Старые сны - Ангел НеБес

Разметавшийся сон за экраном окна,

расплетающий ткани забытых мелодий,

несущийся вором по чердакам —

хозяин бескрайних ночных угодий.

Как приколотый ночью к гранитному дну,

я фарфоровой куклой, пугающей день,

снова здесь остаюсь в поседевшем бреду,

и опять отпускаю на свет свою тень.

Черной лиговской пылью на старом окне

остаются забытые с детства слова,

а уроки огня, как уроки зимы,

ярко-белыми прядями на головах.

Кто отважится лечь на холодный асфальт

между статуй деревьев музея-двора,

чтоб отдать в этот город хоть каплю тепла

чтобы было сейчас, а не только вчера.

Уходящие песни отпущены вверх,

я не слышу начал, я не вижу хвостов,

только несколько перьев лежат на земле,

как лежат на земле и других городов.

Разводные мосты, заводные дома

перечеркнуты снегом, как старые сны,

не растает ли вместе со снами и он —

этот город Любви, этот город Войны.

А на пыльном стекле только след от минут-

в сотый раз мое время меняет свой цвет,

уходя — уходи, забывая — забудь,

то, что знаешь сейчас — вот сейчас уже нет.

По музеям любви, по музеям беды

пробираются тени безжалостных снов,

снова белая ночь, погасившая дни

и забытые тени прошлых веков.

Но, как безжалостны старые сны

в колодцах пустых дворов,

и тают сомнения в свете Луны,

и время выходит из берегов…

Verspreide droom achter het raamscherm,

ontvlechtende stoffen van vergeten melodieën,

als een dief door de zolders rennen -

meester van de eindeloze nachtlanden.

Als 's nachts vastgemaakt aan een granieten bodem,

Ik ben een porseleinen pop die de dag beangstigt,

hier blijf ik weer in een grijsharig delirium,

en opnieuw laat ik mijn schaduw in het licht.

Zwart Ligiaans stof op het oude raam

woorden vergeten uit de kindertijd blijven,

en de lessen van vuur zijn als de lessen van de winter,

helderwitte lokken op hun hoofd.

Wie durft er op het koude asfalt te gaan liggen

tussen de beelden van de bomen op de binnenplaats van het museum,

om deze stad op zijn minst een druppel warmte te geven

om nu te zijn, en niet alleen gisteren.

Vertrekkende nummers uitgebracht up

Ik hoor geen begin, ik zie geen staarten,

er liggen maar een paar veren op de grond,

zoals ze op de grond en in andere steden liggen.

Ophaalbruggen, uurwerkhuizen

doorgestreept door sneeuw, als oude dromen,

zal het niet samensmelten met dromen, en hij -

deze stad van liefde, deze stad van oorlog.

En op het stoffige glas is er slechts een spoor van minuten

voor de honderdste keer verandert mijn tijd van kleur,

weggaan - weggaan, vergeten - vergeten,

wat je nu weet is nu weg.

Door de musea van liefde, door de musea van problemen

de schaduwen van meedogenloze dromen kruipen,

weer de witte nacht die de dagen doofde

en vergeten schaduwen van voorbije eeuwen.

Maar hoe meedogenloos zijn de oude dromen

in de bronnen van lege binnenplaatsen,

en twijfels smelten weg in het licht van de maan,

en de tijd loopt over...