Отмороженный - Екатерина Семёнова

Я этот вечер не забыла и поныне,

Молчать об этом в силах, только лишь немой,

Тебя в больницу к нам доставили на льдине,

Вернее даже, не на ней, а в ней самой.

Ты изнутри просился жалобно наружу,

А лед был чистым и прозрачным, как слеза,

И из него мне почему-то прямо в душу,

Глядели синие, наивные глаза.

Припев:

Отмороженный, отмороженный,

Не гляди ты на меня, как завороженный.

Отмороженный, отмороженный,

Что нам делать с нашей жизнью покореженной.

Ты был в рыбацких сапогах и в зимней шапке,

И в телогрейке, с целой дюжиной заплат,

Тебя одели в чьи-то старенькие тапки,

И приодели в женский байховый халат.

а я от жалости лишилась дара речи,

Но потихонечку дела пошли на лад,

Ты отогрелся и слегка расправил плечи,

и на меня нацелил свой наивный взгляд.

Припев.

Я целый день теперь сама с собою в споре,

Хочу понять зачем нас свел безумный миг.

Такой нелепый и пронзительный love-story

Я не встречала ни в одной из умных книг.

Ты все молчишь и улыбаешься умильно,

Хочу, что б мучил этот взгляд меня и впредь,

И не в одном, любимом мной, индийском фильме.

Такой любви никто не мог предусмотреть.

Припев.

Ik ben deze avond tot op de dag van vandaag niet vergeten,

Hierover zwijgen is binnen de macht, alleen de domme,

Je werd op een ijsschots naar het ziekenhuis gebracht,

Of liever gezegd, niet eens erop, maar op zichzelf.

Je vroeg meelijwekkend van binnenuit,

En het ijs was schoon en transparant, als een traan,

En daaruit, om de een of andere reden, recht in mijn ziel,

Blauwe, naïeve ogen keken.

Refrein:

Frostbitten, bevroren

Kijk me niet aan alsof je betoverd bent.

Frostbitten, bevroren

Wat moeten we doen met ons verkreukelde leven.

Je droeg visserslaarzen en een wintermuts,

En in een gewatteerd jasje, met een dozijn patches,

Je was gekleed in iemands oude pantoffels,

En gekleed in een vrouwengewaad.

en ik verloor de kracht van spraak uit medelijden,

Maar beetje bij beetje verliep alles soepel,

Je warmde op en strekte je schouders een beetje,

en richtte zijn naïeve blik op mij.

Refrein.

Ik heb nu de hele dag ruzie met mezelf,

Ik wil begrijpen waarom we een gek moment brachten.

Wat een belachelijk en aangrijpend liefdesverhaal

Ik heb elkaar in geen van de slimme boeken ontmoet.

Je zwijgt en lacht lief,

Ik wil dat deze blik me in de toekomst zal kwellen,

En niet in één, mijn favoriete, Indiase film.

Niemand had zo'n liefde kunnen voorzien.

Refrein.