleven

Nu ik alles achterliet, bleef dat geheim binnen

Het verdwijnt als de geur van een dromerige nacht

Ik heb de hemel van Celeste verlaten, als vlijmscherpe zuchten

Tussen verblijf en rijden op de getijden

Bloei zomervlammen en vuren of verdwaal in mistige brandstapels

Kijk terug, het universum is slechts een stofje dat is weggeblazen