Сто лет одиночества - Егор и Опизденевшие

И будет целебный хлеб,

Словно нипочем, словно многоточие.

И напроломное лето мое

Однофамильное,

Одноименное.

Губы в трубочку,

Нить в иголочку.

Не жисть, а Сорочинская ярмарка

Заскорузло любили, освинело горевали,

Подбрасывали вверх догорелую искорку.

Раскрашивали домики нетрезвыми красочками,

Назывались груздями, полезали в кузова.

Блуждали по мирам, словно вши по затылкам,

Триумфально кочевали по невымытым стаканам,

По натруженным умам,

По испуганным телам,

По отсыревшим потолкам.

Выпадали друг за другом, как молочные зубы,

Испускали дух и крик.

Пузырились топкой мелочью

В оттопыренных карманах деревянных пиджаков.

Кипучие, могучие, никем не победимые,

Словно обожженные богами горшки.

А за спинами таились лыжи в сенях,

Санки,

Салазки,

Сказки,

Арабески.

На седьмой день ему все остопиздело!

Пускай все бурно расцветает кишками наружу

На север, на запад, на юг, на восток!

Пусть будет внезапно!

Пусть будет неслыханно!

Пусть прямо из глотки!

Пусть прямо из зеркала!

Безобразно рванет из-под кожи

Древесно-мясные волокна!

Моя самовольная вздорная радость!

Чудовищная весна!

Чтоб клевать пучеглазое зерно на закате,

Целовать неудержимые ладони на заре,

Топни ногою, и вылетят нахуй все стекла и двери,

Глаза,

Вилки,

Ложки,

И складные карманные ножички.

Еще одна свирепая история любви.

Грустная сказочка про свинью-копилку.

Развеселый анекдотец, про то как Свидригайлов собирался в Америку.

Везучий, как зеркало, отразившее пожар.

Новогодний, как полнолуние, потно зажатое в кулаке.

Долгожданный, словно звонкое змеиное колечко.

Единственный, словно вскользь брошенное словечко.

Замечательный, словно сто добровольных лет одиночества.

En er zal genezend brood zijn,

Als niets, als een ellips.

En mijn volle zomer

naamgenoot,

Dezelfde naam.

Lippen in een tube

Naald draad.

Niet het leven, maar Sorochinskaya Fair

Ze hadden veel lief, ze treurden bitter,

Ze sloegen een brandende vonk over.

Schilderde de huizen met dronken kleuren,

Ze werden melkpaddenstoelen genoemd en klommen in het lichaam.

Ze zwierven rond de werelden als luizen op hun achterhoofd,

Triomfantelijk dwaalde door ongewassen glazen,

Voor drukke geesten

Over bange lichamen

Vochtige plafonds.

Ze vielen de een na de ander uit, zoals melktanden,

Ze ademden en schreeuwden.

Geborreld met kleinigheden van brandhout

In uitpuilende zakken van houten jassen.

Uitbundig, machtig, onverslaanbaar door iedereen,

Als potten die door de goden zijn verbrand.

En achter de rug loerden ski's in de gang,

Slee,

Slee,

Sprookjes,

Arabesken.

Op de zevende dag hield alles hem tegen!

Laat alles bloeien met het lef eruit

Noord, west, zuid, oost!

Laat het plotseling zijn!

Laat het ongehoord zijn!

Laat het recht uit de keel!

Laat het rechtstreeks uit de spiegel komen!

Lelijke barst van onder de huid

Hout en vleesvezels!

Mijn eigenzinnige absurde vreugde!

Geweldige lente!

Om bij zonsondergang graan te pikken,

Kus onstuitbare handpalmen bij het ochtendgloren,

Stamp met je voet en alle ramen en deuren vliegen eruit,

Ogen,

vorken,

lepels,

En opvouwbare zakmessen.

Weer een heftig liefdesverhaal.

Een triest verhaal over een spaarvarken.

Een hilarische anekdote over hoe Svidrigailov naar Amerika zou gaan.

Geluk, als een spiegel die een vuur weerkaatst.

New Year's, als een volle maan, zweterig gebald in een vuist.

Langverwacht, als een rinkelende slangenring.

De enige, als een terloops gegooid woord.

Prachtig, als honderd zelfopgelegde jaren van eenzaamheid.