Lugdunon - Eluveitie

We set forth, a retinue with steed and cart

So we roved the land stealthily

We sallied out to find new shores

As the passage led

Set sail, ye hearts into the sea of hope

The druid blessed this mount foreseen

We grudged no pains, we faced distress

Yet a glowing wick kindles fire…

Alike, a liminal place, a dormant beacon we faced

The haven foretold a fortress of ages to come

At the rise of a new dawn, woke the daughter of the sun

Wafted on black wings, vastly soaring boding skies

We followed the rites of old

As we took out the ordained new land

We held our breath as the skies got black

And a storm arose, a swarm of crows

Lo and behold!

The black birds branched out

A circle wide in the riven skies

They lined the nemeton of the fulgent hill

And again, and again, and again the presage witnessed

Alike, a liminal place, a dormant beacon we faced

The haven foretold a fortress of ages to come

Adiantunne ni exverti

Adiantunne ni nappisetu

Adiantunne ni exverti

Adiantunne ni nappisetu

At the rise of a new dawn, woke the daughter of the sun

Wafted on black wings, vastly soaring boding skies

At the rise of a new dawn, woke the daughter of the sun

Wafted on black wings, vastly soaring boding skies

We gaan uit, een gevolg met ros en kar

Dus we zwierven heimelijk door het land

We zijn uitvaren om nieuwe kusten te vinden

Zoals de passage leidde

Vaar uit, harten in de zee van hoop

De druïde zegende deze voorziene berg

We hadden geen pijn, we hadden te maken met nood

Toch ontsteekt een gloeiende pit het vuur...

Eveneens, een liminale plaats, een slapend baken waarmee we werden geconfronteerd

De haven voorspelde een fort van de komende eeuwen

Bij het opkomen van een nieuwe dageraad, wekte de dochter van de zon

Zweefde op zwarte vleugels, enorm hoge, onheilspellende luchten

We volgden de riten van weleer

Toen we het verordende nieuwe land veroverden

We hielden onze adem in toen de lucht zwart werd

En er stak een storm op, een zwerm kraaien

Kijk eens aan!

De zwarte vogels vertakken zich

Een cirkel breed in de verscheurde luchten

Ze stonden langs de nemeton van de fulgent hill

En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw was de presage getuige

Eveneens, een liminale plaats, een slapend baken waarmee we werden geconfronteerd

De haven voorspelde een fort van de komende eeuwen

Adiantunne ni exverti

Adiantunne ni napisetu

Adiantunne ni exverti

Adiantunne ni napisetu

Bij het opkomen van een nieuwe dageraad, wekte de dochter van de zon

Zweefde op zwarte vleugels, enorm hoge, onheilspellende luchten

Bij het opkomen van een nieuwe dageraad, wekte de dochter van de zon

Zweefde op zwarte vleugels, enorm hoge, onheilspellende luchten